Volver ao pasado!

É obvio que ninguén pode volver ao pasado, sexa este unha persoa, un momento ou un lugar. A ansia de tentalo a través do relembro chámase nostalxia pero tentalo de verdade encamiñando mil accións co fin de tentar lograr tan inalcanzable empresa é algo mui romántico -por un lado- e -polo outro- unha babecada.
Costoume a min varios meses en Alemaña e aínda algunha que outra viaxe espontánea para me decatar disto tan simples. Así que facéndeme caso nisto que vos escribo que aínda que non son o voso pai, nin un cura e muito menos un gurú, comparto convosco a miña experiencia por evitarvos o mal trago que se pasa. E se vos valese con lerme e non vos lanzásedes de kamikazes contra a barreira que separa o pasado do presente para tentar levala ao futuro terendes aforrado uns cartiños.
Pero aínda que o vivir unha kamikazada é cousa que non lle desexo a ninguén, xa o dixo o dono da mula: se non lle doi non aprende. E eu que cría ser feito doutra pasta sorpréndome ás veces a min mesmo co lombo batido e facendo estraños sons máis propios dun animal.

auto-orgullo

E esta noite comprendín que aínda que non obtiven o resultado que quería nesta miña antiaventura e me sentín derrotado e humillado porque todo o mundo soubo do meu fracaso. A pesar diso, a boa nova é que sigo sendo un soñador e que defendo os meus principios até os lindeiros da autodestrución. Non todos podemos ser iguais. E eu latexo ao ritmo do meu corazón, ás veces aletargado na flor da marva e outras (non tantas) baril, sereno e confiado á aventura. Ich bin heute endlich stolz auf mich und bin ich glücklich so zu sein.

Fixen desta derrota un manifesto do que quero ser. Non un derrotado pero sí un excéntrico loitador que ama con paixón e non renuncia aos seus principios. Tardei en verlle o lado bo. Pido só o voso respecto xa que non podo gozar das meles do triunfo que terían sido a alegría máis grande da miña vida. Voei e manqueime, pero tamén vos digo que é ben fermoso voar.

Servus e Grazas!

Fin

Hoxe morre o Kamikaze. Acabou a miña antiaventura. E o mellor que podo dicir é que a vivín intensamente e me fixo coñecer xente extraordinaria nun mundo que nin imaxinaba. Acaba a antiaventura cun final non desexado pero o kamikaze vólvese unha persoa normal, non se autoinmola (máis). Vólvese unha persoa de mirada case normal e de pensamentos normais aínda que cun remorso de nostalxia saudable e saudosa. Xa non máis recuperar paraísos pasados xunto á muller que daquela era a apropiada e nalgún momento deixou de selo. Xa non máis nostalxias expostas ao sol e ao vento neste tendal de piso húmido e frío por onde pasandes algún que outro cando así cadra.

A quen lle valese de algo esta lectura: a miña noraboa; a quen a sentise de perto: o meu agradecemento. E só digo que non hai que tomala como unha aprendizaxe pois cada persoa é un mundo e cada situación diferente. Animo a quen queira deixalo todo por outra persoa que o faga. Nesta vida facer o que un quere é un luxo e se se queren cousas tan nobres como o amor noutro país, tentalo é o mínimo.

Non vos lamentendes do que non facendes. Lamentándevos do que vos saíu mal.

Algunha noite continuará a historia nun bar, cando algún pregunte e saia a historia coma un fío. Ata entón cuidense muito e vivan!

Grazas.

Viaxe por Urticaria

Cada vez que un se ergue pola mañá ten a certeza de que vai aprender algo novo. Cando un deixa o seu país por outro, aprende unha chea de cousas novas. Ás veces, o motivo orixinal da viaxe acaba por ser anecdótico. No meu corazón isto último non se cumpre pero na miña vida real, de acotío, si.

A fin de contas estou aquí, no planeta estranxeiro. Coñecendo unha cultura, que se me presenta ás veces dolorosamente fría e esclarecedora de todo o que non souben comprender daquela rapaza. Non pode ser que un pense que coñece perfectamente a unha persoa e ao mesmo tempo descubra cousas ben raras na súa cultura que non intuíra nela ate que un mira atrás e as atopa. Cando estou máis pesimista direivos que penso que fun un dicionario de cama, pero eu sei que iso non é certo. Aqueles sorrires e ollares que deron lume e vida a quen escribe non eran impostados.

E aínda que Urticaria é unha palabra que garda de maneira encriptada a vila de Ortigueira, posiblemente sexa o seu étimo latino, a min recórdame a esta miña viaxe bávara. Unha viaxe pola Terra que proe, que doe, que produce urticaria. E dese disco, que tanto me presta, de Berrogüetto escollo esta canción tan acaída.

Secuela(s)

Despois da miña última aventura sentimental. Un derrape emocional ben fermoso e de morrazo final feito público por medio deste blogue. Despois de todo isto quédanme en claro un par de conceptos: Hai que aproveitar a vida e cada momento, porque nunca se sabe cando poida cambiar todo; son un cabezón da hostia (e perdoen a miña baixa lingua pero é muito máis sincero e claro expresado desta maneira); temos a vida para vivila como máis nos guste, se en Compostela se vive ben pero pensas que vas vivir mellor en Munique daquela emigra (isto é un luxazo que eu me puiden permitir).

