Ela

Podo namorar no día, se me poño, 300 veces. Se me despisto dúas ou tres. E é que namoro da moza que sobe ao metro, da moza que baixa, da moza que sorrí mentres me vende un xelado, da que ten un fermoso e incomprensible sotaque bávaro, da moza distante que cruza unha rúa solitaria ollándome de esguello por precaución. Da que pedalea automática nestas fermosas rúas con terríbel roupa deportiva. E tamén da que coa ollada perdida nun garito nocturno acaba por mirar aos meus ollos. E namoro.

Podo namorar da moza que canta como unha tola no Englischer Garten ante os ollares desprezativos dos que visten unhas bermudas horríbeis. Podo namorar, e namoro da moza seria que fuxindo da festa e con cara de insatisfacción entra na biblioteca unha tarde fermosa coma esta. Namoro da chinesa, da coreana, da italiana, da rapaza rusa que derrapa nos erres e eses do seu enigmático alemán. Namoro das mulleres ucraínas da miña imaxinación que falan unha lingua sen fortuna. Namoro de ti e tamén de min.

Son unha máquina de namorar barato. Pero para namorar hai que ter sangue nas veas. Aínda que sexa para namorar barato. Hai que ter a forza para vivir e para seguir adiante con todo. Aínda que só sexa para namorar barato. E a pesar diso. De vivir, de sorrir, de levar un cravo nos beizos pola xente do meu arredor, de levar na fronte unha estrela e o cantar que me nace do corazón. A pesar diso sempre está aí. A Outra.

A Outra é esa muller roxa de nome bíblico e ollos azuis-máquina que cos seus recen estreados 27 anos segue os mandatos paternos como se buscase neles, cal consellos de ciprianillo, os mellores tesouros nas terras máis ocultas. A outra é ese namoro non barato e pouco afortunado que me alela ao deitarme tanto como ao acordar. Temendo que se converta nunha Beatrice de Alighieri. Sendo unha tortura cruel. Eu non baixei ás profundidades do inferno para buscala, conformeime que deixar a miña vida compostelá e embarcarme nunha singradura que agora miro imposíbel. Non é mérito meu, nin dela, tamén non demérito de ningún dos dous. Só é así. Saíu mal. A vida é simples. Hoxe perdo, pero non perderei sempre.

Un deses namoros baratos que disfruto e me fan sorrir cada día vai ser un boom. Sempre foi así. Ela foi tamén un namoro barato no seu tempo. Ata converterse na Outra. Na persoa máquina que ama e desama e dá sono de día e o tira de noite. A persoa que che fai ser emigrado antes de pisar o estranxeiro e che fai calar meses as palabras bonitas e rideiras no país dos caladiños con Dirndl e Lederhose. A que che rouba a alma e algunhas das máis serias esperanzas. Esa é a Outra. A que non ten nome nin palabra.

Cando ti morras

Cando ti morras, tes que saber, que deixas, con certeza, un viúvo, cando menos.

Existen o tempo, e as persoas. Isto leva a que vivas hoxe e morras a cada segundo. Se falas contigo mesma de hai tres días ela falarache da pena e das caricias tristes que me fixeches, da incerteza. Se falas contigo de hai dous anos tes que temer pola túa integridade, leva casco. Se falas contigo de hai un mes falarías coa frialdade do cálculo racional e perfecto que avanza circular e a dentadas.

Se falas comigo, só ti, podes falar comigo de sempre.

Eu son teu e ti fuches miña. E nunca sen cando vai ser bo falar contigo. Teño que deixar de falar de ti. Salferir as miñas mans con sangue de relembros.
Ese sangue non sae
e proe,
proe,
como proe, carallo!

Pensando no útil que sería, ás veces, unha ouija

Non son eu desas persoas que dedican o seu tempo temas exotéricos e normalmente tampouco relixiosos. Gústame coñecer eses mundos desde o mesmo punto de observación que se ten da mitoloxía. Unha especie de achega por curiosidade e para comprender que se buscaba obter con esas historias, ou que coñecementos se obtiñan por medio destes relatos.
Creo que durante os primeiros anos de emisión (polo menos en Galiza) de Telecinco os membros da nosa xeración, nos nosos últimos anos sen internet papábamos a TV como tolos en busca de cousas novas. E foi daquela que nos bombardearon con Superdetective en Hollywood e Ghost sen piedade nin pedir perdón. Foi precisamente T5 o que insistiu case cada 6 meses en que mirásemos Ghost e un famoso cura parapsicólogo vigués sempre dicía que esa película mostraba esa realidade paralela dos espíritos de maneira bastante fiable.
Eu non tomara mui en serio estes detalles do espiritismo e a ouija ata que este home ocupou horas e horas da miña vida falando arredor diso e T5 nos bombardeou co filme xa citado. Dos dous o que non tiña unha canción de merda que se distribuíu até o infinito en calidade .midi por internet. Os comezos de Telecinco e da piratería na rede xuntiños e da man.
Pois ás veces, cando estou coa miña ex compartindo mesa nalgún dos elegantes bares de Munique dánme ganas de invocar á rapaza coa que eu saía e pola que eu amo tanto á que teño diante, que non é exactamente a mesma, ou non se comporta como tal. Ás veces gustaríame falar co espírito prisioneiro dela aínda que só fose, como na peli de Ghost, para despedirme e irme tranquilo ao lugar onde sei que son querido. Coa miña xente e coas cousas claras.
Pero como todo iso son caralladas… Sigo intentando lograr o que quero. Que hoxe, en día e tal e como están as cousas aí fóra, creo que é un luxo e mesmo un privilexio que non todos se poden permitir.

