Fin

Hoxe morre o Kamikaze. Acabou a miña antiaventura. E o mellor que podo dicir é que a vivín intensamente e me fixo coñecer xente extraordinaria nun mundo que nin imaxinaba. Acaba a antiaventura cun final non desexado pero o kamikaze vólvese unha persoa normal, non se autoinmola (máis). Vólvese unha persoa de mirada case normal e de pensamentos normais aínda que cun remorso de nostalxia saudable e saudosa. Xa non máis recuperar paraísos pasados xunto á muller que daquela era a apropiada e nalgún momento deixou de selo. Xa non máis nostalxias expostas ao sol e ao vento neste tendal de piso húmido e frío por onde pasandes algún que outro cando así cadra.

A quen lle valese de algo esta lectura: a miña noraboa; a quen a sentise de perto: o meu agradecemento. E só digo que non hai que tomala como unha aprendizaxe pois cada persoa é un mundo e cada situación diferente. Animo a quen queira deixalo todo por outra persoa que o faga. Nesta vida facer o que un quere é un luxo e se se queren cousas tan nobres como o amor noutro país, tentalo é o mínimo.

Non vos lamentendes do que non facendes. Lamentándevos do que vos saíu mal.

Algunha noite continuará a historia nun bar, cando algún pregunte e saia a historia coma un fío. Ata entón cuidense muito e vivan!

Grazas.

Cando ti morras

Cando ti morras, tes que saber, que deixas, con certeza, un viúvo, cando menos.

Existen o tempo, e as persoas. Isto leva a que vivas hoxe e morras a cada segundo. Se falas contigo mesma de hai tres días ela falarache da pena e das caricias tristes que me fixeches, da incerteza. Se falas contigo de hai dous anos tes que temer pola túa integridade, leva casco. Se falas contigo de hai un mes falarías coa frialdade do cálculo racional e perfecto que avanza circular e a dentadas.

Se falas comigo, só ti, podes falar comigo de sempre.

Eu son teu e ti fuches miña. E nunca sen cando vai ser bo falar contigo. Teño que deixar de falar de ti. Salferir as miñas mans con sangue de relembros.
Ese sangue non sae
e proe,
proe,
como proe, carallo!

Outra neura morriñosa…

Son culpable, e o recoñezo, de querer recordar á xente que quero e ser recordado pola xente que quero e quixen. É unha maneira de saber que vivimos. Cando a vida acaba só quedan os recordos. A todos nos chega o noso día e este é o motivo polo que nacen as relixións e as ciencias. As unhas para tranquilizarnos e darnos unha escusa multitudinaria para que o noso existir non sexa un camiño autorrecoñecido cara un final sen sentido e con pouca individualidade (todos nos alegramos de cousas parecidas, aspiramos a cousas parecidas e tememos cousas parecidas; se non somos iguais somos bastante paralelos) e as outras para tentar facer ese camiño o máis prolongado e pracenteiro posible.

A soidade non é estar só no mundo, por moi paradoxal que isto pareza. A soidade é saber que quen che importa non se importa por ti. Por iso todos queremos ser importantes, ser os primeiros nalgo, na vida dos nosos queridos. Cada vez que a miña ex fale en español eu querería que se acordase de min, e dado que é mestra deste idioma, non creo que sexa un pensamento realista. O que si que sei é que cando oia, ou lea, o galego terá recordos do meu nome, da miña pel, da miña voz. O problema é que os galegos somos invisíbeis no mundo, tanto como eu no seu corazón. Non se pode dicir en realidade que sexa un kamikaze. No fondo, son un egoísta, unha persoa que buscaba unha mellor vida para si mesmo. Non é unha kamikazada ambicionar o mellor para un mesmo, aínda que tivese poucas oportunidades de éxito. Polo menos non cheguei e tiña outro mozo, iso si que había ser pavero de vivir… Eu loitei por min mesmo, non se pode dicir que fixese mal. Ben amargo había eu quedar no Tarasca pensando en que tería pasado se viñese a Baviera. Amargo para toda a vida, ou polo menos ata comezar outra aventuriña que sempre chegan cando un menos as espera.

