Sozinho

Grande Caetano Veloso

Às vezes, no silêncio da noite
Eu fico imaginando nós dois
Eu fico ali sonhando acordado, juntando
o antes, o agora e o depois
por que vocé me deixa tão solto?
por que vocé não cola em mim?
Tou me sentindo muito sozinho!

Não sou nem quero ser o seu dono
É que um carinho às vezes cai bem
Eu tenho meus desexos e planos secretos
só abro pra vocé mais ninguém
por que vocé me esquece e some?
e se eu me interessar por alguém?
e se ela, de repente, me ganha?

Quando a gente gosta
é claro que a gente cuida
fala que me ama
só que é da boca pra fora
ou vocé me engana
ou não está madura
onde está vocé agora?

Quando a gente gosta
é claro que a gente cuida
fala que me ama
só que é da boca pra fora
ou vocé me engana
ou não está madura
onde está vocé agora

ainda na allada

Levo un anaquiño pensando que título lle por a isto. A verdade é que non se me ocorre pero hai un par de cousiñas máis que quero contar. A primeira é que cada día que pasa son unha persoa un pouco mais resentida por ter que reclamar para si un trato humano á persoa que ama. E a segunda é que teño observado que cando escribía neste blogue antes de chegar a esta parte do mundo animábame a seguir na antiaventura, que xa se sabía desde o principio, e agora mesmo cada vez que penso en escribir algo non me dá a mesma sensación senón a de estar bastante farto e as ganas de mudar de tema.

A verdade é que é como se estivese de vacacións. Levo 3 días traducindo o meu curriculum para comezar a buscar choio e non sei cando acabarei con tanto empeño que lle poño. Pero estas vacacións non son nada agradábeis. Cando merquei o billete tiven que fixar unha data de regreso, que eu pensaba que non ía usar pero cada vez máis penso que ese día é a data de caducidade desta historia.

Acaba de chamarme ela. Usou o teléfono! e mira que che é pouco dada a gastar. Xa me estrañou cando onte me dixo que me ía chamar, pensei que me mandaría unha mensaxe vía mail, que pragmaticamente resolve pero no meu corazón non é o mesmo. A verdade é que ultimamente cando decide comunicar comigo móstrase encantadora pero eu estou fartiño de todo. Comezo a pensar que fixen mal en vir ata aquí e en namorar dunha muller que se mostra tan pouco atenta. Ela insiste seguido en que non é un roboter. É a súa frase preferida cando discutimos. Pero se en vez de demostralo cos actos ten que dicilo así é que algo de robot(er) si que ten.

A recta final

Xa só me falta pór o traxe de faena. A busca de piso en Múnic está complicada pero argalleinas para ter un tempiño antes de marchar para facer a mudanza das miñas cousas á casa dos meus pais. Tamén para me despedir de todos e sobre todo para buscar piso por internet e posibilidades na cidade de destino.

O derradeiro (se todo vai ben na nova vida) día de traballo foi do máis normal. Bastante relaxado. Os compañeiros hai uns meses que se mostran comprensivos e amables comigo. Non era a tónica dominante pero eu non sei se é polo subidón que lles causou a noticia de librarse de min ou por solidariedade están do máis encantador. De feito imos facer unha cea de despedida bastante masiva. Nunca foi mui discreto neste país ser monolingüe e ás veces traeche inimigos do brazo. Tamén é certo que os castelán-falantes con tendencia bloqueira tenden a aplaudirche coas orellas fagas o que fagas. É o que ten vivir, que mancha :)

E por fóra xa son outra persoa: As ghedellas son historia, o traballo tamén… Pero por dentro son o de sempre: un teimudo con corazonciño que tardou demasiado tempo en decidirse a emigrar.

Incerteza

Unha vez pasado o punto de non retorno (coa familia, os amigos, os xefes do traballo e os compañeiros organizando unha cea de despedida) non queda outra que asumir que a viaxe vai ser feita. As dúbidas xa non son entorno a se se vai ou non se vai. Só arredor de que pinto en tal país ou que levar, ou que farei para conseguir o meu obxectivo. Iso si, as dúbidas nunca faltan. Sempre van comigo. Desde o máis físico: teño 21 kg de maleta para levar comigo e non sei que vai caber aí; ata o máis emocional (que é sobre o que versa este blogue). 24 catro horas ten o día e 24 días faltan para pisar ese chan chairo, beber esa auga que leva cal e tentar falar esa lingua tan diferente do galego.

