1, 2, 3… Seguimos!

Pois iso mesmo. Despois duns días na cidade destino da kamikazada as cousas seguen pendendo todas dun fío. Descartamos os dous extremos: Ela non vai pasar miña cando ande pola súa cidade, onde xa teño piso, pero tampouco caíu rendida aos meus pés no primeiro asalto. A piscina está con auga suficiente para poder lanzarme a ela e nadar pero non está nas mellores condicións de navegabilidade. Iso si, a rapaza non desmerece os esforzos. Non é cousa de falar demasiado dela pero confirmei in situ que aínda que isto pareza unha cafrada ela é motivación suficiente e xustificadora.

Despois de confirmar que realmente quero facer o que vou facer paso á fase de resolver asuntos prácticos. Toca buscar un curso de alemán intensivo e baratiño para poder comunicarme no país de "acollida" e un traballo de calquera cousa onde gañar uns cartiños cando non estea no curso de alemán e facer máis viable a estadía no extranxeiro. Desgraciadamente o que escribe non vive de rendas nin de aforrado e o factor ingresos é algo a ter en conta para facer calquera movemento. Comezarei en breve a xestionar no traballo actual unha excedencia para poder resgresar en condicións en caso que me fixer falla.

Seguimos na allada :)

O santo poliglota

Trátase dunha imaxe que atopei na miña última viaxe á Bretaña. Alá, como en Baviera e non como en Galiza, a defensa da lingua e cultura propia está fondamente ligada á igrexa e o catolicismo presenta detalles que na Galiza nin soñamos. Isto é o millor que topei e que maquillei un pouco dunha imaxe que polas présas e a falta de práctica tamén eu saquei no seu momento pero con muito peor resultado. Unha imaxe sita entre dúas columnas da catedral de Kemper. Realmente impresionante aos meus ollos.

O texto que non se pode ler nesta imaxe pero que figura a xeito explicativo na parte baixa da mesma di: Le P. Maunoir Obtient Miracleousement Le Don De Le Langue Bretonne. Chamoume moitísimo a atención cando o mirei. Descoñezo quen é o tal P. Maunoir pero gústame que un anxo por imposición de man na lingua lle pase o don da lingua bretoa. A consideración do bretón xa só como realidade e recoñecelo como lingua é un punto ao seu favor e ademais que se lle nomee lingua e logo se lle outorgue categoría de don e transmitido de maneira máxica por un anxo é dignificación en estado puro (de mentalidade católica) da lingua. Gustoume tanto que non o puiden olvidar.
Pois ben, se mirades o desastriño de foto (refírome á maneira chafalleira da presentación) imaxinade como é o meu alemán. Ai mi madriña, isto non se aprende por imposición de anxos! E se si, que me digan a que santo teño que pregar para que me baixe o santo políglota e poliglotizador que xuro que comezo a rezar xa mesmo.
Ás veces desespérame a velocidade lentísima en que vou aprendendo o alemán.

As miñas primeiras palabras en alemán

A primeira vez que falara algo en alemán foi por causa dunha rapaza do pasado. Gustáballe que lle dixera cousas en momentos en que é millor estar calado. Ela era unha moza con muita forza e ansias de vivir. Mui positiva e con facilidades comunicativas. Gustáballe que lle dixesen que a amaban en todos os idiomas e esas foron as miñas primeiras palabras en alemán. Un “igh liebe digh” do máis pataqueiro (nótese a apropiada escritura fonética con geada) que dicía poñéndome serio no meu rol. Folga dicir que nin ela nin eu somos alemáns e o futuro deparounos camiños diverxentes. Isto nunca llo contara a ninguén así que tendes que me gardar o secreto.

En realidade, e se prescindimos de tan morboso e intranscendente detalle, as miñas primeiras palabras en alemán tardaron en saír. Levaba algún mes de convivencia coa miña añorada ex e a verdade é que non me adentrara en tan escuros carreiros da sabedoría humana. Cando escoitas o idioma varias veces ao día e non entendes nada dá a impresión que é inútil calquera tentativa de aprendelo. Soa mui mal. Sinceramente. O que sucede é que a todo se afai un e oír unha persoa querida falar outro idioma vai facendo que o oído vaia amándoo tamén un pouquiño. Ademais eu sonvos un amante das linguas. E claro… as conversas relaxadas na intimidade. O tempo de confianza e as ansias de saber máis da outra persoa leváronme a saber que ich bin é eu son… e para completar a miña primeira frase en alemán deume por inventar un son e por cara de controlar. Eu reparara en que muitas palabras acaban en ich ou ig entón nunha noite de curiosidade idiomática dixen algo parecido a Ich bin Glücklich. O que viría a ser en alemán “estou/son feliz”. Sorprendente porque era 100% sincero e espontáneo. Ela segue pensando a día de hoxe que xa o mirara nalgún lado e eu sigo pensando que non. Esa foi a miña primeira frase en alemán. Intuitiva á par de sincera. Desde entón xa teño falado algunha palabriña máis. Non muito pero xa fixen algún que outro curso. Supostamente xa non son un paleo-falante. Só un novato con pouco vocabulario e serios problemas para declinar as cousas como debe ser. Por iso, agora non teño nada que perder indo de kamikaze e sei que teño un alemán que mellorar e ningún sitio millor que Alemaña para iso. Non sei se conseguirei alá todo o que quero o que si que sei é que mellorarei muito o meu alemán, que xa lle vou collendo cariño.