A recta final

Xa só me falta pór o traxe de faena. A busca de piso en Múnic está complicada pero argalleinas para ter un tempiño antes de marchar para facer a mudanza das miñas cousas á casa dos meus pais. Tamén para me despedir de todos e sobre todo para buscar piso por internet e posibilidades na cidade de destino.

O derradeiro (se todo vai ben na nova vida) día de traballo foi do máis normal. Bastante relaxado. Os compañeiros hai uns meses que se mostran comprensivos e amables comigo. Non era a tónica dominante pero eu non sei se é polo subidón que lles causou a noticia de librarse de min ou por solidariedade están do máis encantador. De feito imos facer unha cea de despedida bastante masiva. Nunca foi mui discreto neste país ser monolingüe e ás veces traeche inimigos do brazo. Tamén é certo que os castelán-falantes con tendencia bloqueira tenden a aplaudirche coas orellas fagas o que fagas. É o que ten vivir, que mancha :)

E por fóra xa son outra persoa: As ghedellas son historia, o traballo tamén… Pero por dentro son o de sempre: un teimudo con corazonciño que tardou demasiado tempo en decidirse a emigrar.