Estas serían as conclusións racionais. Á que lle deberíamos engadir que o alemán é un idioma realmente difícil e que de agora en adiante procurarei ser mellor anfitrión coa xente que vén de fóra. Prometíamas duras na miña situación sentimental. Pensei en ser emigrante/exiliado por amor e rematei por ser un inmigrante pringao buscando traballo nun país descoñecido e sen manexarme ben no seu idioma. Non vos recorda isto a un kamikaze? a min si, pero só pensei que sería kamikaze no emocional. Realmente tamén fun un kamikaze economicamente falando. Aquí os cartos vanse das mans como a area foxe entre os dedos.

Tamén teño practicado bastante a arte do choro. Non literalmente (que tamén), máis ben de modo literario. As pobres vítimas que seguistes este blogue estandes un pouco máis perto do ceo grazas ás mortificacións que produce a súa lectura.

Co cal, nun prazo breve de tempo estarei en casa. Galiza. Aprendín un pouco alemán, aínda que de todo insuficiente, e tamén cousas da vida. A mellor moza é sempre a peor ex. Lembrade esta frase para cando vos faga falta. Espero que nunca, porque doi.

E como apuntamento de todo irracional, direi que se ben ata agora non me gustaban demasiado as mulleres de pelo roxo (ás que en galego chamamos roxas ou rubias) agora cada vez que miro unha o corazón dáme un chimpo e non é porque pense que poida ser a miña ex senón porque me atraen muito máis ca antes. Pásame mesmo na web con esta fotiño de Shirley Pretty, que eu non sei quen é pero que seica publicou unha canción vía Facebook porque a súa discográfica rexeitou o seu novo disco. Algún colega pasouma vía Twitter.

Que podo facer? É grave doutor?

Cando ti morras

Cando ti morras, tes que saber, que deixas, con certeza, un viúvo, cando menos.

Existen o tempo, e as persoas. Isto leva a que vivas hoxe e morras a cada segundo. Se falas contigo mesma de hai tres días ela falarache da pena e das caricias tristes que me fixeches, da incerteza. Se falas contigo de hai dous anos tes que temer pola túa integridade, leva casco. Se falas contigo de hai un mes falarías coa frialdade do cálculo racional e perfecto que avanza circular e a dentadas.

Se falas comigo, só ti, podes falar comigo de sempre.

Eu son teu e ti fuches miña. E nunca sen cando vai ser bo falar contigo. Teño que deixar de falar de ti. Salferir as miñas mans con sangue de relembros.
Ese sangue non sae
e proe,
proe,
como proe, carallo!

Outra neura morriñosa…

Son culpable, e o recoñezo, de querer recordar á xente que quero e ser recordado pola xente que quero e quixen. É unha maneira de saber que vivimos. Cando a vida acaba só quedan os recordos. A todos nos chega o noso día e este é o motivo polo que nacen as relixións e as ciencias. As unhas para tranquilizarnos e darnos unha escusa multitudinaria para que o noso existir non sexa un camiño autorrecoñecido cara un final sen sentido e con pouca individualidade (todos nos alegramos de cousas parecidas, aspiramos a cousas parecidas e tememos cousas parecidas; se non somos iguais somos bastante paralelos) e as outras para tentar facer ese camiño o máis prolongado e pracenteiro posible.

A soidade non é estar só no mundo, por moi paradoxal que isto pareza. A soidade é saber que quen che importa non se importa por ti. Por iso todos queremos ser importantes, ser os primeiros nalgo, na vida dos nosos queridos. Cada vez que a miña ex fale en español eu querería que se acordase de min, e dado que é mestra deste idioma, non creo que sexa un pensamento realista. O que si que sei é que cando oia, ou lea, o galego terá recordos do meu nome, da miña pel, da miña voz. O problema é que os galegos somos invisíbeis no mundo, tanto como eu no seu corazón. Non se pode dicir en realidade que sexa un kamikaze. No fondo, son un egoísta, unha persoa que buscaba unha mellor vida para si mesmo. Non é unha kamikazada ambicionar o mellor para un mesmo, aínda que tivese poucas oportunidades de éxito. Polo menos non cheguei e tiña outro mozo, iso si que había ser pavero de vivir… Eu loitei por min mesmo, non se pode dicir que fixese mal. Ben amargo había eu quedar no Tarasca pensando en que tería pasado se viñese a Baviera. Amargo para toda a vida, ou polo menos ata comezar outra aventuriña que sempre chegan cando un menos as espera.

Vaise para as montañas, as sagradas montañas dos alemáns aínda que están en Austria. Traballará alá agardando que eu me vaia da súa cidade. Mirarémonos escasamente estes 2 meses que me quedan na que foi a súa cidade pero non a nosa e mui pouco a miña. O meu obxectivo non muda. Aprenderei o seu idioma, aínda que non sei se me doerá oílo co tempo. A vida é así.

Pero non todo acaba. Os primeiros bicos quedan na memoria, e a primeira vez que se fai o amor, ou aquel atardecer, un picnic, un abrazo… sempre que son a primeira vez quedan na memoria, que xa non é tan xenerosa coas segundas veces e muito menos coas terceiras. Ás veces tendemos a pensar que a historia acaba, que xa nada novo se pode facer. Hai parellas que para fuxir da rotina viaxan e ámanse en diferentes lugares por primeira vez. Eu creo que a vida haina que vivir, viaxando e sen viaxar. Agora descubrín que estes meses son unha viaxe, algo con comezo e fin. Logo virá o regreso, a reconciliación co meu país. As apertas cos amigos e o sorrir que nace do corazón. Si chove… Que chova! Mil cousas novas pasarán na nosa terra e como non son un neno sei que non todas serán boas pero sei que nese lugar onde está a miña xente é onde mellor podo estar eu.