auto-orgullo

E esta noite comprendín que aínda que non obtiven o resultado que quería nesta miña antiaventura e me sentín derrotado e humillado porque todo o mundo soubo do meu fracaso. A pesar diso, a boa nova é que sigo sendo un soñador e que defendo os meus principios até os lindeiros da autodestrución. Non todos podemos ser iguais. E eu latexo ao ritmo do meu corazón, ás veces aletargado na flor da marva e outras (non tantas) baril, sereno e confiado á aventura. Ich bin heute endlich stolz auf mich und bin ich glücklich so zu sein.

Fixen desta derrota un manifesto do que quero ser. Non un derrotado pero sí un excéntrico loitador que ama con paixón e non renuncia aos seus principios. Tardei en verlle o lado bo. Pido só o voso respecto xa que non podo gozar das meles do triunfo que terían sido a alegría máis grande da miña vida. Voei e manqueime, pero tamén vos digo que é ben fermoso voar.

Servus e Grazas!

O pracer de vivir en Galiza

Pois si, sempre me ando a laiar do mala vida que é vivir agardando un momento e hoxe remato 24 horas de plena fartura galega, pedíndolle desculpas por iso ao recentemente finadiño do Morgan. Nas últimas 24 horas gocei dunha foliada caralluda nas Casas Novas. Tivo o seu toque subversivo porque estabamos a tiro de pedra da casa do presidente e as autoridades fixeron acto protagonista de presenza ao máis puro estilo guardia-civil-en-festa-republicana-en-peli-ambientada-na-guerra-civil-antes-do-alzamento-sanguento poñendo multas a todo o coche que puideron e mirando con malos ollares mentres a xente toca, canta e baila. Iso perdonarémosllo pero o decreto que acaban de sacar contra o galego nunca. Iremos ao inferno ou nos quedaremos sen unha super-mosa bávara pero esa noite pasámolo en grande. Espero que os que miraban con esas caras reprobatorias e boicotaron cutremente o acto preguen por nós, pecadores. (por certo, que creo que vou financiar ao Ratzinger cos meus impostos na Alemaña).

A foliada foi xenial, os que estaban eran boa xente e aínda faltaban, pero non se pode chorar polo que non se ten senón máis ben gozar do que si se ten. E a chuva non parou de mostrarse solidaria e omnipresente. Boas parolas e boas danzas! Pola mañán quedei con outros compañeiros e aprofundamos no pracer das eternas discusións bizantinas. Aquelas que se son entramadas como argumento para destruír outras persoas non fan ningún ben pero que pechados no Embora e con tempo por diante dá xenio telas de bo grado cando a compaña e grata. O xantar foi cunha boa amiga vighesa que vén facer un curso a Compos os sábados e aínda que á tarde non asistín ao soterramento do noso finadiño case non me chegaron as horas para facer mil cousiñas e volver xenialmente acompañado ao lar fraterno.

No lar fraterno tíñanme preparada unha limpeza de conxelador que só foi interrompida por unha boa amiga que chamaba desde Coruña á unha e pico da noite para dicirme que se vén a Vigho en coche para ir de festa ao furancho da Balsa e se me sumo. Eu, que estábame sentindo como cando vou á veigha a desbrozar escusei a miña presenza no furancho e recomendeille que “fixera” gasolina antes de se meter na autoestrada porque a estas horas están todas as gasolineiras pechadas.

Cando baixei do coche, en Vigo, na miña rúa, apresureime instintivamente a por o abrigo antes de coller a mochila pero pronto notei que estes do sul sonche uns privilexiados no que se refire ao clima, porque non facía falta por a chaqueta (ata con parvadas así desfrutei hoxe o día). Máis adiante case conxelo os dedos co xelo do refrixerador. Finalmente… 24 horas pasadas en toda sorte de situacións e vividas dunha maneira espectacular. Xa quixeran outros ter esta sorte.

E bueno, mañán toca algo durillo. Non vos comentei que os meus pais non saben que marcho do país en torno a primeiros de marzo? O mellor de todo é que pensan que sigo coa muller de pelo vermello e nome bíblico de evocacións nefastas. Non os vou quitar desa parte da ignorancia, porque así seguro que pensan que me vai ir millor nas afastadas terras frías de Múnic pero mañá cóntolles que emigro aínda que pode ser cousa duns mesiños. Non creo que o tomen mui mal.

Aínda teño pendente concretar o curso e o piso onde vivir, pero coa axuda dunha boa amiga que teño alá todo vai collendo forma. Por suposto non lle carguei ese marrón á miña ex-namorada, non vaia ser que se agoníe ;) Unha aperta a quen lea isto. Aquí rematan 24 horas felices.

As miñas primeiras palabras en alemán

A primeira vez que falara algo en alemán foi por causa dunha rapaza do pasado. Gustáballe que lle dixera cousas en momentos en que é millor estar calado. Ela era unha moza con muita forza e ansias de vivir. Mui positiva e con facilidades comunicativas. Gustáballe que lle dixesen que a amaban en todos os idiomas e esas foron as miñas primeiras palabras en alemán. Un “igh liebe digh” do máis pataqueiro (nótese a apropiada escritura fonética con geada) que dicía poñéndome serio no meu rol. Folga dicir que nin ela nin eu somos alemáns e o futuro deparounos camiños diverxentes. Isto nunca llo contara a ninguén así que tendes que me gardar o secreto.

En realidade, e se prescindimos de tan morboso e intranscendente detalle, as miñas primeiras palabras en alemán tardaron en saír. Levaba algún mes de convivencia coa miña añorada ex e a verdade é que non me adentrara en tan escuros carreiros da sabedoría humana. Cando escoitas o idioma varias veces ao día e non entendes nada dá a impresión que é inútil calquera tentativa de aprendelo. Soa mui mal. Sinceramente. O que sucede é que a todo se afai un e oír unha persoa querida falar outro idioma vai facendo que o oído vaia amándoo tamén un pouquiño. Ademais eu sonvos un amante das linguas. E claro… as conversas relaxadas na intimidade. O tempo de confianza e as ansias de saber máis da outra persoa leváronme a saber que ich bin é eu son… e para completar a miña primeira frase en alemán deume por inventar un son e por cara de controlar. Eu reparara en que muitas palabras acaban en ich ou ig entón nunha noite de curiosidade idiomática dixen algo parecido a Ich bin Glücklich. O que viría a ser en alemán “estou/son feliz”. Sorprendente porque era 100% sincero e espontáneo. Ela segue pensando a día de hoxe que xa o mirara nalgún lado e eu sigo pensando que non. Esa foi a miña primeira frase en alemán. Intuitiva á par de sincera. Desde entón xa teño falado algunha palabriña máis. Non muito pero xa fixen algún que outro curso. Supostamente xa non son un paleo-falante. Só un novato con pouco vocabulario e serios problemas para declinar as cousas como debe ser. Por iso, agora non teño nada que perder indo de kamikaze e sei que teño un alemán que mellorar e ningún sitio millor que Alemaña para iso. Non sei se conseguirei alá todo o que quero o que si que sei é que mellorarei muito o meu alemán, que xa lle vou collendo cariño.