lin por algún lado

Lin por algún lado que despois de vivir a historia máis triste só poden vir historias boas e tempos felices. Convenceume pero hoxe penso que para que ese tempo comece ten que acabar previamente a historia máis triste. Fáltame algo, fáltome eu. Fáltame ela.

Fin

Hoxe morre o Kamikaze. Acabou a miña antiaventura. E o mellor que podo dicir é que a vivín intensamente e me fixo coñecer xente extraordinaria nun mundo que nin imaxinaba. Acaba a antiaventura cun final non desexado pero o kamikaze vólvese unha persoa normal, non se autoinmola (máis). Vólvese unha persoa de mirada case normal e de pensamentos normais aínda que cun remorso de nostalxia saudable e saudosa. Xa non máis recuperar paraísos pasados xunto á muller que daquela era a apropiada e nalgún momento deixou de selo. Xa non máis nostalxias expostas ao sol e ao vento neste tendal de piso húmido e frío por onde pasandes algún que outro cando así cadra.

A quen lle valese de algo esta lectura: a miña noraboa; a quen a sentise de perto: o meu agradecemento. E só digo que non hai que tomala como unha aprendizaxe pois cada persoa é un mundo e cada situación diferente. Animo a quen queira deixalo todo por outra persoa que o faga. Nesta vida facer o que un quere é un luxo e se se queren cousas tan nobres como o amor noutro país, tentalo é o mínimo.

Non vos lamentendes do que non facendes. Lamentándevos do que vos saíu mal.

Algunha noite continuará a historia nun bar, cando algún pregunte e saia a historia coma un fío. Ata entón cuidense muito e vivan!

Grazas.

Ser un descoñecido tomando café nunha terraza

A vida continúa. Aínda non fixen o inventario de canta xente coñezo na cidade pero non creo que chegue a 50. Eles son a miña cidade, o resto é decorado. É unha cidade con muito decorado, cousas interesantes e xente por todas partes. Ás veces, cando o aire do meu cuarto se fai irrespirable gústame imitar ás colonias de pingüíns e colocar o meu niño monoparental no medio da multitude doutros niños. Hai xeo para todos, é cuestión de buscar ben. En canto atopo o lugar adecuado, paseo o meu cu de pingüín polo medio dos outros niños ficticios e o pouso no lugar de destino. Cando vén a camareira, en Munique teñen sona de ser pouco amables pero isto non adoita ser certo aínda que cando o é quédase curto o que din dos camareiros desta cidade, pídolle a miña taciña de café. Creo que é do mais barato que se pode pedir aínda que non creo que baixe dos dous euros e medio. Sabe bastante mal. Cando estou nunha colonia de pingüíns xestionada por un italiano sempre me inclino polo espresso que neste caso é pequeno e concentrado e a prezo de cousa exótica pero é que realmente sabe a ese mesmo café dos bairros do Porto.

Algo ten en común cando vou tomar un café en Porto e cando o tomo no mesmo Munique dos meus desamores e é que nos dous lugares son anónimo entre anónimos e gosto de me sentir desta maneira. As dúas linguas, aínda que a do Porto é practicamente a miña, son linguas que tento aprender. A primeira fase do xogo consiste en pedir o que un quere sen que se note que non son dalá. Ou polo menos sen que o/a camareiro/a non me responda nunha odiosa e allea lingua imperial. As últimas veces en Portugal conseguírao e creo que ese é mérito propio. Na Alemaña, ás veces, non me responden en inglés por que son bastante bordes. E cando o fan é con ánimo de me dar unha mellor acollida.

