A recta final

Xa só me falta pór o traxe de faena. A busca de piso en Múnic está complicada pero argalleinas para ter un tempiño antes de marchar para facer a mudanza das miñas cousas á casa dos meus pais. Tamén para me despedir de todos e sobre todo para buscar piso por internet e posibilidades na cidade de destino.

O derradeiro (se todo vai ben na nova vida) día de traballo foi do máis normal. Bastante relaxado. Os compañeiros hai uns meses que se mostran comprensivos e amables comigo. Non era a tónica dominante pero eu non sei se é polo subidón que lles causou a noticia de librarse de min ou por solidariedade están do máis encantador. De feito imos facer unha cea de despedida bastante masiva. Nunca foi mui discreto neste país ser monolingüe e ás veces traeche inimigos do brazo. Tamén é certo que os castelán-falantes con tendencia bloqueira tenden a aplaudirche coas orellas fagas o que fagas. É o que ten vivir, que mancha :)

E por fóra xa son outra persoa: As ghedellas son historia, o traballo tamén… Pero por dentro son o de sempre: un teimudo con corazonciño que tardou demasiado tempo en decidirse a emigrar.

O punto de non regreso

Na sociedade actual a xente tende a falar e falar e nada facer. Supoño, polo que contan os vellos, que antes a palabra valía máis do que vale agora. Eu levo dicindo xa tempo e tempo que marcho e non dou marchado. Entre os meus amigos hai quen pensa que non emigro. Que non son capaz. Que non teño palabra. E pode ser que non teña palabra. No momento en que tomei a miña decisión, tiña claro que tiña que ser firme. Unha das cousas que fixen para que fose collendo forma e tinturas de realidade foi ir tomando compromisos coa idea de realmente emigrar. Un deses compromisos, ou pasos na folla de ruta, foi crear este blogue. A xustificación é que non lle quero estar comendo a olla todo o tempo aos amigos con este tema pero as cousas que non se falan tenden a esvaerse. Unha vez que quedou escrito aquí que marcho se me rajo sería un falabarato e defraudaríame a min mesmo e á xentiña xentil que se tortura con estas leituras. Por iso escribín isto. Para agarrarme a min mesmo nun compromiso público. Sonche pouco duro!

Pero desde entón fixen todo o que faría unha persoa normal. Pedín a excedencia no traballo, aforrei todo o que puiden, a ex-namorada está avisada, os amigos saben que emigro, na casa díxeno este domingo e ata teño xa o billete para o domingo 28. Supoño que agora non queda dúbida ningunha de que o farei. Iso si, o medo é xigante. Tou con todos os sentimentos dándome voltas na cabeza cada vez que me deito ou acordo. Tamén no medio do día, mentres fago calquera cousa hai un momento en que se me vai o pensamento á incerteza do meu futuro a medio prazo. Non son un super-home. Xa normalmente son a dúbida personificada. Eu, como dixo aquel simpático que ten un blogue chamado “eu xamais terei un blog“, nunca faría nada así. De feito, emotivamente eu son mui pouco comunicativo. Non me gusta contar a miña vida e aquí me tendes a explicar paso a paso o meu proceso de emigración por un desencontro amoroso. A vida é así e teremos que rir con ela.

Pois iso, en menos dun mes deixo o choio. Xa teño billete e un curso de alemán. Aínda non estou inscrito pero xa sei cal me interesa e onde. E estou no momento de buscar un piso, que é difícil. Vamos, que estou un pouco histérico! Iso quere dicir que todo vai como ten que ir :)

