Sozinho

Grande Caetano Veloso

Às vezes, no silêncio da noite
Eu fico imaginando nós dois
Eu fico ali sonhando acordado, juntando
o antes, o agora e o depois
por que vocé me deixa tão solto?
por que vocé não cola em mim?
Tou me sentindo muito sozinho!

Não sou nem quero ser o seu dono
É que um carinho às vezes cai bem
Eu tenho meus desexos e planos secretos
só abro pra vocé mais ninguém
por que vocé me esquece e some?
e se eu me interessar por alguém?
e se ela, de repente, me ganha?

Quando a gente gosta
é claro que a gente cuida
fala que me ama
só que é da boca pra fora
ou vocé me engana
ou não está madura
onde está vocé agora?

Quando a gente gosta
é claro que a gente cuida
fala que me ama
só que é da boca pra fora
ou vocé me engana
ou não está madura
onde está vocé agora

Xa estamos no ano!

Comprenderedes que un blogue onde se conta o acoghonado que está o autor porque vai emigrar por un amor dificilmente realizabel dentro duns meses non ten muito máis que contar que a ansiedade entanto non chega o arelado momento kamikaze. Esta é a miña maneira de comezo abrupto destripando o blogue e xustificando a miña pouca comunicación desde ese boom emocional que foi Novembro. É normal, en Novembro era o primeiro paso e aínda que foi un fracaso, non deixou de selo de maneira parcial.
Estes días estou algo baixo de moral. Eu non son de Nadal. Non gosto das reunións nin dos agasallos, nin as postais, nin as frases ñoñas típicas destas datas. Estes días, eu que traballo nas urxencias, tiven que traballar. É a típica noticia chorras que se fai nos aborrecidos telexornais do nadal sobre os coitadiños que non poden ir ás ceas e xantares porque teñen que traballar. Eu escollín traballar todas as datas sinaladas, incluíndo algunha que outra noite. Fíxeno voluntariamente porque non me gusta o Nadal e así da mesma maneira gaño uns cartiños (que se pagan especialmente ben) e evito as celebracións. A sorpresa é que non me sentín moi ben a primeira vez da miña vida que logrei eliminar case totalmente as celebracións de Nadal. Sigo tendo muita presión, porque marzo non dá chegado e creo que vivir totalmente fóra das rutinas de todo o mundo acaba por queimar. O outro día erguinme nunha cidade baleira, ás 15, despois dunha noite de traballo e a sensación foi do borde da tolemia. Os bares pechados, nin unha alma pola rúa e todo o mundo que coñezo lonxe. E ela demasiado lonxe.
A rapaza ama o Nadal. É unha de tantas cousas normais que fai. Eu non o fago porque non me sae, pero gustaríame amalo eu tamén e ter esas ilusións parvas que todo o mundo mostra nestas datas. Non son anti-nadal só a-natalicio, pásame con muitas cousas. E gustaríame que ela me ensinase a amalo. Non ao revés. De feito, creo que disfrutei mais do Nadal en Novembro, co Glühwein e os mercados de Nadal (ata había un no aeroporto) que nas datas sinaladas. Ademais, non me tocou a lotaría! supoño que niso estamos todos iguais. Eu sei que non vou chegar a rico traballando, por iso tento algún que outro atallo que, para variar, non funciona ;)
O motivo do post non é queixarme da vida, que tamén, senón dicir que as datas teñen normalmente tres valores: Dia//Mes//Ano. Segundo a cultura ou a personalidade de cada quen organízanse das máis diferentes maneiras dd/mm/aaaa, aaa/dd/mm, mm/dd/aaaa… xa vos facedes unha idea, non creo que haxa muito extraterrestre lendo isto. Entón o meu momento ansiado é 1 de marzo de 2010 (que aínda está por concretar pero este é un candidato firme) e se comparo a data que pon hoxe o PC coa ansiada xa miro que hai un valor coincidente. As cousas comezan a non parecer tan afastadas no tempo. E iso é o que hoxe festexo :)
Mudou o ano, tampouco eu fun discreto nas celebracións ;) Se chegastes lendo ata aquí xa tendes máis perto o ceu. Feliz ano a todos! Que sexa mellor que o que nos deixou!

