Secuela(s)

Despois da miña última aventura sentimental. Un derrape emocional ben fermoso e de morrazo final feito público por medio deste blogue. Despois de todo isto quédanme en claro un par de conceptos: Hai que aproveitar a vida e cada momento, porque nunca se sabe cando poida cambiar todo; son un cabezón da hostia (e perdoen a miña baixa lingua pero é muito máis sincero e claro expresado desta maneira); temos a vida para vivila como máis nos guste, se en Compostela se vive ben pero pensas que vas vivir mellor en Munique daquela emigra (isto é un luxazo que eu me puiden permitir).

Estas serían as conclusións racionais. Á que lle deberíamos engadir que o alemán é un idioma realmente difícil e que de agora en adiante procurarei ser mellor anfitrión coa xente que vén de fóra. Prometíamas duras na miña situación sentimental. Pensei en ser emigrante/exiliado por amor e rematei por ser un inmigrante pringao buscando traballo nun país descoñecido e sen manexarme ben no seu idioma. Non vos recorda isto a un kamikaze? a min si, pero só pensei que sería kamikaze no emocional. Realmente tamén fun un kamikaze economicamente falando. Aquí os cartos vanse das mans como a area foxe entre os dedos.

Tamén teño practicado bastante a arte do choro. Non literalmente (que tamén), máis ben de modo literario. As pobres vítimas que seguistes este blogue estandes un pouco máis perto do ceo grazas ás mortificacións que produce a súa lectura.

Co cal, nun prazo breve de tempo estarei en casa. Galiza. Aprendín un pouco alemán, aínda que de todo insuficiente, e tamén cousas da vida. A mellor moza é sempre a peor ex. Lembrade esta frase para cando vos faga falta. Espero que nunca, porque doi.

E como apuntamento de todo irracional, direi que se ben ata agora non me gustaban demasiado as mulleres de pelo roxo (ás que en galego chamamos roxas ou rubias) agora cada vez que miro unha o corazón dáme un chimpo e non é porque pense que poida ser a miña ex senón porque me atraen muito máis ca antes. Pásame mesmo na web con esta fotiño de Shirley Pretty, que eu non sei quen é pero que seica publicou unha canción vía Facebook porque a súa discográfica rexeitou o seu novo disco. Algún colega pasouma vía Twitter.

Que podo facer? É grave doutor?

Ela

Podo namorar no día, se me poño, 300 veces. Se me despisto dúas ou tres. E é que namoro da moza que sobe ao metro, da moza que baixa, da moza que sorrí mentres me vende un xelado, da que ten un fermoso e incomprensible sotaque bávaro, da moza distante que cruza unha rúa solitaria ollándome de esguello por precaución. Da que pedalea automática nestas fermosas rúas con terríbel roupa deportiva. E tamén da que coa ollada perdida nun garito nocturno acaba por mirar aos meus ollos. E namoro.

Podo namorar da moza que canta como unha tola no Englischer Garten ante os ollares desprezativos dos que visten unhas bermudas horríbeis. Podo namorar, e namoro da moza seria que fuxindo da festa e con cara de insatisfacción entra na biblioteca unha tarde fermosa coma esta. Namoro da chinesa, da coreana, da italiana, da rapaza rusa que derrapa nos erres e eses do seu enigmático alemán. Namoro das mulleres ucraínas da miña imaxinación que falan unha lingua sen fortuna. Namoro de ti e tamén de min.

Son unha máquina de namorar barato. Pero para namorar hai que ter sangue nas veas. Aínda que sexa para namorar barato. Hai que ter a forza para vivir e para seguir adiante con todo. Aínda que só sexa para namorar barato. E a pesar diso. De vivir, de sorrir, de levar un cravo nos beizos pola xente do meu arredor, de levar na fronte unha estrela e o cantar que me nace do corazón. A pesar diso sempre está aí. A Outra.