O xélido decembro

Mentres escribo estas liñas estou maldicindo a idea desafortunada de deixar a xanela aberta mentres ía traballar. Hai quen di por aí que o inverno está a ser duro e eu estou aterecido e aterrorizado porque, queridos amigos, o inverno está por comezar :S E non só vén xélido de temperaturas senón que as actitudes da rapariga fan que a balanza volva inclinarse a favor de que a antiaventura acabe en kamikazada buscando un sentido. Recentemente un residente en Baviera ao que lle sigo relixiosamente o blogue díxome que deberíamos montar un deses grupos chics do facebook con nomes rechamantes que se intitulase algo así como “vou papar frío a outro país e non sei ben por que, mais vai pagar a pena” é xenial o desalentador catastrofismo do comezo que se compensa cun optimista final. E paréceme a actitude correcta, sobre todo porque aquí o valente que escribe non pensa pisar Minga antes de comece a esmorecer o inverno, isto é entre o 20 de febreiro e o 1 de marzo. Vou papar a fin do inverno, o último terzo que na Galiza precede pracidamente a primavera. A ver como é naquelas terras! En realidade a ex-moza reivindicouse a si mesma como ex e anda ultimamente máis desagradable do normal. Realmente, e a pesar de todo o dramón que nos estamos a montar, non se mostrara case nunca nesas condicións.
Supoño que é normal, que se sente algo acosada coa idea de que o ex-mozo vaia deixar o país por ir a tocarlle as pelotas a ela ao seu. Vou comezar a chamarme a min mesmo Urkel na honra do anti-heroe preto da miña adolescencia televisiva.
Isto comeza a cheirar ao chamosco. Pero o meu traballo é unha merda e paso de estar toda a vida a me laiar de algo que non fixen. Collo unha excedencia por un ano e voume a facer o monas a Deutschland que se tan mal me vai só vou aprender un idioma con futuro e vivir unha experiencia única para lle contar aos netos. E sempre me queda o dereito a botar as choradas neste blogue que suple ao meu psicólogo de maneira eficiente e dun xeito muito máis barato :)

1, 2, 3… Seguimos!

Pois iso mesmo. Despois duns días na cidade destino da kamikazada as cousas seguen pendendo todas dun fío. Descartamos os dous extremos: Ela non vai pasar miña cando ande pola súa cidade, onde xa teño piso, pero tampouco caíu rendida aos meus pés no primeiro asalto. A piscina está con auga suficiente para poder lanzarme a ela e nadar pero non está nas mellores condicións de navegabilidade. Iso si, a rapaza non desmerece os esforzos. Non é cousa de falar demasiado dela pero confirmei in situ que aínda que isto pareza unha cafrada ela é motivación suficiente e xustificadora.

Despois de confirmar que realmente quero facer o que vou facer paso á fase de resolver asuntos prácticos. Toca buscar un curso de alemán intensivo e baratiño para poder comunicarme no país de "acollida" e un traballo de calquera cousa onde gañar uns cartiños cando non estea no curso de alemán e facer máis viable a estadía no extranxeiro. Desgraciadamente o que escribe non vive de rendas nin de aforrado e o factor ingresos é algo a ter en conta para facer calquera movemento. Comezarei en breve a xestionar no traballo actual unha excedencia para poder resgresar en condicións en caso que me fixer falla.

Seguimos na allada :)

Alzheimer

Hai xa tempo que non escribo pero a anti-aventura vai collendo forma. De maneira que é posible que non me reciban de todo mal en München pero de aquí a alá aínda muita agua ten que pasar por debaixo da ponte. As miñas últimas comunicacións coa vítima da miña “kamikazada” foron bastante positivas. Estou de boas :)

Pero non todo pode ser bo na vida do kamikaze. Os meus avós van velliños de máis. A miña avoa está demenciada e eu, como vivo a unha hora de onde vive ela, non a miro case nunca. Esta semana tiven tempo e aproveitei para ila visitar. Púxose toda elegante e guapa. Ao principio foi un desastre, tiven que cambiarlle as pillas dos audífonos e a cousa mellorou. Non muito, porque entón descubrín que non todo o problema para comunicación con ela era auditivo. Como a ela sempre lle gusta falar das familias vellas da Lama e Ponte-Caldelas e como lles foi. Ou mesmo as boas familias de Pontevedra e Vigo. Sempre está con historias de vodas, empresas, amores, faltas de respeito, xente simpática, aproveitada, xente parviña… sempre ten unha vida allea que contar, e case sempre con admiración e orgullo. Como ela sempre está a falar desas cousas doutra época decidinme a contarlle a voda dun bo amigo, que foi esta fin de semana. Como a voda non foi nada tradicional houbo que adubiar o relato con partes máis do seu gosto para que oíse con atención e gozase da historia. A miña avoa escoitou atenta todo o que eu lle contaba. Notei alegría no seu rostro e un brillo nos seus ollos. Cando estaba acabando a historia ela interrompeu co tono co que fala sempre das familias do pasado dicíndome “eses fixeran a súa fortuna pola parte de Gaxate”. Díxoo con total seguridade. Foi un golpe que me deu en toda a liña de flotación. Non entendera nada, os rapaces son de perto de Vigo e ela non os coñece de nada. O único que fixo foi darlles un papel no seu universo interior. Foi fermoso ao tempo de cruel. Ela era feliz e xa incorporara a historia ao seu elenco pero xa lles dera unha personalidade da sua zona e posiblemente a historia na súa cabeza estivese enmarcada nos anos 70. Quedei con curiosidade por preguntarlle como lle ía aos meus amigos recén casados un pouco máis adiante, seguro que a estas alturas ela xa ten unha completísima historia sobre o que lles deparou o tempo.