Vaise para as montañas, as sagradas montañas dos alemáns aínda que están en Austria. Traballará alá agardando que eu me vaia da súa cidade. Mirarémonos escasamente estes 2 meses que me quedan na que foi a súa cidade pero non a nosa e mui pouco a miña. O meu obxectivo non muda. Aprenderei o seu idioma, aínda que non sei se me doerá oílo co tempo. A vida é así.

Pero non todo acaba. Os primeiros bicos quedan na memoria, e a primeira vez que se fai o amor, ou aquel atardecer, un picnic, un abrazo… sempre que son a primeira vez quedan na memoria, que xa non é tan xenerosa coas segundas veces e muito menos coas terceiras. Ás veces tendemos a pensar que a historia acaba, que xa nada novo se pode facer. Hai parellas que para fuxir da rotina viaxan e ámanse en diferentes lugares por primeira vez. Eu creo que a vida haina que vivir, viaxando e sen viaxar. Agora descubrín que estes meses son unha viaxe, algo con comezo e fin. Logo virá o regreso, a reconciliación co meu país. As apertas cos amigos e o sorrir que nace do corazón. Si chove… Que chova! Mil cousas novas pasarán na nosa terra e como non son un neno sei que non todas serán boas pero sei que nese lugar onde está a miña xente é onde mellor podo estar eu.

Pensando no útil que sería, ás veces, unha ouija

Non son eu desas persoas que dedican o seu tempo temas exotéricos e normalmente tampouco relixiosos. Gústame coñecer eses mundos desde o mesmo punto de observación que se ten da mitoloxía. Unha especie de achega por curiosidade e para comprender que se buscaba obter con esas historias, ou que coñecementos se obtiñan por medio destes relatos.
Creo que durante os primeiros anos de emisión (polo menos en Galiza) de Telecinco os membros da nosa xeración, nos nosos últimos anos sen internet papábamos a TV como tolos en busca de cousas novas. E foi daquela que nos bombardearon con Superdetective en Hollywood e Ghost sen piedade nin pedir perdón. Foi precisamente T5 o que insistiu case cada 6 meses en que mirásemos Ghost e un famoso cura parapsicólogo vigués sempre dicía que esa película mostraba esa realidade paralela dos espíritos de maneira bastante fiable.
Eu non tomara mui en serio estes detalles do espiritismo e a ouija ata que este home ocupou horas e horas da miña vida falando arredor diso e T5 nos bombardeou co filme xa citado. Dos dous o que non tiña unha canción de merda que se distribuíu até o infinito en calidade .midi por internet. Os comezos de Telecinco e da piratería na rede xuntiños e da man.
Pois ás veces, cando estou coa miña ex compartindo mesa nalgún dos elegantes bares de Munique dánme ganas de invocar á rapaza coa que eu saía e pola que eu amo tanto á que teño diante, que non é exactamente a mesma, ou non se comporta como tal. Ás veces gustaríame falar co espírito prisioneiro dela aínda que só fose, como na peli de Ghost, para despedirme e irme tranquilo ao lugar onde sei que son querido. Coa miña xente e coas cousas claras.
Pero como todo iso son caralladas… Sigo intentando lograr o que quero. Que hoxe, en día e tal e como están as cousas aí fóra, creo que é un luxo e mesmo un privilexio que non todos se poden permitir.

