Ela

Podo namorar no día, se me poño, 300 veces. Se me despisto dúas ou tres. E é que namoro da moza que sobe ao metro, da moza que baixa, da moza que sorrí mentres me vende un xelado, da que ten un fermoso e incomprensible sotaque bávaro, da moza distante que cruza unha rúa solitaria ollándome de esguello por precaución. Da que pedalea automática nestas fermosas rúas con terríbel roupa deportiva. E tamén da que coa ollada perdida nun garito nocturno acaba por mirar aos meus ollos. E namoro.

Podo namorar da moza que canta como unha tola no Englischer Garten ante os ollares desprezativos dos que visten unhas bermudas horríbeis. Podo namorar, e namoro da moza seria que fuxindo da festa e con cara de insatisfacción entra na biblioteca unha tarde fermosa coma esta. Namoro da chinesa, da coreana, da italiana, da rapaza rusa que derrapa nos erres e eses do seu enigmático alemán. Namoro das mulleres ucraínas da miña imaxinación que falan unha lingua sen fortuna. Namoro de ti e tamén de min.

Son unha máquina de namorar barato. Pero para namorar hai que ter sangue nas veas. Aínda que sexa para namorar barato. Hai que ter a forza para vivir e para seguir adiante con todo. Aínda que só sexa para namorar barato. E a pesar diso. De vivir, de sorrir, de levar un cravo nos beizos pola xente do meu arredor, de levar na fronte unha estrela e o cantar que me nace do corazón. A pesar diso sempre está aí. A Outra.

A Outra é esa muller roxa de nome bíblico e ollos azuis-máquina que cos seus recen estreados 27 anos segue os mandatos paternos como se buscase neles, cal consellos de ciprianillo, os mellores tesouros nas terras máis ocultas. A outra é ese namoro non barato e pouco afortunado que me alela ao deitarme tanto como ao acordar. Temendo que se converta nunha Beatrice de Alighieri. Sendo unha tortura cruel. Eu non baixei ás profundidades do inferno para buscala, conformeime que deixar a miña vida compostelá e embarcarme nunha singradura que agora miro imposíbel. Non é mérito meu, nin dela, tamén non demérito de ningún dos dous. Só é así. Saíu mal. A vida é simples. Hoxe perdo, pero non perderei sempre.

Un deses namoros baratos que disfruto e me fan sorrir cada día vai ser un boom. Sempre foi así. Ela foi tamén un namoro barato no seu tempo. Ata converterse na Outra. Na persoa máquina que ama e desama e dá sono de día e o tira de noite. A persoa que che fai ser emigrado antes de pisar o estranxeiro e che fai calar meses as palabras bonitas e rideiras no país dos caladiños con Dirndl e Lederhose. A que che rouba a alma e algunhas das máis serias esperanzas. Esa é a Outra. A que non ten nome nin palabra.

Autocrítica

Todo isto non sería así se no canto de quentárseme o sangue e discutir por palabras como se fosen trincheiras tivese xogado con sabedoría raposeira a non cuestionar as palabras e continuar todo cos feitos. Se no canto de loitar porque a rapaza dixese que eramos parella e volvese a confiar nas vondades dos voos tirase para adiante e fixese eu a visita bimensual no momento en que tocaba seguramente todo seguiría aínda que orfo, ou non, de nome adiante. Por anoxarme e comezar unha discusión bizantina perdín o pouco que tiña. Soa a comezo de copla. Pero iso mírase co tempo, non se sabe no momento en que che ferve por dentro o sangue e pensas que pode ser en serio que todo cambia nun día. Que pode mudar todo. Logo, despois de mil batallas imposíbeis de gañar e co rabo entre as pernas xa non só aceptas as piores condicións senón que loitas por tentar solventalo en persoa e en terreo “hostil”.

E que tempadiña nos viu dada: primeiro a manifestación de Rosa Diez en Santiago, logo as eleccións galegas, despois o traballo que fixo ela para a súa universidade en que parecía comprender as posturas dos bífidos, o abandono e ataque do galego desde as institucións que se crearon para defendelo, a ruptura… Como para non estar de malas pulgas. Pero o país dun e a súa cultura é a xente que quere e coa que convive a gusto. Xa hai tempo que aprendín que se pode ser emigrante en terra propia se o teu pensamento está sempre en Baviera e máis cando non falas a mesma lingua que a xente do teu arredor.

Así que hai que por o traxe de faena e ir tentar compoñer as cousas ao estranxeiro, que a vida non se fixo para vivila por internet ou por teléfono. Iso si, a ver se consigo amañar condicións máis favorables antes de por os pés no aeroporto de Munique. Estamos trabajando en ello!