Ser un descoñecido tomando café nunha terraza

A vida continúa. Aínda non fixen o inventario de canta xente coñezo na cidade pero non creo que chegue a 50. Eles son a miña cidade, o resto é decorado. É unha cidade con muito decorado, cousas interesantes e xente por todas partes. Ás veces, cando o aire do meu cuarto se fai irrespirable gústame imitar ás colonias de pingüíns e colocar o meu niño monoparental no medio da multitude doutros niños. Hai xeo para todos, é cuestión de buscar ben. En canto atopo o lugar adecuado, paseo o meu cu de pingüín polo medio dos outros niños ficticios e o pouso no lugar de destino. Cando vén a camareira, en Munique teñen sona de ser pouco amables pero isto non adoita ser certo aínda que cando o é quédase curto o que din dos camareiros desta cidade, pídolle a miña taciña de café. Creo que é do mais barato que se pode pedir aínda que non creo que baixe dos dous euros e medio. Sabe bastante mal. Cando estou nunha colonia de pingüíns xestionada por un italiano sempre me inclino polo espresso que neste caso é pequeno e concentrado e a prezo de cousa exótica pero é que realmente sabe a ese mesmo café dos bairros do Porto.

Algo ten en común cando vou tomar un café en Porto e cando o tomo no mesmo Munique dos meus desamores e é que nos dous lugares son anónimo entre anónimos e gosto de me sentir desta maneira. As dúas linguas, aínda que a do Porto é practicamente a miña, son linguas que tento aprender. A primeira fase do xogo consiste en pedir o que un quere sen que se note que non son dalá. Ou polo menos sen que o/a camareiro/a non me responda nunha odiosa e allea lingua imperial. As últimas veces en Portugal conseguírao e creo que ese é mérito propio. Na Alemaña, ás veces, non me responden en inglés por que son bastante bordes. E cando o fan é con ánimo de me dar unha mellor acollida.

Unha vez logrado o café e non ter destacado de entre o anonimato das outras persoas, gústame escoitar o silencio ou tentar descifrar vidas alleas. Serei un lercho pero é así. Gústame ser unha vida mais dentro do colonia e nese momento todos compartimos colonia de niños de pingüín. Algúns niños están petados de poliños e algúns poliños son maiorciños de máis como para alimentarse no niño paterno. Eu observo en soidade. Cando a miña vida é mais interesante que a dos outros pingüíns doulle voltas aos meus problemas. Que si ela necesítame para ter unha vida menos seria, que si este país é un país de autómatas, que si eu non quero volver a un país no momento en que se extermina a miña lingua e cultura mentres soa música de festa… Aquí son un civil estranxeiro, tentando deixar atrás a torpeza do seu idioma infantil e cagándose en todo porque a muller elixida non me elixiu a min. No meu país son un loitador do bando que vai perder, que cada día fala distinto aos outros xerando maior ou menor conflito. Ás veces parece que é normal que fale o meu idioma e en canto estou relaxado nunha colonia de pingüíns no meu país, chega o acomodador, o pringadete que serve as ordes da colonia e do xestor da mesma, o que non está alá por gusto, e dime: Con leche? e xa saímos da normalidade, da aparente harmonía. Eu prefiro que me chame gilipollas, pero el, con toda a naturalidade fai como o Faro de Vigo coas súas entrevistas. Non me interpreta, nin me traduce, cambia as miñas palabras. E ese proceso de substitución, que ás veces parece tan inocente e involuntario, non se detén nas colonias de pingüíns. Continúa nas escolas de pingüíns, no parlamento dos pingüíns, nas escaleiras das casas dos pingüíns, na televisión dos pingüíns e fai de min un pingüín sempre anoxado, sempre derrotado e sempre en estado de loita.

