espertando do meu soño…

Vale, ás veces a vida é como un soño. E despertamos del. Como me fastidía oír o despertador, sempre me entra unha preguiza inmensa cando o oio. E supoño que con isto pasoume o mesmo. O soño foi tan fermoso que cando tocou ao seu fin finxín que non oía para non acordar neste mundo de xente con cara de can. E cando insistiu o despertador negociei para durmir un pouco máis. E finalmente cando chegou o momento en que xa non se negocia eu estaba con cara de parvo e babexando a almofada mentres alguén, de pé e con cara sería me miraba. Ela non comprende que me guste durmir, pero eu soño con ela e iso é algo que só sei valorar eu. Eu quero seguir durmindo mentres ela non se moleste muito. E agora… agora mostrase cruel e desexa que me levante e que me vaia en silencio.

E aquí estou, no seu país. Pensando que non me merezo unha moza tan pouco amable. Que ela non se merece alguén que a queira tanto coma min. Que non sabe que é unha persoa importante. Seguro que pensa que estou aquí porque me aburría no meu país. Ou porque me parecía divertido. E non me parece divertido. Pásoo mal e me trata peor que a un descoñecido. Non entendo como puidemos chegar a isto. En fin, que todo debeu rematar. Que o kamikaze sempre que se espeta contra o barco non gaña a simpatía da vítima nin consegue grande cousa para o seu país. Se non mudan muito as cousas isto vai ser o final triste dunha historia gloriosa.

Muitas grazas aos que a seguistes. E sabede que hai unha muller en München pola que un home pode deixalo todo. A vida non é só sumas, restas, multiplicacións e divisións. A vida ten cousas que se saen deses principios lóxicos. Disfrutádeos, porque nós somos só iso.

As ex…

Todos temos unha ex. E os que non a teñen acabarán por tela [tremede!]. É lei de vida. Nada é para sempre porque nin sequera a vida é para sempre. O raro é saber cando se perde esa estraña condición de ser EX. Por exemplo… cando un fala da súa ex normalmente fala da súa máis recente. Outras veces da que foi a máis importante… Pero hai momentos en que a relación coa ex é algo intenso e difícil de levar.
Eu coa miña ás veces comunicamos muito, outras veces nada… hai cariño pero haberá algo máis? Isto sucede por haber unha grande distancia entre os dous. É un dos problemas máis importantes pero non o único. Supoño que si a túa ex é a veciña de abaixo é muito máis problemático que sexa ex. Os recordos esvaecen na memoria cada vez que te tes que cruzar con ela nas escaleiras con esa cara de mala hostia porque algo lle farías. Se a rapaza vive no quinto carallo e non a podes ver… a cousa é peliaguda. Unhas veces parece que vai todo ben e que non tiña porque ser unha ex e outras parece que non tes ganas de mirala máis nunca. E o silencio, a falta de comunicación, fai que desapareza. Durísimo se aínda é o eixo da túa vida.

Cando a túa parella, ou exparella, é estranxeira acabas por lle coller cariño ao seu país, ao seu idioma, á cultura… pode ser unha porta de entrada a outro mundo. A min nunca me chamara a mais mínima atención alemaña. O meu avó viviu alá por uns anos e pensaba o mesmo ;) En cambio, agora mataría por tomar unha boa Weißbier. Sempre estou coa miña Paulaner na Casa das Crechas pero o óptimo sería unha Schneider… Voume polo tema das birras cando quería falar un pouco das ex.

Cando o que añoras é algo que non contemplas, supoño que idealizas aínda máis. Aí o problema das Ex a distancia. Ademais o mundo non remata cando acaba a relación. Se continúan os contactos pode haber unha evolución. A distancia boicotea muito esta e ás veces non sabes se avanza, non avanza, si é sincera ou falsa… Nada millor que o cara a cara para saber como vai o mundo. Privilexiados do mundo que tendes a parella perto… valorádeo porque outros nin parella nin perto! E os que tendes a Ex cerca e vos dá medo mirala cada dia da vosa vida… facede coma min: Emighrade, cona!

Autocrítica

Todo isto non sería así se no canto de quentárseme o sangue e discutir por palabras como se fosen trincheiras tivese xogado con sabedoría raposeira a non cuestionar as palabras e continuar todo cos feitos. Se no canto de loitar porque a rapaza dixese que eramos parella e volvese a confiar nas vondades dos voos tirase para adiante e fixese eu a visita bimensual no momento en que tocaba seguramente todo seguiría aínda que orfo, ou non, de nome adiante. Por anoxarme e comezar unha discusión bizantina perdín o pouco que tiña. Soa a comezo de copla. Pero iso mírase co tempo, non se sabe no momento en que che ferve por dentro o sangue e pensas que pode ser en serio que todo cambia nun día. Que pode mudar todo. Logo, despois de mil batallas imposíbeis de gañar e co rabo entre as pernas xa non só aceptas as piores condicións senón que loitas por tentar solventalo en persoa e en terreo “hostil”.

E que tempadiña nos viu dada: primeiro a manifestación de Rosa Diez en Santiago, logo as eleccións galegas, despois o traballo que fixo ela para a súa universidade en que parecía comprender as posturas dos bífidos, o abandono e ataque do galego desde as institucións que se crearon para defendelo, a ruptura… Como para non estar de malas pulgas. Pero o país dun e a súa cultura é a xente que quere e coa que convive a gusto. Xa hai tempo que aprendín que se pode ser emigrante en terra propia se o teu pensamento está sempre en Baviera e máis cando non falas a mesma lingua que a xente do teu arredor.

Así que hai que por o traxe de faena e ir tentar compoñer as cousas ao estranxeiro, que a vida non se fixo para vivila por internet ou por teléfono. Iso si, a ver se consigo amañar condicións máis favorables antes de por os pés no aeroporto de Munique. Estamos trabajando en ello!