O Anti-aniversario

Despois de pasar uns días no norte no cariño dunha familia que me acolleu no seu seo para festexarmos xuntos a Pascua levo un par de días de regreso en Munique. Creo que foi a primeira vez que baixaba do avión sen que o corazón se me saíse do peito. Que triste facer normal a derrota.
Pois nada, foron uns días xeniais con boa xente e nos que comparando o trato que me dá unha amiga co que me dá ela penso que non merece máis a pena estar detrás de que non che trata ben. E aínda así ela mostrouse unha milésima máis amable do común. Hoxe quedamos para dar unha voltiña baixo este marabilloso sol. É posible que ela non o saiba, creo que eu non lle entro na cabeza, pero hoxe hai un ano que comezou a miña antiaventura. Hai un ano que me deixou por teléfono. E non sei. Xa pasou muito tempo e eu estiven preocupado e sufrindo e é xa un ano! Debo estar tolo. Ninguén debería estar un ano amando unha moza que non o quere. É unha data simbólica que convida a parar. A superar esta enfermidade. Porque a aspiración de calquera persoa non pode ser unha persoa que non o trata ben. As parellas son para ser felices e non para ter mais tristura e infelicidade.
De todas maneiras, eu non a podo deixar. Teñoa mui dentro. E mentres escribo estas letras escápaseme o sorrir de saber que a vou mirar nunhas poucas horas. As cousas que non pasan pola cabeza sonche así. Ás veces crueles.

Ollando o mar de Vigo

As campás desde a casa de meus pais soan sempre agarimosas. É unha das cousas que máis boto de menos cando estou en Compostela. É un recordo que penetra alá onde esteas e fagas o que fixeres na miña cidade de orixe. Onte despedinme da familia nun xantar familiar onde os vellotes mostraron o apoucados que están. Da magoa ver como nos facemos maiores e imos perdendo a capacidade de dirixir un destino minimamente autónomo. Ao principio a xente os trata con cariño e pregúntalle que prefiren pero chegado un momento a opinión do coidado xa non é un factor a ter en conta. Onte o meu avó vestiu chandal por primeira vez. El odia iso. Ou odiaba.

Agora mesmo oio as gavotas sobre a ría e (estamos cun certo temporal de vento) os barcos de vela axítanse na chuva. Mirando como están dentro da ría non lles recomendaría saír ao mar de fóra. Podo ver a igrexa da Guía, o peirao de Guixar onde deixaran unha balea morta por meses e cando a trasladaran (a onde fose) fora nun camión pola rúa principal da parroquia. O cheiro a balea morta era un espectáculo. Nin sequera lle puxeran un plástico por riba ou a trasladaran nun camión fechado. Non. A balea pasou pero o cheiro quedou unha semana. Supoño que fora a resposta dos que mandan ante a teimosía da xente contra a empacadora. Esa empacadora que nos tivo case dous anos sen iluminación pública e as rúas en estado de sitio. A mesma que agora miro de cor azul e cadrada chantada nas abas da Guía. Tardaron. Pero despois de muitas trifulcas acadaron o que querían e volvemos ser un barrio con iluminación de noite nas rúas.

Tamén miro Cangas, Moaña e a ponte de Rande. A min non me gusta muito e paréceme como un edificio da zona nova compostelá. Mui funcional (que non tanto) e sen adubío ningún. Hai quen fai da ponte o símbolo dunha rexión. Pobre rexión se o seu símbolo é unha ponte modelo X do ano 73 (+ou-) feito ao estilo marcado por tal enxeñeiro americano acrescentado coas melloras das outras réplicas feitas previamente.

As bateas rimanen firmes como carballos entre a ondada que as tentan a ser barcos á valga. Así de fortes medrarán os carballos, dos que tamén me fun despedir a pasada semana na aldea paterna. Nunca esquecerei o fumegar da miña terra e o quente que estaba nas miñas mans e como as deixou negras. Tamén recordo ter ido esa tarde con amigos da cidade que rían como parvos sen dentes ante o desastre e só querían continuar a viaxe cara unha noite de festa con alcohol que seguramente xa non recorden. Eses risos non me abandonan nunca. E sei que non era crueldade. Só falta de corazón. O ecoloxismo é esa palabra chic que acrescenta o prezo do que comemos pero que é necesario pagar para ser xente moderna e con preocupacións solidarias. Pero xa agora medran rexas as carballizas emigrantes. As que fixeron o camiño desde un rocho na capital ata unha veiga sobre o Almofrei. E as miro, superviventes dos meus torpes coidados e dunha soidade absoluta lonxe do mar, lonxe da Sé, lonxe do clima moderado pero rozando coa súa presenza a ledicia de quen camiña por terra propia que non ardeu e que ten futuro. Competindo con toxos, fentos e unha vaca cagona que se nos mete na veigha ás veces.