Unha vez logrado o café e non ter destacado de entre o anonimato das outras persoas, gústame escoitar o silencio ou tentar descifrar vidas alleas. Serei un lercho pero é así. Gústame ser unha vida mais dentro do colonia e nese momento todos compartimos colonia de niños de pingüín. Algúns niños están petados de poliños e algúns poliños son maiorciños de máis como para alimentarse no niño paterno. Eu observo en soidade. Cando a miña vida é mais interesante que a dos outros pingüíns doulle voltas aos meus problemas. Que si ela necesítame para ter unha vida menos seria, que si este país é un país de autómatas, que si eu non quero volver a un país no momento en que se extermina a miña lingua e cultura mentres soa música de festa… Aquí son un civil estranxeiro, tentando deixar atrás a torpeza do seu idioma infantil e cagándose en todo porque a muller elixida non me elixiu a min. No meu país son un loitador do bando que vai perder, que cada día fala distinto aos outros xerando maior ou menor conflito. Ás veces parece que é normal que fale o meu idioma e en canto estou relaxado nunha colonia de pingüíns no meu país, chega o acomodador, o pringadete que serve as ordes da colonia e do xestor da mesma, o que non está alá por gusto, e dime: Con leche? e xa saímos da normalidade, da aparente harmonía. Eu prefiro que me chame gilipollas, pero el, con toda a naturalidade fai como o Faro de Vigo coas súas entrevistas. Non me interpreta, nin me traduce, cambia as miñas palabras. E ese proceso de substitución, que ás veces parece tan inocente e involuntario, non se detén nas colonias de pingüíns. Continúa nas escolas de pingüíns, no parlamento dos pingüíns, nas escaleiras das casas dos pingüíns, na televisión dos pingüíns e fai de min un pingüín sempre anoxado, sempre derrotado e sempre en estado de loita.

A miña exnamorada non me quixo rescatar desta batalla que perdemos a diario. Algunha vez díxome que me viñera ben virme a Munique para que respectase un pouco máis o castelán e me distanciase do meu idioma e a miña cultura. Que sempre nos estamos a mirar ao embigo. Eu non estou dacordo e volverei á miña cultura, á miña xente e por suposto que volverei ao idioma que nunca deixei atrás coa convicción de que a nosa lingua galega florece en cada momento nos falares de pretos e brancos nas rúas de Munique. Nunca esquecerei as portas que me abriu o meu idioma no estranxeiro e a maneira que teñen de falar os latinoamericanos que falan español sobre os brasileiros. Os brasileiros non o saben, muitos deles tentan impostar un español saíndo das súas bocas pero os que teñen o español por lingua propia repúdianos dunha maneira sincera e calada. Algún sorpréndese dos meus esforzos en falar bo alemán e ri cando falo portugués, esa lingua que só molesta. Teño feito muitas veces de intérprete de portugués para castelán pero nunca de castelán para portugués. Aí reside o xene da parvura e a fachenda. Que non vos contaxien nunca!

O alcohol e o amor

Despois de tanto tempo mantendo un silencio nesta bitácora da antiaventura atrévome a ecoar algunhas palabras nesta cova escura. Estaba lendo antes no metro e un home cheirento sentou á miña beira e con falas pouco intelixíbeis dirixiuse a min. Eu non simpatizo cos borrachos. De feito moléstanme bastante. Non adoito ser comprensivo con eles e desde que cheguei a Munique teño mirados milleiros. Fanche de todo. Berran, corren á beira do metro cando este está en movemento, os mais novos fan acenos obscenos ás xanelas desde onde son observados como se fose un zoo, ou máis ben un circo. E algúns mesmo lle tiran á xanela o casco da cervexa nunha actitude desafiante. O peneque de hoxe cheira mal e cuspe mentres fala. Mais parece que fala de amor. Creo entender que está fodido de verdade porque a súa muller deixouno e marchou casa dos seus pais. Isto non sei se o entendín ben, porque a verdade este home aparenta os seus 50 anos.