A miña exnamorada non me quixo rescatar desta batalla que perdemos a diario. Algunha vez díxome que me viñera ben virme a Munique para que respectase un pouco máis o castelán e me distanciase do meu idioma e a miña cultura. Que sempre nos estamos a mirar ao embigo. Eu non estou dacordo e volverei á miña cultura, á miña xente e por suposto que volverei ao idioma que nunca deixei atrás coa convicción de que a nosa lingua galega florece en cada momento nos falares de pretos e brancos nas rúas de Munique. Nunca esquecerei as portas que me abriu o meu idioma no estranxeiro e a maneira que teñen de falar os latinoamericanos que falan español sobre os brasileiros. Os brasileiros non o saben, muitos deles tentan impostar un español saíndo das súas bocas pero os que teñen o español por lingua propia repúdianos dunha maneira sincera e calada. Algún sorpréndese dos meus esforzos en falar bo alemán e ri cando falo portugués, esa lingua que só molesta. Teño feito muitas veces de intérprete de portugués para castelán pero nunca de castelán para portugués. Aí reside o xene da parvura e a fachenda. Que non vos contaxien nunca!

Baixo o sol muniqués

As cousas sempre se ven mais fermosas baixo o sol da primavera. É certo que o clima, aínda que non o creandes, é muito mellor que o compostelán. Aquí a chuva non molesta máis que unha media horiña ou así e co metro e demais transportes non impide nada a vida normal. Os sistemas de calefacción funcionan ben e o isolamento térmico do exterior, alén dunha necesidade básica, é unha realidade nas construcións deste país.
Aínda así, un día como o do meu anti-aniversario prestouse para ir canda a moza ao Xardín inglés e deitarnos os dous sobre a herba. O factor de non estar en ningún local dá a avantaxe de poder falar libremente con discreción e o sol convida a estar coa persoa que queres.
É certo, díxome un par de veces que se non me gustaba o país só tiña que coller o billete de volta e usalo. Non sente as cousas coma min. Pero tamén se enfadou unha vez mais cando lle dixen que me trata dunha maneira cruel. Ela non o ve así e di que logo o pasa mal varias horas no seu cuarto pensando a que me refiro. É ben fría. Eu míroa, respéctoa como a cousa máis valiosa do planeta pero a mando a merda cada vez que me solta unha bordería. Realmente, hai momentos en que ela parece a ofendida e non eu. Non sei se o fai por sentirse ben, ou porque realmente non percibe o que me fai e se ofende cando llo digo.
E con todo isto… o día do noso anti-aniversario discutimos, como sempre, falamos muito, abrazámonos e falamos con sinceridade de cousas importantes. Non sei porqué pero despois dese momento penso que é posible, se encontro dunha vez un traballo, que me quede un pouquiño máis de tempo. Que non vaia pasar o mes de Xullo á miña cidade preferida. Hai unha fenda pola que me entra luz esperanzadora. Non sei como naceu, só sei que sen traballo non teño o respecto dunha moza que é o que mais quero no mundo. Teño un obxectivo. Camiño cara el. Tanto tempo libre acaba comigo. Necesito traballar para min, e para que ela non me mire como un vago español da mesma maneira en que eu a miro como unha insensible alemá. Os tópicos xogan e temos que vencelos porque, ás veces, parecen reais.

google/mundo racista?

Muito me rira aquela vez que nun film americano un gordechiño e paliducho lle dicía a un novo viciño no seu barrio mentres facía a mudanza á nova casa que era a primeira vez que miraba un negro metendo un televisor dentro dunha casa e non ao revés.

As diferenzas existen. Os que falamos linguas minorizadas somos mui sensibles co trato que se lles dá. Se os que se din liberais en españa o fosen de verdade non poderían dicir todos cheos que quitar un símbolo dunha gardería de nenos que é unha casa cunha bandeira é desideoloxizar o ensino infantil. Só é volver a facer invisible o que queren que desapareza. E como as persoas son todas iguais, veñan de onde veñan, falen o que falen ou teñan a cara do cor que a teñan. Eses que se din liberais para malvender o estado en realidade só o son para poder vender aos seus amigos cousas que non lles pertencen.

Pois o que mirei na foto de enriba pareceume críbel pero acabo de facer a busca eu e xa non me suxeriu nada. De feito hai unha boa chea de entradas a páxinas comentando a foto. Será real ou unha montaxe? De todos xeitos, sería mui típico da nosa sociedade e festexo que se foi real xa non se dea máis. O mundo mellora con detalles pequenos :)