Pensando no útil que sería, ás veces, unha ouija

Non son eu desas persoas que dedican o seu tempo temas exotéricos e normalmente tampouco relixiosos. Gústame coñecer eses mundos desde o mesmo punto de observación que se ten da mitoloxía. Unha especie de achega por curiosidade e para comprender que se buscaba obter con esas historias, ou que coñecementos se obtiñan por medio destes relatos.
Creo que durante os primeiros anos de emisión (polo menos en Galiza) de Telecinco os membros da nosa xeración, nos nosos últimos anos sen internet papábamos a TV como tolos en busca de cousas novas. E foi daquela que nos bombardearon con Superdetective en Hollywood e Ghost sen piedade nin pedir perdón. Foi precisamente T5 o que insistiu case cada 6 meses en que mirásemos Ghost e un famoso cura parapsicólogo vigués sempre dicía que esa película mostraba esa realidade paralela dos espíritos de maneira bastante fiable.
Eu non tomara mui en serio estes detalles do espiritismo e a ouija ata que este home ocupou horas e horas da miña vida falando arredor diso e T5 nos bombardeou co filme xa citado. Dos dous o que non tiña unha canción de merda que se distribuíu até o infinito en calidade .midi por internet. Os comezos de Telecinco e da piratería na rede xuntiños e da man.
Pois ás veces, cando estou coa miña ex compartindo mesa nalgún dos elegantes bares de Munique dánme ganas de invocar á rapaza coa que eu saía e pola que eu amo tanto á que teño diante, que non é exactamente a mesma, ou non se comporta como tal. Ás veces gustaríame falar co espírito prisioneiro dela aínda que só fose, como na peli de Ghost, para despedirme e irme tranquilo ao lugar onde sei que son querido. Coa miña xente e coas cousas claras.
Pero como todo iso son caralladas… Sigo intentando lograr o que quero. Que hoxe, en día e tal e como están as cousas aí fóra, creo que é un luxo e mesmo un privilexio que non todos se poden permitir.

Baixo o sol muniqués

As cousas sempre se ven mais fermosas baixo o sol da primavera. É certo que o clima, aínda que non o creandes, é muito mellor que o compostelán. Aquí a chuva non molesta máis que unha media horiña ou así e co metro e demais transportes non impide nada a vida normal. Os sistemas de calefacción funcionan ben e o isolamento térmico do exterior, alén dunha necesidade básica, é unha realidade nas construcións deste país.
Aínda así, un día como o do meu anti-aniversario prestouse para ir canda a moza ao Xardín inglés e deitarnos os dous sobre a herba. O factor de non estar en ningún local dá a avantaxe de poder falar libremente con discreción e o sol convida a estar coa persoa que queres.
É certo, díxome un par de veces que se non me gustaba o país só tiña que coller o billete de volta e usalo. Non sente as cousas coma min. Pero tamén se enfadou unha vez mais cando lle dixen que me trata dunha maneira cruel. Ela non o ve así e di que logo o pasa mal varias horas no seu cuarto pensando a que me refiro. É ben fría. Eu míroa, respéctoa como a cousa máis valiosa do planeta pero a mando a merda cada vez que me solta unha bordería. Realmente, hai momentos en que ela parece a ofendida e non eu. Non sei se o fai por sentirse ben, ou porque realmente non percibe o que me fai e se ofende cando llo digo.
E con todo isto… o día do noso anti-aniversario discutimos, como sempre, falamos muito, abrazámonos e falamos con sinceridade de cousas importantes. Non sei porqué pero despois dese momento penso que é posible, se encontro dunha vez un traballo, que me quede un pouquiño máis de tempo. Que non vaia pasar o mes de Xullo á miña cidade preferida. Hai unha fenda pola que me entra luz esperanzadora. Non sei como naceu, só sei que sen traballo non teño o respecto dunha moza que é o que mais quero no mundo. Teño un obxectivo. Camiño cara el. Tanto tempo libre acaba comigo. Necesito traballar para min, e para que ela non me mire como un vago español da mesma maneira en que eu a miro como unha insensible alemá. Os tópicos xogan e temos que vencelos porque, ás veces, parecen reais.