Volver ao pasado!

É obvio que ninguén pode volver ao pasado, sexa este unha persoa, un momento ou un lugar. A ansia de tentalo a través do relembro chámase nostalxia pero tentalo de verdade encamiñando mil accións co fin de tentar lograr tan inalcanzable empresa é algo mui romántico -por un lado- e -polo outro- unha babecada.
Costoume a min varios meses en Alemaña e aínda algunha que outra viaxe espontánea para me decatar disto tan simples. Así que facéndeme caso nisto que vos escribo que aínda que non son o voso pai, nin un cura e muito menos un gurú, comparto convosco a miña experiencia por evitarvos o mal trago que se pasa. E se vos valese con lerme e non vos lanzásedes de kamikazes contra a barreira que separa o pasado do presente para tentar levala ao futuro terendes aforrado uns cartiños.
Pero aínda que o vivir unha kamikazada é cousa que non lle desexo a ninguén, xa o dixo o dono da mula: se non lle doi non aprende. E eu que cría ser feito doutra pasta sorpréndome ás veces a min mesmo co lombo batido e facendo estraños sons máis propios dun animal.

Ela

Podo namorar no día, se me poño, 300 veces. Se me despisto dúas ou tres. E é que namoro da moza que sobe ao metro, da moza que baixa, da moza que sorrí mentres me vende un xelado, da que ten un fermoso e incomprensible sotaque bávaro, da moza distante que cruza unha rúa solitaria ollándome de esguello por precaución. Da que pedalea automática nestas fermosas rúas con terríbel roupa deportiva. E tamén da que coa ollada perdida nun garito nocturno acaba por mirar aos meus ollos. E namoro.

Podo namorar da moza que canta como unha tola no Englischer Garten ante os ollares desprezativos dos que visten unhas bermudas horríbeis. Podo namorar, e namoro da moza seria que fuxindo da festa e con cara de insatisfacción entra na biblioteca unha tarde fermosa coma esta. Namoro da chinesa, da coreana, da italiana, da rapaza rusa que derrapa nos erres e eses do seu enigmático alemán. Namoro das mulleres ucraínas da miña imaxinación que falan unha lingua sen fortuna. Namoro de ti e tamén de min.

Son unha máquina de namorar barato. Pero para namorar hai que ter sangue nas veas. Aínda que sexa para namorar barato. Hai que ter a forza para vivir e para seguir adiante con todo. Aínda que só sexa para namorar barato. E a pesar diso. De vivir, de sorrir, de levar un cravo nos beizos pola xente do meu arredor, de levar na fronte unha estrela e o cantar que me nace do corazón. A pesar diso sempre está aí. A Outra.

A Outra é esa muller roxa de nome bíblico e ollos azuis-máquina que cos seus recen estreados 27 anos segue os mandatos paternos como se buscase neles, cal consellos de ciprianillo, os mellores tesouros nas terras máis ocultas. A outra é ese namoro non barato e pouco afortunado que me alela ao deitarme tanto como ao acordar. Temendo que se converta nunha Beatrice de Alighieri. Sendo unha tortura cruel. Eu non baixei ás profundidades do inferno para buscala, conformeime que deixar a miña vida compostelá e embarcarme nunha singradura que agora miro imposíbel. Non é mérito meu, nin dela, tamén non demérito de ningún dos dous. Só é así. Saíu mal. A vida é simples. Hoxe perdo, pero non perderei sempre.

Un deses namoros baratos que disfruto e me fan sorrir cada día vai ser un boom. Sempre foi así. Ela foi tamén un namoro barato no seu tempo. Ata converterse na Outra. Na persoa máquina que ama e desama e dá sono de día e o tira de noite. A persoa que che fai ser emigrado antes de pisar o estranxeiro e che fai calar meses as palabras bonitas e rideiras no país dos caladiños con Dirndl e Lederhose. A que che rouba a alma e algunhas das máis serias esperanzas. Esa é a Outra. A que non ten nome nin palabra.