Non estou nada seguro do que pode acontecer alá. Só sei que a historia ten que se pór a andar. Non se pode ancorar un a un momento toda a vida e agardar por el indefinidamente. Temos un problema que ata que eu estea alí non se pode resolver e levo un tempiño parado porque desde aquí o único que se pode é intuír. Así que o problema debe ser resolto dunha vez e para sempre. Isto é: ou é unha opción viable para a miña vida ou non o é. Así que tanto para ben como para mal terá que morrer o conto.

Neste punto só queda bater na porta, entrar e ver que pasa dentro.

O punto de non regreso

Na sociedade actual a xente tende a falar e falar e nada facer. Supoño, polo que contan os vellos, que antes a palabra valía máis do que vale agora. Eu levo dicindo xa tempo e tempo que marcho e non dou marchado. Entre os meus amigos hai quen pensa que non emigro. Que non son capaz. Que non teño palabra. E pode ser que non teña palabra. No momento en que tomei a miña decisión, tiña claro que tiña que ser firme. Unha das cousas que fixen para que fose collendo forma e tinturas de realidade foi ir tomando compromisos coa idea de realmente emigrar. Un deses compromisos, ou pasos na folla de ruta, foi crear este blogue. A xustificación é que non lle quero estar comendo a olla todo o tempo aos amigos con este tema pero as cousas que non se falan tenden a esvaerse. Unha vez que quedou escrito aquí que marcho se me rajo sería un falabarato e defraudaríame a min mesmo e á xentiña xentil que se tortura con estas leituras. Por iso escribín isto. Para agarrarme a min mesmo nun compromiso público. Sonche pouco duro!

Pero desde entón fixen todo o que faría unha persoa normal. Pedín a excedencia no traballo, aforrei todo o que puiden, a ex-namorada está avisada, os amigos saben que emigro, na casa díxeno este domingo e ata teño xa o billete para o domingo 28. Supoño que agora non queda dúbida ningunha de que o farei. Iso si, o medo é xigante. Tou con todos os sentimentos dándome voltas na cabeza cada vez que me deito ou acordo. Tamén no medio do día, mentres fago calquera cousa hai un momento en que se me vai o pensamento á incerteza do meu futuro a medio prazo. Non son un super-home. Xa normalmente son a dúbida personificada. Eu, como dixo aquel simpático que ten un blogue chamado “eu xamais terei un blog“, nunca faría nada así. De feito, emotivamente eu son mui pouco comunicativo. Non me gusta contar a miña vida e aquí me tendes a explicar paso a paso o meu proceso de emigración por un desencontro amoroso. A vida é así e teremos que rir con ela.

Pois iso, en menos dun mes deixo o choio. Xa teño billete e un curso de alemán. Aínda non estou inscrito pero xa sei cal me interesa e onde. E estou no momento de buscar un piso, que é difícil. Vamos, que estou un pouco histérico! Iso quere dicir que todo vai como ten que ir :)

O último día libre…

Marchar, non marcho mañá. E desta vou só por uns días pero si que é certo que hoxe é o meu último día sen ter que traballar antes de coller o avión. As predicións do tempo xa me teñen nervioso, porque para venres disque entra outro temporal e eu saio sábado de mañá. Espero non quedar tirado polo tempo. Mañán traballo e non poderei facer nada e sábado voume cediño de todo. Así que o meu último día é este.

Cando estaba no colexio, de curas, ás veces iamos a xornadas de convivencia nunha casa xenial no concello da Guarda. Recordo que todo o mundo ía contento porque non era difícil despois de aturar aos mestres 7 horas diarias aturar aos curas 5 nun lugar xenial, lonxe da cidade e cos compañeiros. Unha vez o cura que dirixía o cotarro propúxonos que pensásemos que faríamos no País sen Lei. Era como se tivésemos que imaxinar que hai un lugar onde ninguén che vai dicir nada se fixeres calquera cousa, todas. A xente tiña que dicilo en alto e a verdade é que eu sempre considerei que non faría nada diferente ao que fago na realidade porque os únicos límites que me poño son os da miña conciencia e non os das leis, que normalmente non coñezo. A xente arrancábase con parvadas como matar por pracer, roubar, ter sexo con todas as mulleres… e os mesmos argumentos ordeados das máis diferentes maneiras e con maior ou menor graza á hora de ser contados repetíronse durante unha hora.