Eu non son capaz de falarlle de nada. Tamén non de consolalo. Colleume de volta dun encontro coa miña ex. Veño tristeiro. Hai que ir asumindo que non teño opcións. Ás veces parecía que si, pero hai xa mais dun mes que non entra a luz. Se fose un home de corazón libre estaría agora mesmo abrazado ao vellote borracho e compartindo unha ducia de birras con el. Son un covarde. O meu corazón pide anestesia. Gostei particularmente dese grupo do facebook que di algo así como troco coração por outro fígado, assim bebo mais e sofro menos. Pero non. Non me dei á bebida. O que si que fixen foi pensar que todos os borrachos que hai baixo o ceo teñan algo que ver co amor. Os casos máis graves serán da xente que nunca foi amada. Os máis novos, para poder atreverse a amar a outras persoas. Os máis tímidos para poderlle falar a esa roxa fermosa que devora corazóns. Os peregrinos do amor, para esquecer que existe esa persoa a onde se dirixen todos os camiños da terra e que só el sabe que están todos enfocados en función de onde está ela. Os fuxitivos do amor, beben para esquecer que a muller coa que casaron é un parche dos homes que amaron antes. Os desesperados atopan a calma. Os calmos descobren a faísca revolucionaria. Quen anda e desanda o camiño, ten por forza que parar nalgún momento a beber.

Hai momentos que se volven patrias. Tamén bebedizos. Eu lembro con nostalxia aquel licor café da Trincheira, ese bar de Vigo. Tan amargo. Tan terriblemente amargo! E ao tempo tan doce, tan cálido. Relembros de todo tipo de momentos, sempre con boas compañas. Facendo pirámides cos vasos xa bebidos. Falando con gusto entre gulapada e gulapada. As palabras dos amigos que acariñan os ouvidos. Que retumban nas noites de chuva en Baviera. Soños desta noite de chuva. Si, porque hoxe chove e chove en Munique. Leo as interaccións galegas en internet. Todos abafados da calor. En Twitter, en Facebook, nos chats, nos mails… a calor ocupa un papel principal nas comunicacións do meu país estes días. E aquí chove sen pausa. Chove e non hai amor. Chove e tamén non teño a valentía de ser un borracho máis nas rúas molladas. Chove e chove, lonxe de quen me le. Perto de quen amo e se mostra seca e distante. Chove e chove. Eu iría en río de volta á miña terra. Subiría con forza os Pirineus despois de evitar os Alpes. Atravesaría humedecendo a seca Castela, deixando atrás a euscaldún Navarra. Pisaría mais unha vez por Sahagún, por Carrión, por Rabanal, pola Astorga destruída polos suevos noutro tempo. Falaría de igual a igual coa cidade dos mantecados. Eu diríalle, atuándoa, que somos compañeiros. Ti destrozada polos suevos e eu pola frialdade dunha bávara que fai que a chuva non sexa importante. Somos compañeiros, Astorga. Ti non levantas cabeza desde o século IV e eu desde un abril desesperado. Oh astorga, secouche a cara. Vexo a natureza morta ao teu redor. Secáronche as fontes. Eu non o consentirei. Eu loitarei por ter un futuro na terra onde hoxe loce o sol. E parécevos un relato triste. O máis triste de todo é que non bebín nin a chuva da cidade, nin os beixos da roxa, nin a Weissbier que convida á calma, como a flor da marva.

O cómico do asunto

A verdade é que ten coña. Calquera día vaime aparecer meu pai pola porta da casa de Múnic. É unha persoa tremendamente arroutada e xa miña irmán me ten dito que hai muitas veces que el di que se vén de visita. Ela dime que en canto o saiba me avisa. En fin, o problema é que eu non lles contei a realidade. Sempre que me chaman mándanme apertas e demais para ela. Ais, e me andan a preguntar se todo está ben. Eu digo que si, por suposto, e non minto. A verdade é que non vai mal. Só unha cousa non vai como tiña que ir e o problema é que é o motivo principal desta andaina no estranxeiro.