A Outra é esa muller roxa de nome bíblico e ollos azuis-máquina que cos seus recen estreados 27 anos segue os mandatos paternos como se buscase neles, cal consellos de ciprianillo, os mellores tesouros nas terras máis ocultas. A outra é ese namoro non barato e pouco afortunado que me alela ao deitarme tanto como ao acordar. Temendo que se converta nunha Beatrice de Alighieri. Sendo unha tortura cruel. Eu non baixei ás profundidades do inferno para buscala, conformeime que deixar a miña vida compostelá e embarcarme nunha singradura que agora miro imposíbel. Non é mérito meu, nin dela, tamén non demérito de ningún dos dous. Só é así. Saíu mal. A vida é simples. Hoxe perdo, pero non perderei sempre.

Un deses namoros baratos que disfruto e me fan sorrir cada día vai ser un boom. Sempre foi así. Ela foi tamén un namoro barato no seu tempo. Ata converterse na Outra. Na persoa máquina que ama e desama e dá sono de día e o tira de noite. A persoa que che fai ser emigrado antes de pisar o estranxeiro e che fai calar meses as palabras bonitas e rideiras no país dos caladiños con Dirndl e Lederhose. A que che rouba a alma e algunhas das máis serias esperanzas. Esa é a Outra. A que non ten nome nin palabra.

Cando ti morras

Cando ti morras, tes que saber, que deixas, con certeza, un viúvo, cando menos.

Existen o tempo, e as persoas. Isto leva a que vivas hoxe e morras a cada segundo. Se falas contigo mesma de hai tres días ela falarache da pena e das caricias tristes que me fixeches, da incerteza. Se falas contigo de hai dous anos tes que temer pola túa integridade, leva casco. Se falas contigo de hai un mes falarías coa frialdade do cálculo racional e perfecto que avanza circular e a dentadas.

Se falas comigo, só ti, podes falar comigo de sempre.

Eu son teu e ti fuches miña. E nunca sen cando vai ser bo falar contigo. Teño que deixar de falar de ti. Salferir as miñas mans con sangue de relembros.
Ese sangue non sae
e proe,
proe,
como proe, carallo!

O cómico do asunto

A verdade é que ten coña. Calquera día vaime aparecer meu pai pola porta da casa de Múnic. É unha persoa tremendamente arroutada e xa miña irmán me ten dito que hai muitas veces que el di que se vén de visita. Ela dime que en canto o saiba me avisa. En fin, o problema é que eu non lles contei a realidade. Sempre que me chaman mándanme apertas e demais para ela. Ais, e me andan a preguntar se todo está ben. Eu digo que si, por suposto, e non minto. A verdade é que non vai mal. Só unha cousa non vai como tiña que ir e o problema é que é o motivo principal desta andaina no estranxeiro.

Pode ser cómico como apareza o meu santo pai por aquí e eu neste escenario de nervios, tensión e desamor… De todas maneiras estou contento porque a situación na casa familiar mellorou amplamente e é unha preocupación menos. E a Semana Santa pasareina no norte cunha boa amiga. Que pena que as amigas me traten mellor que ela e ao tempo que sorte ter boa xente que se preocupa por min sempre :)

Aperta a quen me le! As cousas continúan igual pero non empeoran. Aínda que só tivese un 1 por centro de posibilidades de éxito eu estaría aquí para tentalo, e non vexo as cousas tan crúas.

ainda na allada

Levo un anaquiño pensando que título lle por a isto. A verdade é que non se me ocorre pero hai un par de cousiñas máis que quero contar. A primeira é que cada día que pasa son unha persoa un pouco mais resentida por ter que reclamar para si un trato humano á persoa que ama. E a segunda é que teño observado que cando escribía neste blogue antes de chegar a esta parte do mundo animábame a seguir na antiaventura, que xa se sabía desde o principio, e agora mesmo cada vez que penso en escribir algo non me dá a mesma sensación senón a de estar bastante farto e as ganas de mudar de tema.

