lin por algún lado

Lin por algún lado que despois de vivir a historia máis triste só poden vir historias boas e tempos felices. Convenceume pero hoxe penso que para que ese tempo comece ten que acabar previamente a historia máis triste. Fáltame algo, fáltome eu. Fáltame ela.

Viaxe por Urticaria

Cada vez que un se ergue pola mañá ten a certeza de que vai aprender algo novo. Cando un deixa o seu país por outro, aprende unha chea de cousas novas. Ás veces, o motivo orixinal da viaxe acaba por ser anecdótico. No meu corazón isto último non se cumpre pero na miña vida real, de acotío, si.

A fin de contas estou aquí, no planeta estranxeiro. Coñecendo unha cultura, que se me presenta ás veces dolorosamente fría e esclarecedora de todo o que non souben comprender daquela rapaza. Non pode ser que un pense que coñece perfectamente a unha persoa e ao mesmo tempo descubra cousas ben raras na súa cultura que non intuíra nela ate que un mira atrás e as atopa. Cando estou máis pesimista direivos que penso que fun un dicionario de cama, pero eu sei que iso non é certo. Aqueles sorrires e ollares que deron lume e vida a quen escribe non eran impostados.

E aínda que Urticaria é unha palabra que garda de maneira encriptada a vila de Ortigueira, posiblemente sexa o seu étimo latino, a min recórdame a esta miña viaxe bávara. Unha viaxe pola Terra que proe, que doe, que produce urticaria. E dese disco, que tanto me presta, de Berrogüetto escollo esta canción tan acaída.

Ela

Podo namorar no día, se me poño, 300 veces. Se me despisto dúas ou tres. E é que namoro da moza que sobe ao metro, da moza que baixa, da moza que sorrí mentres me vende un xelado, da que ten un fermoso e incomprensible sotaque bávaro, da moza distante que cruza unha rúa solitaria ollándome de esguello por precaución. Da que pedalea automática nestas fermosas rúas con terríbel roupa deportiva. E tamén da que coa ollada perdida nun garito nocturno acaba por mirar aos meus ollos. E namoro.

Podo namorar da moza que canta como unha tola no Englischer Garten ante os ollares desprezativos dos que visten unhas bermudas horríbeis. Podo namorar, e namoro da moza seria que fuxindo da festa e con cara de insatisfacción entra na biblioteca unha tarde fermosa coma esta. Namoro da chinesa, da coreana, da italiana, da rapaza rusa que derrapa nos erres e eses do seu enigmático alemán. Namoro das mulleres ucraínas da miña imaxinación que falan unha lingua sen fortuna. Namoro de ti e tamén de min.

Son unha máquina de namorar barato. Pero para namorar hai que ter sangue nas veas. Aínda que sexa para namorar barato. Hai que ter a forza para vivir e para seguir adiante con todo. Aínda que só sexa para namorar barato. E a pesar diso. De vivir, de sorrir, de levar un cravo nos beizos pola xente do meu arredor, de levar na fronte unha estrela e o cantar que me nace do corazón. A pesar diso sempre está aí. A Outra.

A Outra é esa muller roxa de nome bíblico e ollos azuis-máquina que cos seus recen estreados 27 anos segue os mandatos paternos como se buscase neles, cal consellos de ciprianillo, os mellores tesouros nas terras máis ocultas. A outra é ese namoro non barato e pouco afortunado que me alela ao deitarme tanto como ao acordar. Temendo que se converta nunha Beatrice de Alighieri. Sendo unha tortura cruel. Eu non baixei ás profundidades do inferno para buscala, conformeime que deixar a miña vida compostelá e embarcarme nunha singradura que agora miro imposíbel. Non é mérito meu, nin dela, tamén non demérito de ningún dos dous. Só é así. Saíu mal. A vida é simples. Hoxe perdo, pero non perderei sempre.

