ainda na allada

Levo un anaquiño pensando que título lle por a isto. A verdade é que non se me ocorre pero hai un par de cousiñas máis que quero contar. A primeira é que cada día que pasa son unha persoa un pouco mais resentida por ter que reclamar para si un trato humano á persoa que ama. E a segunda é que teño observado que cando escribía neste blogue antes de chegar a esta parte do mundo animábame a seguir na antiaventura, que xa se sabía desde o principio, e agora mesmo cada vez que penso en escribir algo non me dá a mesma sensación senón a de estar bastante farto e as ganas de mudar de tema.

A verdade é que é como se estivese de vacacións. Levo 3 días traducindo o meu curriculum para comezar a buscar choio e non sei cando acabarei con tanto empeño que lle poño. Pero estas vacacións non son nada agradábeis. Cando merquei o billete tiven que fixar unha data de regreso, que eu pensaba que non ía usar pero cada vez máis penso que ese día é a data de caducidade desta historia.

Acaba de chamarme ela. Usou o teléfono! e mira que che é pouco dada a gastar. Xa me estrañou cando onte me dixo que me ía chamar, pensei que me mandaría unha mensaxe vía mail, que pragmaticamente resolve pero no meu corazón non é o mesmo. A verdade é que ultimamente cando decide comunicar comigo móstrase encantadora pero eu estou fartiño de todo. Comezo a pensar que fixen mal en vir ata aquí e en namorar dunha muller que se mostra tan pouco atenta. Ela insiste seguido en que non é un roboter. É a súa frase preferida cando discutimos. Pero se en vez de demostralo cos actos ten que dicilo así é que algo de robot(er) si que ten.