A verdade é que é como se estivese de vacacións. Levo 3 días traducindo o meu curriculum para comezar a buscar choio e non sei cando acabarei con tanto empeño que lle poño. Pero estas vacacións non son nada agradábeis. Cando merquei o billete tiven que fixar unha data de regreso, que eu pensaba que non ía usar pero cada vez máis penso que ese día é a data de caducidade desta historia.

Acaba de chamarme ela. Usou o teléfono! e mira que che é pouco dada a gastar. Xa me estrañou cando onte me dixo que me ía chamar, pensei que me mandaría unha mensaxe vía mail, que pragmaticamente resolve pero no meu corazón non é o mesmo. A verdade é que ultimamente cando decide comunicar comigo móstrase encantadora pero eu estou fartiño de todo. Comezo a pensar que fixen mal en vir ata aquí e en namorar dunha muller que se mostra tan pouco atenta. Ela insiste seguido en que non é un roboter. É a súa frase preferida cando discutimos. Pero se en vez de demostralo cos actos ten que dicilo así é que algo de robot(er) si que ten.

Coller firme o temón!

Os barcos naufragan por diferentes motivos. Ás veces con dicir que naufragan porque si chega. Pero os que tendemos a pensar que as preguntas teñen que ter respostas gustamos de buscalas e canto máis aparentemente racionais sexan mellor. Máis convincentes. Por iso, non podo admitir nunca como explicación que un barco desaparece da superficie porque así tiña que ser. Ás veces as condicións son mui adversas. Mar embravescida, fugas de auga, mal deseño do barco… Aínda así, o capitán non pon as mans na cabeza e bebe un copiño de viño do Porto observando con admiración o proceso da súa fin. Aínda que el saiba que as posibilidades son poucas ou ningunha sería un kamikaze se non agarra forte o temón e tenta levar fóra de perigo o barco e maila tripulación. Ás veces as cousas non saen como un quere pero non temos dereito (ou si) a permanecer pasivos mentres todo sucede. Haino que tentar.

O medo non é un pensamento racional. Aínda que ás veces é facilmente explicable e con facilidade deixámonos levar por el. Eu son profundamente temeroso. De feito non sei que carallo vou facer cando desembarque na praia cara onde se dirixe a miña singradura. Unha praia tantas veces soñada que vai ter area real e auga que mollará as miñas botas. Pero eu decidín non deixarme engulir polo remuíño do que vén dado. É posible que todo acabe mal. Mui mal. Pero ninguén poderá dicir que non fixen o que quería facer. Que non tentei por unha solución a un problema que para min era mui importante. Chamádelle valentía, teimosía ou simplemente exercitación do dereito a pataleo con esta vida, pero eu vou mollar as miñas botas coa auga do areal que tantas veces soñei e recoméndolle a todo o mundo que faga o mesmo. Só hai unha vida.

Incerteza

Unha vez pasado o punto de non retorno (coa familia, os amigos, os xefes do traballo e os compañeiros organizando unha cea de despedida) non queda outra que asumir que a viaxe vai ser feita. As dúbidas xa non son entorno a se se vai ou non se vai. Só arredor de que pinto en tal país ou que levar, ou que farei para conseguir o meu obxectivo. Iso si, as dúbidas nunca faltan. Sempre van comigo. Desde o máis físico: teño 21 kg de maleta para levar comigo e non sei que vai caber aí; ata o máis emocional (que é sobre o que versa este blogue). 24 catro horas ten o día e 24 días faltan para pisar ese chan chairo, beber esa auga que leva cal e tentar falar esa lingua tan diferente do galego.

Non estou nada seguro do que pode acontecer alá. Só sei que a historia ten que se pór a andar. Non se pode ancorar un a un momento toda a vida e agardar por el indefinidamente. Temos un problema que ata que eu estea alí non se pode resolver e levo un tempiño parado porque desde aquí o único que se pode é intuír. Así que o problema debe ser resolto dunha vez e para sempre. Isto é: ou é unha opción viable para a miña vida ou non o é. Así que tanto para ben como para mal terá que morrer o conto.

Neste punto só queda bater na porta, entrar e ver que pasa dentro.