Un deses namoros baratos que disfruto e me fan sorrir cada día vai ser un boom. Sempre foi así. Ela foi tamén un namoro barato no seu tempo. Ata converterse na Outra. Na persoa máquina que ama e desama e dá sono de día e o tira de noite. A persoa que che fai ser emigrado antes de pisar o estranxeiro e che fai calar meses as palabras bonitas e rideiras no país dos caladiños con Dirndl e Lederhose. A que che rouba a alma e algunhas das máis serias esperanzas. Esa é a Outra. A que non ten nome nin palabra.

Sozinho

Grande Caetano Veloso

Às vezes, no silêncio da noite
Eu fico imaginando nós dois
Eu fico ali sonhando acordado, juntando
o antes, o agora e o depois
por que vocé me deixa tão solto?
por que vocé não cola em mim?
Tou me sentindo muito sozinho!

Não sou nem quero ser o seu dono
É que um carinho às vezes cai bem
Eu tenho meus desexos e planos secretos
só abro pra vocé mais ninguém
por que vocé me esquece e some?
e se eu me interessar por alguém?
e se ela, de repente, me ganha?

Quando a gente gosta
é claro que a gente cuida
fala que me ama
só que é da boca pra fora
ou vocé me engana
ou não está madura
onde está vocé agora?

Quando a gente gosta
é claro que a gente cuida
fala que me ama
só que é da boca pra fora
ou vocé me engana
ou não está madura
onde está vocé agora

O finadiño do Suso fala por min

espertando do meu soño…

Vale, ás veces a vida é como un soño. E despertamos del. Como me fastidía oír o despertador, sempre me entra unha preguiza inmensa cando o oio. E supoño que con isto pasoume o mesmo. O soño foi tan fermoso que cando tocou ao seu fin finxín que non oía para non acordar neste mundo de xente con cara de can. E cando insistiu o despertador negociei para durmir un pouco máis. E finalmente cando chegou o momento en que xa non se negocia eu estaba con cara de parvo e babexando a almofada mentres alguén, de pé e con cara sería me miraba. Ela non comprende que me guste durmir, pero eu soño con ela e iso é algo que só sei valorar eu. Eu quero seguir durmindo mentres ela non se moleste muito. E agora… agora mostrase cruel e desexa que me levante e que me vaia en silencio.

E aquí estou, no seu país. Pensando que non me merezo unha moza tan pouco amable. Que ela non se merece alguén que a queira tanto coma min. Que non sabe que é unha persoa importante. Seguro que pensa que estou aquí porque me aburría no meu país. Ou porque me parecía divertido. E non me parece divertido. Pásoo mal e me trata peor que a un descoñecido. Non entendo como puidemos chegar a isto. En fin, que todo debeu rematar. Que o kamikaze sempre que se espeta contra o barco non gaña a simpatía da vítima nin consegue grande cousa para o seu país. Se non mudan muito as cousas isto vai ser o final triste dunha historia gloriosa.

Muitas grazas aos que a seguistes. E sabede que hai unha muller en München pola que un home pode deixalo todo. A vida non é só sumas, restas, multiplicacións e divisións. A vida ten cousas que se saen deses principios lóxicos. Disfrutádeos, porque nós somos só iso.

Tantas cousas por facer…

Quedan muitas cousas pendentes. Adiadas. Agardando latentes o seu momento. Agardando a posibilidade de realizarse. Desexando abandoar o mundo das esperanzas para incorporarse ao das realidades. As apertas por dar e recibir. As arelas dunha terra diferente por descobrir. Tantos silenzos que matar. Tantas palabras por aprender. Tanta chamada para que vaia eu buscar o pan ou ti coller o brezel. Tantas montañas nevadas por subir e baixar. Tantas imaxes por sorrir… Tanta calor e mansedume que atopar ao teu lado.
Porque todo isto ata agora foi o antes e a historia comeza dentro duns meses.
Xa me tarda.