Eu sentíame parvo oíndo as cousas infantís que dicía a xente e sentinme na necesidade de inventar tamén eu unha historia. Por iso de non parecer un sen-sangue. E contei que roubaría un coche e iría ligar cunhas rapazas guapas por aquilo de non destacar no grupo. Eu sei que non faría nada diferente do que fago normalmente. Debo ser un aburrido, porque iso non significa que viva á marxe da lei nin trazando o meu propio camiño. E aínda non sei mui ben que produtividade lle sacaban os curas a este exercicio. Supoño que agardaban que alguén dixese algo o suficientemente nobre e soñador como para pórlle un asterisco na lista de posibles futuros curas e de paso mirar que grao de infantilismo había na nosa micro-sociedade (se eu estaba abraiado, non quero imaxinar que pensaban eles). Porque as badocadas que se dixeron aquel día foron considerables e cando un pensamento é parvo o pior que se pode facer é exteriorizalo diante de 100 persoas como era o caso. Eu morrín de vergonza allea e pasei polo rego contando unha historia infantil como o resto. Iso si, sen graza ningunha na maneira de expresarme porque non me interesaba máis que cumprir.

Pois hoxe é o meu último día libre antes de ir alá. Por iso recordei esta historia. Todo o que teña que facer ten que quedar feito hoxe. Mercar o LK, a crema de augardente, o queixiño San Simon da Costa… Xa me dei un rape no pelo considerable e xantarei con colegas e despois irei subir o Pedroso a xeito de mini-excursión. Parece que marchase para non volver e non é o caso desta vez. Non é unha viaxe definitiva nese aspecto pero si que é importante porque sempre é mellor meter o pé na auga antes de lanzarse á piscina. Por aquilo da temperatura da auga e, por que non dicilo?, confirmar que hai auga aí abaixo ;)

As condicións favorábeis

Cando un escribe sobre un mesmo ten unha certa tendencia a deixar no ar as cuestións máis negativas e potenciar a presenza das positivas. Trátase dunha actitude optimista e non dunha maneira de tentar quedar ben. Porque a hostia, se a vas levar, lévala igual por muito que contes o que che gustaría. Polo tanto, recordo que remataba o meu artigo Autocrítica cun aviso de ir a terra hostil amañar as cousas tentando que as condicións fosen o máis favorábeis dentro do posible.

Eu non sei se conseguín esa parte, aínda negociamos ata o último minuto. A cousa está difícil pero nunca se pode falar ata que os acontecementos xa se deron. Isto vai ser como un exame, unha proba na que se vai ter que botar todo o que se poida para que non haxa un drama de resultado. Iso si, se o drama está encargado e o rapaciño viaxeiro vai alá a dalo todo vai ser un señor dramón. Nas relacións, a partir da segunda ;), todos temos unha balsa salvavidas que inchamos antes de correr calquera risco. Frecuentemente facemos que en canto escora un pouquiño o barco e miramos que a cousa pode chegar a ser grave en vez de comezar manobras de re-estabilización revisamos o estado da balsa salvavidas e pouco despois deixamos o barco. É lei de vida desde que sabemos que se non é esta parella a definitiva será a seguinte, ou a de despois, ou a que logo ha de vir. O capitalismo edúcanos nisto: Se a aspiradora che dura 8 anos é cousa boa pero cando se estropee tes que ir mercar outra. As parellas o mesmo. Cando alguén alcuñou o lema de vivir o momento non reparou que cando é relativo ás parellas iso equivale a ter confianza hoxe e incerteza mañá.

Pois alá vou eu coa lanchiña de plástico ben enfeitada e os remos de goma escintilantes. A cada remada máis perto do destino, sexa este cal for. Alá vou eu co meu millor sorriso ao encontro da persoa que máis doe e máis cariño pode dar. E é que non hai outra forma. A ver como é o regreso!