auto-orgullo

E esta noite comprendín que aínda que non obtiven o resultado que quería nesta miña antiaventura e me sentín derrotado e humillado porque todo o mundo soubo do meu fracaso. A pesar diso, a boa nova é que sigo sendo un soñador e que defendo os meus principios até os lindeiros da autodestrución. Non todos podemos ser iguais. E eu latexo ao ritmo do meu corazón, ás veces aletargado na flor da marva e outras (non tantas) baril, sereno e confiado á aventura. Ich bin heute endlich stolz auf mich und bin ich glücklich so zu sein.

Fixen desta derrota un manifesto do que quero ser. Non un derrotado pero sí un excéntrico loitador que ama con paixón e non renuncia aos seus principios. Tardei en verlle o lado bo. Pido só o voso respecto xa que non podo gozar das meles do triunfo que terían sido a alegría máis grande da miña vida. Voei e manqueime, pero tamén vos digo que é ben fermoso voar.

Servus e Grazas!

Fin

Hoxe morre o Kamikaze. Acabou a miña antiaventura. E o mellor que podo dicir é que a vivín intensamente e me fixo coñecer xente extraordinaria nun mundo que nin imaxinaba. Acaba a antiaventura cun final non desexado pero o kamikaze vólvese unha persoa normal, non se autoinmola (máis). Vólvese unha persoa de mirada case normal e de pensamentos normais aínda que cun remorso de nostalxia saudable e saudosa. Xa non máis recuperar paraísos pasados xunto á muller que daquela era a apropiada e nalgún momento deixou de selo. Xa non máis nostalxias expostas ao sol e ao vento neste tendal de piso húmido e frío por onde pasandes algún que outro cando así cadra.

A quen lle valese de algo esta lectura: a miña noraboa; a quen a sentise de perto: o meu agradecemento. E só digo que non hai que tomala como unha aprendizaxe pois cada persoa é un mundo e cada situación diferente. Animo a quen queira deixalo todo por outra persoa que o faga. Nesta vida facer o que un quere é un luxo e se se queren cousas tan nobres como o amor noutro país, tentalo é o mínimo.

Non vos lamentendes do que non facendes. Lamentándevos do que vos saíu mal.

Algunha noite continuará a historia nun bar, cando algún pregunte e saia a historia coma un fío. Ata entón cuidense muito e vivan!

Grazas.

Secuela(s)

Despois da miña última aventura sentimental. Un derrape emocional ben fermoso e de morrazo final feito público por medio deste blogue. Despois de todo isto quédanme en claro un par de conceptos: Hai que aproveitar a vida e cada momento, porque nunca se sabe cando poida cambiar todo; son un cabezón da hostia (e perdoen a miña baixa lingua pero é muito máis sincero e claro expresado desta maneira); temos a vida para vivila como máis nos guste, se en Compostela se vive ben pero pensas que vas vivir mellor en Munique daquela emigra (isto é un luxazo que eu me puiden permitir).

Estas serían as conclusións racionais. Á que lle deberíamos engadir que o alemán é un idioma realmente difícil e que de agora en adiante procurarei ser mellor anfitrión coa xente que vén de fóra. Prometíamas duras na miña situación sentimental. Pensei en ser emigrante/exiliado por amor e rematei por ser un inmigrante pringao buscando traballo nun país descoñecido e sen manexarme ben no seu idioma. Non vos recorda isto a un kamikaze? a min si, pero só pensei que sería kamikaze no emocional. Realmente tamén fun un kamikaze economicamente falando. Aquí os cartos vanse das mans como a area foxe entre os dedos.

Tamén teño practicado bastante a arte do choro. Non literalmente (que tamén), máis ben de modo literario. As pobres vítimas que seguistes este blogue estandes un pouco máis perto do ceo grazas ás mortificacións que produce a súa lectura.

Co cal, nun prazo breve de tempo estarei en casa. Galiza. Aprendín un pouco alemán, aínda que de todo insuficiente, e tamén cousas da vida. A mellor moza é sempre a peor ex. Lembrade esta frase para cando vos faga falta. Espero que nunca, porque doi.

E como apuntamento de todo irracional, direi que se ben ata agora non me gustaban demasiado as mulleres de pelo roxo (ás que en galego chamamos roxas ou rubias) agora cada vez que miro unha o corazón dáme un chimpo e non é porque pense que poida ser a miña ex senón porque me atraen muito máis ca antes. Pásame mesmo na web con esta fotiño de Shirley Pretty, que eu non sei quen é pero que seica publicou unha canción vía Facebook porque a súa discográfica rexeitou o seu novo disco. Algún colega pasouma vía Twitter.

Que podo facer? É grave doutor?

O Anti-aniversario

Despois de pasar uns días no norte no cariño dunha familia que me acolleu no seu seo para festexarmos xuntos a Pascua levo un par de días de regreso en Munique. Creo que foi a primeira vez que baixaba do avión sen que o corazón se me saíse do peito. Que triste facer normal a derrota.
Pois nada, foron uns días xeniais con boa xente e nos que comparando o trato que me dá unha amiga co que me dá ela penso que non merece máis a pena estar detrás de que non che trata ben. E aínda así ela mostrouse unha milésima máis amable do común. Hoxe quedamos para dar unha voltiña baixo este marabilloso sol. É posible que ela non o saiba, creo que eu non lle entro na cabeza, pero hoxe hai un ano que comezou a miña antiaventura. Hai un ano que me deixou por teléfono. E non sei. Xa pasou muito tempo e eu estiven preocupado e sufrindo e é xa un ano! Debo estar tolo. Ninguén debería estar un ano amando unha moza que non o quere. É unha data simbólica que convida a parar. A superar esta enfermidade. Porque a aspiración de calquera persoa non pode ser unha persoa que non o trata ben. As parellas son para ser felices e non para ter mais tristura e infelicidade.
De todas maneiras, eu non a podo deixar. Teñoa mui dentro. E mentres escribo estas letras escápaseme o sorrir de saber que a vou mirar nunhas poucas horas. As cousas que non pasan pola cabeza sonche así. Ás veces crueles.