Pode ser cómico como apareza o meu santo pai por aquí e eu neste escenario de nervios, tensión e desamor… De todas maneiras estou contento porque a situación na casa familiar mellorou amplamente e é unha preocupación menos. E a Semana Santa pasareina no norte cunha boa amiga. Que pena que as amigas me traten mellor que ela e ao tempo que sorte ter boa xente que se preocupa por min sempre :)

Aperta a quen me le! As cousas continúan igual pero non empeoran. Aínda que só tivese un 1 por centro de posibilidades de éxito eu estaría aquí para tentalo, e non vexo as cousas tan crúas.

O finadiño do Suso fala por min

Xa estamos no ano!

Comprenderedes que un blogue onde se conta o acoghonado que está o autor porque vai emigrar por un amor dificilmente realizabel dentro duns meses non ten muito máis que contar que a ansiedade entanto non chega o arelado momento kamikaze. Esta é a miña maneira de comezo abrupto destripando o blogue e xustificando a miña pouca comunicación desde ese boom emocional que foi Novembro. É normal, en Novembro era o primeiro paso e aínda que foi un fracaso, non deixou de selo de maneira parcial.
Estes días estou algo baixo de moral. Eu non son de Nadal. Non gosto das reunións nin dos agasallos, nin as postais, nin as frases ñoñas típicas destas datas. Estes días, eu que traballo nas urxencias, tiven que traballar. É a típica noticia chorras que se fai nos aborrecidos telexornais do nadal sobre os coitadiños que non poden ir ás ceas e xantares porque teñen que traballar. Eu escollín traballar todas as datas sinaladas, incluíndo algunha que outra noite. Fíxeno voluntariamente porque non me gusta o Nadal e así da mesma maneira gaño uns cartiños (que se pagan especialmente ben) e evito as celebracións. A sorpresa é que non me sentín moi ben a primeira vez da miña vida que logrei eliminar case totalmente as celebracións de Nadal. Sigo tendo muita presión, porque marzo non dá chegado e creo que vivir totalmente fóra das rutinas de todo o mundo acaba por queimar. O outro día erguinme nunha cidade baleira, ás 15, despois dunha noite de traballo e a sensación foi do borde da tolemia. Os bares pechados, nin unha alma pola rúa e todo o mundo que coñezo lonxe. E ela demasiado lonxe.
A rapaza ama o Nadal. É unha de tantas cousas normais que fai. Eu non o fago porque non me sae, pero gustaríame amalo eu tamén e ter esas ilusións parvas que todo o mundo mostra nestas datas. Non son anti-nadal só a-natalicio, pásame con muitas cousas. E gustaríame que ela me ensinase a amalo. Non ao revés. De feito, creo que disfrutei mais do Nadal en Novembro, co Glühwein e os mercados de Nadal (ata había un no aeroporto) que nas datas sinaladas. Ademais, non me tocou a lotaría! supoño que niso estamos todos iguais. Eu sei que non vou chegar a rico traballando, por iso tento algún que outro atallo que, para variar, non funciona ;)
O motivo do post non é queixarme da vida, que tamén, senón dicir que as datas teñen normalmente tres valores: Dia//Mes//Ano. Segundo a cultura ou a personalidade de cada quen organízanse das máis diferentes maneiras dd/mm/aaaa, aaa/dd/mm, mm/dd/aaaa… xa vos facedes unha idea, non creo que haxa muito extraterrestre lendo isto. Entón o meu momento ansiado é 1 de marzo de 2010 (que aínda está por concretar pero este é un candidato firme) e se comparo a data que pon hoxe o PC coa ansiada xa miro que hai un valor coincidente. As cousas comezan a non parecer tan afastadas no tempo. E iso é o que hoxe festexo :)
Mudou o ano, tampouco eu fun discreto nas celebracións ;) Se chegastes lendo ata aquí xa tendes máis perto o ceu. Feliz ano a todos! Que sexa mellor que o que nos deixou!