Sozinho

Grande Caetano Veloso

Às vezes, no silêncio da noite
Eu fico imaginando nós dois
Eu fico ali sonhando acordado, juntando
o antes, o agora e o depois
por que vocé me deixa tão solto?
por que vocé não cola em mim?
Tou me sentindo muito sozinho!

Não sou nem quero ser o seu dono
É que um carinho às vezes cai bem
Eu tenho meus desexos e planos secretos
só abro pra vocé mais ninguém
por que vocé me esquece e some?
e se eu me interessar por alguém?
e se ela, de repente, me ganha?

Quando a gente gosta
é claro que a gente cuida
fala que me ama
só que é da boca pra fora
ou vocé me engana
ou não está madura
onde está vocé agora?

Quando a gente gosta
é claro que a gente cuida
fala que me ama
só que é da boca pra fora
ou vocé me engana
ou não está madura
onde está vocé agora

espertando do meu soño…

Vale, ás veces a vida é como un soño. E despertamos del. Como me fastidía oír o despertador, sempre me entra unha preguiza inmensa cando o oio. E supoño que con isto pasoume o mesmo. O soño foi tan fermoso que cando tocou ao seu fin finxín que non oía para non acordar neste mundo de xente con cara de can. E cando insistiu o despertador negociei para durmir un pouco máis. E finalmente cando chegou o momento en que xa non se negocia eu estaba con cara de parvo e babexando a almofada mentres alguén, de pé e con cara sería me miraba. Ela non comprende que me guste durmir, pero eu soño con ela e iso é algo que só sei valorar eu. Eu quero seguir durmindo mentres ela non se moleste muito. E agora… agora mostrase cruel e desexa que me levante e que me vaia en silencio.

E aquí estou, no seu país. Pensando que non me merezo unha moza tan pouco amable. Que ela non se merece alguén que a queira tanto coma min. Que non sabe que é unha persoa importante. Seguro que pensa que estou aquí porque me aburría no meu país. Ou porque me parecía divertido. E non me parece divertido. Pásoo mal e me trata peor que a un descoñecido. Non entendo como puidemos chegar a isto. En fin, que todo debeu rematar. Que o kamikaze sempre que se espeta contra o barco non gaña a simpatía da vítima nin consegue grande cousa para o seu país. Se non mudan muito as cousas isto vai ser o final triste dunha historia gloriosa.

Muitas grazas aos que a seguistes. E sabede que hai unha muller en München pola que un home pode deixalo todo. A vida non é só sumas, restas, multiplicacións e divisións. A vida ten cousas que se saen deses principios lóxicos. Disfrutádeos, porque nós somos só iso.

Tantas cousas por facer…

Quedan muitas cousas pendentes. Adiadas. Agardando latentes o seu momento. Agardando a posibilidade de realizarse. Desexando abandoar o mundo das esperanzas para incorporarse ao das realidades. As apertas por dar e recibir. As arelas dunha terra diferente por descobrir. Tantos silenzos que matar. Tantas palabras por aprender. Tanta chamada para que vaia eu buscar o pan ou ti coller o brezel. Tantas montañas nevadas por subir e baixar. Tantas imaxes por sorrir… Tanta calor e mansedume que atopar ao teu lado.
Porque todo isto ata agora foi o antes e a historia comeza dentro duns meses.
Xa me tarda.

O destino

München, Minga en bávaro, Munique en galego-portugués, Múnic en “galego” e Munich en inglés e español.

O nome seica vén dun asentamento de monxas, por iso que o escudo que aparece nos vagóns do metro sexa unha monxa. É famosa no mundo enteiro por ser o lugar onde se fai a festa da cervexa durante o Oktoberfest. Unha tradición bestial que aínda non coñezo e que se cadra o ano que vén vivo desde dentro. Este ano toca seguir a traballar e tentar aforrar uns cartiños para comezar a anti-aventura con millores espectativas, non xa de éxito senón, de supervivencia. Ás veces póñome un pouco dramático pero penso que en todas partes hai xente que comeza de cero. O conto é cando vou ser eu o que o faga, e loitando por reflotar un navio que non sei se poderá manter minimamente a navegabilidade. Polo menos eu sei que non é cousa de caralladas que eu fixese, e a compañeira creo que tampouco.

No meu país o motivo, case o único, por excelencia de ruptura é a infidelidade. A primeira vez que oín que en Alemaña a xente renuncia a dedicarlle tempo á parella para centrarse no traballo pensei que era algo que se dicía pero que non sería nunca certo. Logo oíno muitas máis veces e mesmo de quen menos quería oílo. Estes alemáns sonche ben raros. Eu sempre que dixen algo parecido mentín como un bellaco e case sabendo que a outra persoa xa sabería. Serei vítima das distancias culturais? ou serei só un pardillo que creu unha escusa tan cutre?

Encántanme os parques da cidade, o urbanismo que ten, e aínda que é un pouco cara (disque a mais cara de Alemaña) é un lugar tan bo como outro calquera para comezar unha nova vida.