O xélido decembro

Mentres escribo estas liñas estou maldicindo a idea desafortunada de deixar a xanela aberta mentres ía traballar. Hai quen di por aí que o inverno está a ser duro e eu estou aterecido e aterrorizado porque, queridos amigos, o inverno está por comezar :S E non só vén xélido de temperaturas senón que as actitudes da rapariga fan que a balanza volva inclinarse a favor de que a antiaventura acabe en kamikazada buscando un sentido. Recentemente un residente en Baviera ao que lle sigo relixiosamente o blogue díxome que deberíamos montar un deses grupos chics do facebook con nomes rechamantes que se intitulase algo así como “vou papar frío a outro país e non sei ben por que, mais vai pagar a pena” é xenial o desalentador catastrofismo do comezo que se compensa cun optimista final. E paréceme a actitude correcta, sobre todo porque aquí o valente que escribe non pensa pisar Minga antes de comece a esmorecer o inverno, isto é entre o 20 de febreiro e o 1 de marzo. Vou papar a fin do inverno, o último terzo que na Galiza precede pracidamente a primavera. A ver como é naquelas terras! En realidade a ex-moza reivindicouse a si mesma como ex e anda ultimamente máis desagradable do normal. Realmente, e a pesar de todo o dramón que nos estamos a montar, non se mostrara case nunca nesas condicións.
Supoño que é normal, que se sente algo acosada coa idea de que o ex-mozo vaia deixar o país por ir a tocarlle as pelotas a ela ao seu. Vou comezar a chamarme a min mesmo Urkel na honra do anti-heroe preto da miña adolescencia televisiva.
Isto comeza a cheirar ao chamosco. Pero o meu traballo é unha merda e paso de estar toda a vida a me laiar de algo que non fixen. Collo unha excedencia por un ano e voume a facer o monas a Deutschland que se tan mal me vai só vou aprender un idioma con futuro e vivir unha experiencia única para lle contar aos netos. E sempre me queda o dereito a botar as choradas neste blogue que suple ao meu psicólogo de maneira eficiente e dun xeito muito máis barato :)

As ex…

Todos temos unha ex. E os que non a teñen acabarán por tela [tremede!]. É lei de vida. Nada é para sempre porque nin sequera a vida é para sempre. O raro é saber cando se perde esa estraña condición de ser EX. Por exemplo… cando un fala da súa ex normalmente fala da súa máis recente. Outras veces da que foi a máis importante… Pero hai momentos en que a relación coa ex é algo intenso e difícil de levar.
Eu coa miña ás veces comunicamos muito, outras veces nada… hai cariño pero haberá algo máis? Isto sucede por haber unha grande distancia entre os dous. É un dos problemas máis importantes pero non o único. Supoño que si a túa ex é a veciña de abaixo é muito máis problemático que sexa ex. Os recordos esvaecen na memoria cada vez que te tes que cruzar con ela nas escaleiras con esa cara de mala hostia porque algo lle farías. Se a rapaza vive no quinto carallo e non a podes ver… a cousa é peliaguda. Unhas veces parece que vai todo ben e que non tiña porque ser unha ex e outras parece que non tes ganas de mirala máis nunca. E o silencio, a falta de comunicación, fai que desapareza. Durísimo se aínda é o eixo da túa vida.

Cando a túa parella, ou exparella, é estranxeira acabas por lle coller cariño ao seu país, ao seu idioma, á cultura… pode ser unha porta de entrada a outro mundo. A min nunca me chamara a mais mínima atención alemaña. O meu avó viviu alá por uns anos e pensaba o mesmo ;) En cambio, agora mataría por tomar unha boa Weißbier. Sempre estou coa miña Paulaner na Casa das Crechas pero o óptimo sería unha Schneider… Voume polo tema das birras cando quería falar un pouco das ex.

Cando o que añoras é algo que non contemplas, supoño que idealizas aínda máis. Aí o problema das Ex a distancia. Ademais o mundo non remata cando acaba a relación. Se continúan os contactos pode haber unha evolución. A distancia boicotea muito esta e ás veces non sabes se avanza, non avanza, si é sincera ou falsa… Nada millor que o cara a cara para saber como vai o mundo. Privilexiados do mundo que tendes a parella perto… valorádeo porque outros nin parella nin perto! E os que tendes a Ex cerca e vos dá medo mirala cada dia da vosa vida… facede coma min: Emighrade, cona!