Meditando, Teresa Salgueiro

Nostalgia sim, derrota não

Ollando o mar de Vigo

As campás desde a casa de meus pais soan sempre agarimosas. É unha das cousas que máis boto de menos cando estou en Compostela. É un recordo que penetra alá onde esteas e fagas o que fixeres na miña cidade de orixe. Onte despedinme da familia nun xantar familiar onde os vellotes mostraron o apoucados que están. Da magoa ver como nos facemos maiores e imos perdendo a capacidade de dirixir un destino minimamente autónomo. Ao principio a xente os trata con cariño e pregúntalle que prefiren pero chegado un momento a opinión do coidado xa non é un factor a ter en conta. Onte o meu avó vestiu chandal por primeira vez. El odia iso. Ou odiaba.

Agora mesmo oio as gavotas sobre a ría e (estamos cun certo temporal de vento) os barcos de vela axítanse na chuva. Mirando como están dentro da ría non lles recomendaría saír ao mar de fóra. Podo ver a igrexa da Guía, o peirao de Guixar onde deixaran unha balea morta por meses e cando a trasladaran (a onde fose) fora nun camión pola rúa principal da parroquia. O cheiro a balea morta era un espectáculo. Nin sequera lle puxeran un plástico por riba ou a trasladaran nun camión fechado. Non. A balea pasou pero o cheiro quedou unha semana. Supoño que fora a resposta dos que mandan ante a teimosía da xente contra a empacadora. Esa empacadora que nos tivo case dous anos sen iluminación pública e as rúas en estado de sitio. A mesma que agora miro de cor azul e cadrada chantada nas abas da Guía. Tardaron. Pero despois de muitas trifulcas acadaron o que querían e volvemos ser un barrio con iluminación de noite nas rúas.

Tamén miro Cangas, Moaña e a ponte de Rande. A min non me gusta muito e paréceme como un edificio da zona nova compostelá. Mui funcional (que non tanto) e sen adubío ningún. Hai quen fai da ponte o símbolo dunha rexión. Pobre rexión se o seu símbolo é unha ponte modelo X do ano 73 (+ou-) feito ao estilo marcado por tal enxeñeiro americano acrescentado coas melloras das outras réplicas feitas previamente.

As bateas rimanen firmes como carballos entre a ondada que as tentan a ser barcos á valga. Así de fortes medrarán os carballos, dos que tamén me fun despedir a pasada semana na aldea paterna. Nunca esquecerei o fumegar da miña terra e o quente que estaba nas miñas mans e como as deixou negras. Tamén recordo ter ido esa tarde con amigos da cidade que rían como parvos sen dentes ante o desastre e só querían continuar a viaxe cara unha noite de festa con alcohol que seguramente xa non recorden. Eses risos non me abandonan nunca. E sei que non era crueldade. Só falta de corazón. O ecoloxismo é esa palabra chic que acrescenta o prezo do que comemos pero que é necesario pagar para ser xente moderna e con preocupacións solidarias. Pero xa agora medran rexas as carballizas emigrantes. As que fixeron o camiño desde un rocho na capital ata unha veiga sobre o Almofrei. E as miro, superviventes dos meus torpes coidados e dunha soidade absoluta lonxe do mar, lonxe da Sé, lonxe do clima moderado pero rozando coa súa presenza a ledicia de quen camiña por terra propia que non ardeu e que ten futuro. Competindo con toxos, fentos e unha vaca cagona que se nos mete na veigha ás veces.

O que vexo tróuxome recordos. A fin de contas, é posible que no verán estea de volta. Eu non o sei. E comezou a Coresma alí onde non ten nome.

O pracer de vivir en Galiza

Pois si, sempre me ando a laiar do mala vida que é vivir agardando un momento e hoxe remato 24 horas de plena fartura galega, pedíndolle desculpas por iso ao recentemente finadiño do Morgan. Nas últimas 24 horas gocei dunha foliada caralluda nas Casas Novas. Tivo o seu toque subversivo porque estabamos a tiro de pedra da casa do presidente e as autoridades fixeron acto protagonista de presenza ao máis puro estilo guardia-civil-en-festa-republicana-en-peli-ambientada-na-guerra-civil-antes-do-alzamento-sanguento poñendo multas a todo o coche que puideron e mirando con malos ollares mentres a xente toca, canta e baila. Iso perdonarémosllo pero o decreto que acaban de sacar contra o galego nunca. Iremos ao inferno ou nos quedaremos sen unha super-mosa bávara pero esa noite pasámolo en grande. Espero que os que miraban con esas caras reprobatorias e boicotaron cutremente o acto preguen por nós, pecadores. (por certo, que creo que vou financiar ao Ratzinger cos meus impostos na Alemaña).

A foliada foi xenial, os que estaban eran boa xente e aínda faltaban, pero non se pode chorar polo que non se ten senón máis ben gozar do que si se ten. E a chuva non parou de mostrarse solidaria e omnipresente. Boas parolas e boas danzas! Pola mañán quedei con outros compañeiros e aprofundamos no pracer das eternas discusións bizantinas. Aquelas que se son entramadas como argumento para destruír outras persoas non fan ningún ben pero que pechados no Embora e con tempo por diante dá xenio telas de bo grado cando a compaña e grata. O xantar foi cunha boa amiga vighesa que vén facer un curso a Compos os sábados e aínda que á tarde non asistín ao soterramento do noso finadiño case non me chegaron as horas para facer mil cousiñas e volver xenialmente acompañado ao lar fraterno.

No lar fraterno tíñanme preparada unha limpeza de conxelador que só foi interrompida por unha boa amiga que chamaba desde Coruña á unha e pico da noite para dicirme que se vén a Vigho en coche para ir de festa ao furancho da Balsa e se me sumo. Eu, que estábame sentindo como cando vou á veigha a desbrozar escusei a miña presenza no furancho e recomendeille que “fixera” gasolina antes de se meter na autoestrada porque a estas horas están todas as gasolineiras pechadas.

Cando baixei do coche, en Vigo, na miña rúa, apresureime instintivamente a por o abrigo antes de coller a mochila pero pronto notei que estes do sul sonche uns privilexiados no que se refire ao clima, porque non facía falta por a chaqueta (ata con parvadas así desfrutei hoxe o día). Máis adiante case conxelo os dedos co xelo do refrixerador. Finalmente… 24 horas pasadas en toda sorte de situacións e vividas dunha maneira espectacular. Xa quixeran outros ter esta sorte.

E bueno, mañán toca algo durillo. Non vos comentei que os meus pais non saben que marcho do país en torno a primeiros de marzo? O mellor de todo é que pensan que sigo coa muller de pelo vermello e nome bíblico de evocacións nefastas. Non os vou quitar desa parte da ignorancia, porque así seguro que pensan que me vai ir millor nas afastadas terras frías de Múnic pero mañá cóntolles que emigro aínda que pode ser cousa duns mesiños. Non creo que o tomen mui mal.

Aínda teño pendente concretar o curso e o piso onde vivir, pero coa axuda dunha boa amiga que teño alá todo vai collendo forma. Por suposto non lle carguei ese marrón á miña ex-namorada, non vaia ser que se agoníe ;) Unha aperta a quen lea isto. Aquí rematan 24 horas felices.