Pensando niso e despois de ver este video sobre o Alzheimer quedei con ganas de imaxinar como sería eu con esa doenza. A miña avoa fai que todo sexa como na súa época gloriosa do pasado en que as señoritas e os señoritos gobernaban a nosa terra. Ela quedou alá. Supoño que é a súa teima. Quen sabe se eu, pase o que pase no futuro, cando fale cos netos se me dea por falar de marchar a vivir a Múnic e recuperar a rapaza. Tal e como estou vivindo esta mala época, estou seguro que cando perda o contacto coa realidade nunca poderei esquecer esta situación e o que está por vir. Espero conseguir unha gran historia aínda que só sexa para nun futuro non mui afastado no tempo esquecela. A vida haina que vivir pero recordala tamén é un pracer.

O destino

München, Minga en bávaro, Munique en galego-portugués, Múnic en “galego” e Munich en inglés e español.

O nome seica vén dun asentamento de monxas, por iso que o escudo que aparece nos vagóns do metro sexa unha monxa. É famosa no mundo enteiro por ser o lugar onde se fai a festa da cervexa durante o Oktoberfest. Unha tradición bestial que aínda non coñezo e que se cadra o ano que vén vivo desde dentro. Este ano toca seguir a traballar e tentar aforrar uns cartiños para comezar a anti-aventura con millores espectativas, non xa de éxito senón, de supervivencia. Ás veces póñome un pouco dramático pero penso que en todas partes hai xente que comeza de cero. O conto é cando vou ser eu o que o faga, e loitando por reflotar un navio que non sei se poderá manter minimamente a navegabilidade. Polo menos eu sei que non é cousa de caralladas que eu fixese, e a compañeira creo que tampouco.

No meu país o motivo, case o único, por excelencia de ruptura é a infidelidade. A primeira vez que oín que en Alemaña a xente renuncia a dedicarlle tempo á parella para centrarse no traballo pensei que era algo que se dicía pero que non sería nunca certo. Logo oíno muitas máis veces e mesmo de quen menos quería oílo. Estes alemáns sonche ben raros. Eu sempre que dixen algo parecido mentín como un bellaco e case sabendo que a outra persoa xa sabería. Serei vítima das distancias culturais? ou serei só un pardillo que creu unha escusa tan cutre?

Encántanme os parques da cidade, o urbanismo que ten, e aínda que é un pouco cara (disque a mais cara de Alemaña) é un lugar tan bo como outro calquera para comezar unha nova vida.

Presentación dunha anti-aventura de incerto final

Pois si. Ich bin ein “Kamikaze nach München” en proceso. A decisión está tomada. Falta fixar a data e preparar as posibilidades de non ser realmente un kamikaze e que todo se poida reconducir ao rego para non levar a hostia final típica dos kamikazes.

A situación é grave. As cousas non foron ben coa namorada de tal maneira que pasou de ser a Namorada a ser a Ex-Namorada. Supoño que influíu iso de estar todo un ano de relación a distancia mirándonos cada dous meses e ela vivir nun lugar relixioso para estudantes en München. Poucas veces xuntos e pouca comodidade nun país de lingua incomprensibel. As súas visitas á Galiza non foron unha marabilla tampouco, a última tivo que durmir duas noites no aeroporto de Madrid grazas  unha folga de Iberia á que lle debo unha alta porcentaxe de que non volvese nunca.

As relacións non están feitas para conservarse vía Email e o mundo real non permite que emigre en canto eu queira. Estou aprendendo o idioma, o papeleo para saír con dignidade do traballo e tentando non rachar de todo as comunicacións con ela. O obxectivo é irme a finais de febreiro. Únidevos a min nesta anti-aventura.