As condicións favorábeis

Cando un escribe sobre un mesmo ten unha certa tendencia a deixar no ar as cuestións máis negativas e potenciar a presenza das positivas. Trátase dunha actitude optimista e non dunha maneira de tentar quedar ben. Porque a hostia, se a vas levar, lévala igual por muito que contes o que che gustaría. Polo tanto, recordo que remataba o meu artigo Autocrítica cun aviso de ir a terra hostil amañar as cousas tentando que as condicións fosen o máis favorábeis dentro do posible.

Eu non sei se conseguín esa parte, aínda negociamos ata o último minuto. A cousa está difícil pero nunca se pode falar ata que os acontecementos xa se deron. Isto vai ser como un exame, unha proba na que se vai ter que botar todo o que se poida para que non haxa un drama de resultado. Iso si, se o drama está encargado e o rapaciño viaxeiro vai alá a dalo todo vai ser un señor dramón. Nas relacións, a partir da segunda ;), todos temos unha balsa salvavidas que inchamos antes de correr calquera risco. Frecuentemente facemos que en canto escora un pouquiño o barco e miramos que a cousa pode chegar a ser grave en vez de comezar manobras de re-estabilización revisamos o estado da balsa salvavidas e pouco despois deixamos o barco. É lei de vida desde que sabemos que se non é esta parella a definitiva será a seguinte, ou a de despois, ou a que logo ha de vir. O capitalismo edúcanos nisto: Se a aspiradora che dura 8 anos é cousa boa pero cando se estropee tes que ir mercar outra. As parellas o mesmo. Cando alguén alcuñou o lema de vivir o momento non reparou que cando é relativo ás parellas iso equivale a ter confianza hoxe e incerteza mañá.

Pois alá vou eu coa lanchiña de plástico ben enfeitada e os remos de goma escintilantes. A cada remada máis perto do destino, sexa este cal for. Alá vou eu co meu millor sorriso ao encontro da persoa que máis doe e máis cariño pode dar. E é que non hai outra forma. A ver como é o regreso!