Distancias

Coa noite o pensamento viaxa sen fronteiras, cansanzo, nin problemas de tempo e de buscar o camiño. O meu pensamento anda que non durme esta noite. Estaba a percurar as predicións meteorolóxicas para os dias que vou onda ela, para que me confirmen que se poderá voar sen problema e quitar unha paranoia da cabeza. A noite chama por elas. Estaba buscando unha predición a unha semana do tempo en Europa e como é lóxico non topei, porque as predicións meteorolóxicas son pouco fiábeis para un punto concreto a partir do 3º día e para Europa en xeral son meras ilusións porque todo pode ser ou non ser como di o mapa. Pois non atopei o que quería pero dei cunha aplicación que me di que desde o meu cuarto ao dela haiche en liña recta 1670 quilómetros.
Pareceume ben pouco e comparei co que opina para coche o google maps, que son 2335 se imos atravesando a Suíza, e 2285 sen abandoar o territorio comunitario. Isto en coche serían en torno a 22 horas e, sorprendentemente tamén dá a opción a pé aínda que a hai que modificar para non ir polo medio do mar desde Barcelona, 19 días camiñando. Acabo de flipar porque eu fixen o camiño en 25 dias desde Navarra así que esa estimación é de camiñar as 24 horas deses 19 días. A outra paranoia é se me afectará ou non a folga de Iberia destes días. Que desastre de compañía… que ben a gusto prescindiría dela!

Pois aí van as reflexións pouco lúcidas arredor das distancias nunha noite fría menos para vela.

As ex…

Todos temos unha ex. E os que non a teñen acabarán por tela [tremede!]. É lei de vida. Nada é para sempre porque nin sequera a vida é para sempre. O raro é saber cando se perde esa estraña condición de ser EX. Por exemplo… cando un fala da súa ex normalmente fala da súa máis recente. Outras veces da que foi a máis importante… Pero hai momentos en que a relación coa ex é algo intenso e difícil de levar.
Eu coa miña ás veces comunicamos muito, outras veces nada… hai cariño pero haberá algo máis? Isto sucede por haber unha grande distancia entre os dous. É un dos problemas máis importantes pero non o único. Supoño que si a túa ex é a veciña de abaixo é muito máis problemático que sexa ex. Os recordos esvaecen na memoria cada vez que te tes que cruzar con ela nas escaleiras con esa cara de mala hostia porque algo lle farías. Se a rapaza vive no quinto carallo e non a podes ver… a cousa é peliaguda. Unhas veces parece que vai todo ben e que non tiña porque ser unha ex e outras parece que non tes ganas de mirala máis nunca. E o silencio, a falta de comunicación, fai que desapareza. Durísimo se aínda é o eixo da túa vida.

Cando a túa parella, ou exparella, é estranxeira acabas por lle coller cariño ao seu país, ao seu idioma, á cultura… pode ser unha porta de entrada a outro mundo. A min nunca me chamara a mais mínima atención alemaña. O meu avó viviu alá por uns anos e pensaba o mesmo ;) En cambio, agora mataría por tomar unha boa Weißbier. Sempre estou coa miña Paulaner na Casa das Crechas pero o óptimo sería unha Schneider… Voume polo tema das birras cando quería falar un pouco das ex.

Cando o que añoras é algo que non contemplas, supoño que idealizas aínda máis. Aí o problema das Ex a distancia. Ademais o mundo non remata cando acaba a relación. Se continúan os contactos pode haber unha evolución. A distancia boicotea muito esta e ás veces non sabes se avanza, non avanza, si é sincera ou falsa… Nada millor que o cara a cara para saber como vai o mundo. Privilexiados do mundo que tendes a parella perto… valorádeo porque outros nin parella nin perto! E os que tendes a Ex cerca e vos dá medo mirala cada dia da vosa vida… facede coma min: Emighrade, cona!