Na terra dos bávaros

Cheghén, companheiros. As xélidas augas desta praia mollaron xa os meus pés e ainda que o schock inicial perdura xa vou aprendendo a cair de pé. Desgraciadamente a rapaza móstrase distante pero a aventura continúa con ou sen ela. Unha vez que estás aquí non esqueces o motivo da viaxe pero tampouco perdes o tempo en lamentacións.
Apenas duas cousas:
Falantes de espanhol no meu curso de alemán: 0
Falantes de portugues (eu incluido): 5
E imos facendo migas :)
Un minuto de silencio polos que sempre din: “que vas a hacer con el gallego en cuanto dejas atrás el Padornelo?”
Antiaventura si pero aventura tamén.
Seguiremos informando (vai frío de carallo)

Incerteza

Unha vez pasado o punto de non retorno (coa familia, os amigos, os xefes do traballo e os compañeiros organizando unha cea de despedida) non queda outra que asumir que a viaxe vai ser feita. As dúbidas xa non son entorno a se se vai ou non se vai. Só arredor de que pinto en tal país ou que levar, ou que farei para conseguir o meu obxectivo. Iso si, as dúbidas nunca faltan. Sempre van comigo. Desde o máis físico: teño 21 kg de maleta para levar comigo e non sei que vai caber aí; ata o máis emocional (que é sobre o que versa este blogue). 24 catro horas ten o día e 24 días faltan para pisar ese chan chairo, beber esa auga que leva cal e tentar falar esa lingua tan diferente do galego.

Non estou nada seguro do que pode acontecer alá. Só sei que a historia ten que se pór a andar. Non se pode ancorar un a un momento toda a vida e agardar por el indefinidamente. Temos un problema que ata que eu estea alí non se pode resolver e levo un tempiño parado porque desde aquí o único que se pode é intuír. Así que o problema debe ser resolto dunha vez e para sempre. Isto é: ou é unha opción viable para a miña vida ou non o é. Así que tanto para ben como para mal terá que morrer o conto.

Neste punto só queda bater na porta, entrar e ver que pasa dentro.