Ollando o mar de Vigo

As campás desde a casa de meus pais soan sempre agarimosas. É unha das cousas que máis boto de menos cando estou en Compostela. É un recordo que penetra alá onde esteas e fagas o que fixeres na miña cidade de orixe. Onte despedinme da familia nun xantar familiar onde os vellotes mostraron o apoucados que están. Da magoa ver como nos facemos maiores e imos perdendo a capacidade de dirixir un destino minimamente autónomo. Ao principio a xente os trata con cariño e pregúntalle que prefiren pero chegado un momento a opinión do coidado xa non é un factor a ter en conta. Onte o meu avó vestiu chandal por primeira vez. El odia iso. Ou odiaba.

Agora mesmo oio as gavotas sobre a ría e (estamos cun certo temporal de vento) os barcos de vela axítanse na chuva. Mirando como están dentro da ría non lles recomendaría saír ao mar de fóra. Podo ver a igrexa da Guía, o peirao de Guixar onde deixaran unha balea morta por meses e cando a trasladaran (a onde fose) fora nun camión pola rúa principal da parroquia. O cheiro a balea morta era un espectáculo. Nin sequera lle puxeran un plástico por riba ou a trasladaran nun camión fechado. Non. A balea pasou pero o cheiro quedou unha semana. Supoño que fora a resposta dos que mandan ante a teimosía da xente contra a empacadora. Esa empacadora que nos tivo case dous anos sen iluminación pública e as rúas en estado de sitio. A mesma que agora miro de cor azul e cadrada chantada nas abas da Guía. Tardaron. Pero despois de muitas trifulcas acadaron o que querían e volvemos ser un barrio con iluminación de noite nas rúas.

Tamén miro Cangas, Moaña e a ponte de Rande. A min non me gusta muito e paréceme como un edificio da zona nova compostelá. Mui funcional (que non tanto) e sen adubío ningún. Hai quen fai da ponte o símbolo dunha rexión. Pobre rexión se o seu símbolo é unha ponte modelo X do ano 73 (+ou-) feito ao estilo marcado por tal enxeñeiro americano acrescentado coas melloras das outras réplicas feitas previamente.

As bateas rimanen firmes como carballos entre a ondada que as tentan a ser barcos á valga. Así de fortes medrarán os carballos, dos que tamén me fun despedir a pasada semana na aldea paterna. Nunca esquecerei o fumegar da miña terra e o quente que estaba nas miñas mans e como as deixou negras. Tamén recordo ter ido esa tarde con amigos da cidade que rían como parvos sen dentes ante o desastre e só querían continuar a viaxe cara unha noite de festa con alcohol que seguramente xa non recorden. Eses risos non me abandonan nunca. E sei que non era crueldade. Só falta de corazón. O ecoloxismo é esa palabra chic que acrescenta o prezo do que comemos pero que é necesario pagar para ser xente moderna e con preocupacións solidarias. Pero xa agora medran rexas as carballizas emigrantes. As que fixeron o camiño desde un rocho na capital ata unha veiga sobre o Almofrei. E as miro, superviventes dos meus torpes coidados e dunha soidade absoluta lonxe do mar, lonxe da Sé, lonxe do clima moderado pero rozando coa súa presenza a ledicia de quen camiña por terra propia que non ardeu e que ten futuro. Competindo con toxos, fentos e unha vaca cagona que se nos mete na veigha ás veces.

O que vexo tróuxome recordos. A fin de contas, é posible que no verán estea de volta. Eu non o sei. E comezou a Coresma alí onde non ten nome.