O que vexo tróuxome recordos. A fin de contas, é posible que no verán estea de volta. Eu non o sei. E comezou a Coresma alí onde non ten nome.

O último día libre…

Marchar, non marcho mañá. E desta vou só por uns días pero si que é certo que hoxe é o meu último día sen ter que traballar antes de coller o avión. As predicións do tempo xa me teñen nervioso, porque para venres disque entra outro temporal e eu saio sábado de mañá. Espero non quedar tirado polo tempo. Mañán traballo e non poderei facer nada e sábado voume cediño de todo. Así que o meu último día é este.

Cando estaba no colexio, de curas, ás veces iamos a xornadas de convivencia nunha casa xenial no concello da Guarda. Recordo que todo o mundo ía contento porque non era difícil despois de aturar aos mestres 7 horas diarias aturar aos curas 5 nun lugar xenial, lonxe da cidade e cos compañeiros. Unha vez o cura que dirixía o cotarro propúxonos que pensásemos que faríamos no País sen Lei. Era como se tivésemos que imaxinar que hai un lugar onde ninguén che vai dicir nada se fixeres calquera cousa, todas. A xente tiña que dicilo en alto e a verdade é que eu sempre considerei que non faría nada diferente ao que fago na realidade porque os únicos límites que me poño son os da miña conciencia e non os das leis, que normalmente non coñezo. A xente arrancábase con parvadas como matar por pracer, roubar, ter sexo con todas as mulleres… e os mesmos argumentos ordeados das máis diferentes maneiras e con maior ou menor graza á hora de ser contados repetíronse durante unha hora.

Eu sentíame parvo oíndo as cousas infantís que dicía a xente e sentinme na necesidade de inventar tamén eu unha historia. Por iso de non parecer un sen-sangue. E contei que roubaría un coche e iría ligar cunhas rapazas guapas por aquilo de non destacar no grupo. Eu sei que non faría nada diferente do que fago normalmente. Debo ser un aburrido, porque iso non significa que viva á marxe da lei nin trazando o meu propio camiño. E aínda non sei mui ben que produtividade lle sacaban os curas a este exercicio. Supoño que agardaban que alguén dixese algo o suficientemente nobre e soñador como para pórlle un asterisco na lista de posibles futuros curas e de paso mirar que grao de infantilismo había na nosa micro-sociedade (se eu estaba abraiado, non quero imaxinar que pensaban eles). Porque as badocadas que se dixeron aquel día foron considerables e cando un pensamento é parvo o pior que se pode facer é exteriorizalo diante de 100 persoas como era o caso. Eu morrín de vergonza allea e pasei polo rego contando unha historia infantil como o resto. Iso si, sen graza ningunha na maneira de expresarme porque non me interesaba máis que cumprir.

Pois hoxe é o meu último día libre antes de ir alá. Por iso recordei esta historia. Todo o que teña que facer ten que quedar feito hoxe. Mercar o LK, a crema de augardente, o queixiño San Simon da Costa… Xa me dei un rape no pelo considerable e xantarei con colegas e despois irei subir o Pedroso a xeito de mini-excursión. Parece que marchase para non volver e non é o caso desta vez. Non é unha viaxe definitiva nese aspecto pero si que é importante porque sempre é mellor meter o pé na auga antes de lanzarse á piscina. Por aquilo da temperatura da auga e, por que non dicilo?, confirmar que hai auga aí abaixo ;)