Autocrítica

Todo isto non sería así se no canto de quentárseme o sangue e discutir por palabras como se fosen trincheiras tivese xogado con sabedoría raposeira a non cuestionar as palabras e continuar todo cos feitos. Se no canto de loitar porque a rapaza dixese que eramos parella e volvese a confiar nas vondades dos voos tirase para adiante e fixese eu a visita bimensual no momento en que tocaba seguramente todo seguiría aínda que orfo, ou non, de nome adiante. Por anoxarme e comezar unha discusión bizantina perdín o pouco que tiña. Soa a comezo de copla. Pero iso mírase co tempo, non se sabe no momento en que che ferve por dentro o sangue e pensas que pode ser en serio que todo cambia nun día. Que pode mudar todo. Logo, despois de mil batallas imposíbeis de gañar e co rabo entre as pernas xa non só aceptas as piores condicións senón que loitas por tentar solventalo en persoa e en terreo “hostil”.

E que tempadiña nos viu dada: primeiro a manifestación de Rosa Diez en Santiago, logo as eleccións galegas, despois o traballo que fixo ela para a súa universidade en que parecía comprender as posturas dos bífidos, o abandono e ataque do galego desde as institucións que se crearon para defendelo, a ruptura… Como para non estar de malas pulgas. Pero o país dun e a súa cultura é a xente que quere e coa que convive a gusto. Xa hai tempo que aprendín que se pode ser emigrante en terra propia se o teu pensamento está sempre en Baviera e máis cando non falas a mesma lingua que a xente do teu arredor.

Así que hai que por o traxe de faena e ir tentar compoñer as cousas ao estranxeiro, que a vida non se fixo para vivila por internet ou por teléfono. Iso si, a ver se consigo amañar condicións máis favorables antes de por os pés no aeroporto de Munique. Estamos trabajando en ello!