ainda na allada

Levo un anaquiño pensando que título lle por a isto. A verdade é que non se me ocorre pero hai un par de cousiñas máis que quero contar. A primeira é que cada día que pasa son unha persoa un pouco mais resentida por ter que reclamar para si un trato humano á persoa que ama. E a segunda é que teño observado que cando escribía neste blogue antes de chegar a esta parte do mundo animábame a seguir na antiaventura, que xa se sabía desde o principio, e agora mesmo cada vez que penso en escribir algo non me dá a mesma sensación senón a de estar bastante farto e as ganas de mudar de tema.

A verdade é que é como se estivese de vacacións. Levo 3 días traducindo o meu curriculum para comezar a buscar choio e non sei cando acabarei con tanto empeño que lle poño. Pero estas vacacións non son nada agradábeis. Cando merquei o billete tiven que fixar unha data de regreso, que eu pensaba que non ía usar pero cada vez máis penso que ese día é a data de caducidade desta historia.

Acaba de chamarme ela. Usou o teléfono! e mira que che é pouco dada a gastar. Xa me estrañou cando onte me dixo que me ía chamar, pensei que me mandaría unha mensaxe vía mail, que pragmaticamente resolve pero no meu corazón non é o mesmo. A verdade é que ultimamente cando decide comunicar comigo móstrase encantadora pero eu estou fartiño de todo. Comezo a pensar que fixen mal en vir ata aquí e en namorar dunha muller que se mostra tan pouco atenta. Ela insiste seguido en que non é un roboter. É a súa frase preferida cando discutimos. Pero se en vez de demostralo cos actos ten que dicilo así é que algo de robot(er) si que ten.

espertando do meu soño…

Vale, ás veces a vida é como un soño. E despertamos del. Como me fastidía oír o despertador, sempre me entra unha preguiza inmensa cando o oio. E supoño que con isto pasoume o mesmo. O soño foi tan fermoso que cando tocou ao seu fin finxín que non oía para non acordar neste mundo de xente con cara de can. E cando insistiu o despertador negociei para durmir un pouco máis. E finalmente cando chegou o momento en que xa non se negocia eu estaba con cara de parvo e babexando a almofada mentres alguén, de pé e con cara sería me miraba. Ela non comprende que me guste durmir, pero eu soño con ela e iso é algo que só sei valorar eu. Eu quero seguir durmindo mentres ela non se moleste muito. E agora… agora mostrase cruel e desexa que me levante e que me vaia en silencio.

E aquí estou, no seu país. Pensando que non me merezo unha moza tan pouco amable. Que ela non se merece alguén que a queira tanto coma min. Que non sabe que é unha persoa importante. Seguro que pensa que estou aquí porque me aburría no meu país. Ou porque me parecía divertido. E non me parece divertido. Pásoo mal e me trata peor que a un descoñecido. Non entendo como puidemos chegar a isto. En fin, que todo debeu rematar. Que o kamikaze sempre que se espeta contra o barco non gaña a simpatía da vítima nin consegue grande cousa para o seu país. Se non mudan muito as cousas isto vai ser o final triste dunha historia gloriosa.

Muitas grazas aos que a seguistes. E sabede que hai unha muller en München pola que un home pode deixalo todo. A vida non é só sumas, restas, multiplicacións e divisións. A vida ten cousas que se saen deses principios lóxicos. Disfrutádeos, porque nós somos só iso.

Coller firme o temón!

Os barcos naufragan por diferentes motivos. Ás veces con dicir que naufragan porque si chega. Pero os que tendemos a pensar que as preguntas teñen que ter respostas gustamos de buscalas e canto máis aparentemente racionais sexan mellor. Máis convincentes. Por iso, non podo admitir nunca como explicación que un barco desaparece da superficie porque así tiña que ser. Ás veces as condicións son mui adversas. Mar embravescida, fugas de auga, mal deseño do barco… Aínda así, o capitán non pon as mans na cabeza e bebe un copiño de viño do Porto observando con admiración o proceso da súa fin. Aínda que el saiba que as posibilidades son poucas ou ningunha sería un kamikaze se non agarra forte o temón e tenta levar fóra de perigo o barco e maila tripulación. Ás veces as cousas non saen como un quere pero non temos dereito (ou si) a permanecer pasivos mentres todo sucede. Haino que tentar.

O medo non é un pensamento racional. Aínda que ás veces é facilmente explicable e con facilidade deixámonos levar por el. Eu son profundamente temeroso. De feito non sei que carallo vou facer cando desembarque na praia cara onde se dirixe a miña singradura. Unha praia tantas veces soñada que vai ter area real e auga que mollará as miñas botas. Pero eu decidín non deixarme engulir polo remuíño do que vén dado. É posible que todo acabe mal. Mui mal. Pero ninguén poderá dicir que non fixen o que quería facer. Que non tentei por unha solución a un problema que para min era mui importante. Chamádelle valentía, teimosía ou simplemente exercitación do dereito a pataleo con esta vida, pero eu vou mollar as miñas botas coa auga do areal que tantas veces soñei e recoméndolle a todo o mundo que faga o mesmo. Só hai unha vida.