Fin

Hoxe morre o Kamikaze. Acabou a miña antiaventura. E o mellor que podo dicir é que a vivín intensamente e me fixo coñecer xente extraordinaria nun mundo que nin imaxinaba. Acaba a antiaventura cun final non desexado pero o kamikaze vólvese unha persoa normal, non se autoinmola (máis). Vólvese unha persoa de mirada case normal e de pensamentos normais aínda que cun remorso de nostalxia saudable e saudosa. Xa non máis recuperar paraísos pasados xunto á muller que daquela era a apropiada e nalgún momento deixou de selo. Xa non máis nostalxias expostas ao sol e ao vento neste tendal de piso húmido e frío por onde pasandes algún que outro cando así cadra.

A quen lle valese de algo esta lectura: a miña noraboa; a quen a sentise de perto: o meu agradecemento. E só digo que non hai que tomala como unha aprendizaxe pois cada persoa é un mundo e cada situación diferente. Animo a quen queira deixalo todo por outra persoa que o faga. Nesta vida facer o que un quere é un luxo e se se queren cousas tan nobres como o amor noutro país, tentalo é o mínimo.

Non vos lamentendes do que non facendes. Lamentándevos do que vos saíu mal.

Algunha noite continuará a historia nun bar, cando algún pregunte e saia a historia coma un fío. Ata entón cuidense muito e vivan!

Grazas.

Outra neura morriñosa…

Son culpable, e o recoñezo, de querer recordar á xente que quero e ser recordado pola xente que quero e quixen. É unha maneira de saber que vivimos. Cando a vida acaba só quedan os recordos. A todos nos chega o noso día e este é o motivo polo que nacen as relixións e as ciencias. As unhas para tranquilizarnos e darnos unha escusa multitudinaria para que o noso existir non sexa un camiño autorrecoñecido cara un final sen sentido e con pouca individualidade (todos nos alegramos de cousas parecidas, aspiramos a cousas parecidas e tememos cousas parecidas; se non somos iguais somos bastante paralelos) e as outras para tentar facer ese camiño o máis prolongado e pracenteiro posible.

A soidade non é estar só no mundo, por moi paradoxal que isto pareza. A soidade é saber que quen che importa non se importa por ti. Por iso todos queremos ser importantes, ser os primeiros nalgo, na vida dos nosos queridos. Cada vez que a miña ex fale en español eu querería que se acordase de min, e dado que é mestra deste idioma, non creo que sexa un pensamento realista. O que si que sei é que cando oia, ou lea, o galego terá recordos do meu nome, da miña pel, da miña voz. O problema é que os galegos somos invisíbeis no mundo, tanto como eu no seu corazón. Non se pode dicir en realidade que sexa un kamikaze. No fondo, son un egoísta, unha persoa que buscaba unha mellor vida para si mesmo. Non é unha kamikazada ambicionar o mellor para un mesmo, aínda que tivese poucas oportunidades de éxito. Polo menos non cheguei e tiña outro mozo, iso si que había ser pavero de vivir… Eu loitei por min mesmo, non se pode dicir que fixese mal. Ben amargo había eu quedar no Tarasca pensando en que tería pasado se viñese a Baviera. Amargo para toda a vida, ou polo menos ata comezar outra aventuriña que sempre chegan cando un menos as espera.

Vaise para as montañas, as sagradas montañas dos alemáns aínda que están en Austria. Traballará alá agardando que eu me vaia da súa cidade. Mirarémonos escasamente estes 2 meses que me quedan na que foi a súa cidade pero non a nosa e mui pouco a miña. O meu obxectivo non muda. Aprenderei o seu idioma, aínda que non sei se me doerá oílo co tempo. A vida é así.

Pero non todo acaba. Os primeiros bicos quedan na memoria, e a primeira vez que se fai o amor, ou aquel atardecer, un picnic, un abrazo… sempre que son a primeira vez quedan na memoria, que xa non é tan xenerosa coas segundas veces e muito menos coas terceiras. Ás veces tendemos a pensar que a historia acaba, que xa nada novo se pode facer. Hai parellas que para fuxir da rotina viaxan e ámanse en diferentes lugares por primeira vez. Eu creo que a vida haina que vivir, viaxando e sen viaxar. Agora descubrín que estes meses son unha viaxe, algo con comezo e fin. Logo virá o regreso, a reconciliación co meu país. As apertas cos amigos e o sorrir que nace do corazón. Si chove… Que chova! Mil cousas novas pasarán na nosa terra e como non son un neno sei que non todas serán boas pero sei que nese lugar onde está a miña xente é onde mellor podo estar eu.

Ser un descoñecido tomando café nunha terraza

A vida continúa. Aínda non fixen o inventario de canta xente coñezo na cidade pero non creo que chegue a 50. Eles son a miña cidade, o resto é decorado. É unha cidade con muito decorado, cousas interesantes e xente por todas partes. Ás veces, cando o aire do meu cuarto se fai irrespirable gústame imitar ás colonias de pingüíns e colocar o meu niño monoparental no medio da multitude doutros niños. Hai xeo para todos, é cuestión de buscar ben. En canto atopo o lugar adecuado, paseo o meu cu de pingüín polo medio dos outros niños ficticios e o pouso no lugar de destino. Cando vén a camareira, en Munique teñen sona de ser pouco amables pero isto non adoita ser certo aínda que cando o é quédase curto o que din dos camareiros desta cidade, pídolle a miña taciña de café. Creo que é do mais barato que se pode pedir aínda que non creo que baixe dos dous euros e medio. Sabe bastante mal. Cando estou nunha colonia de pingüíns xestionada por un italiano sempre me inclino polo espresso que neste caso é pequeno e concentrado e a prezo de cousa exótica pero é que realmente sabe a ese mesmo café dos bairros do Porto.

Algo ten en común cando vou tomar un café en Porto e cando o tomo no mesmo Munique dos meus desamores e é que nos dous lugares son anónimo entre anónimos e gosto de me sentir desta maneira. As dúas linguas, aínda que a do Porto é practicamente a miña, son linguas que tento aprender. A primeira fase do xogo consiste en pedir o que un quere sen que se note que non son dalá. Ou polo menos sen que o/a camareiro/a non me responda nunha odiosa e allea lingua imperial. As últimas veces en Portugal conseguírao e creo que ese é mérito propio. Na Alemaña, ás veces, non me responden en inglés por que son bastante bordes. E cando o fan é con ánimo de me dar unha mellor acollida.

Unha vez logrado o café e non ter destacado de entre o anonimato das outras persoas, gústame escoitar o silencio ou tentar descifrar vidas alleas. Serei un lercho pero é así. Gústame ser unha vida mais dentro do colonia e nese momento todos compartimos colonia de niños de pingüín. Algúns niños están petados de poliños e algúns poliños son maiorciños de máis como para alimentarse no niño paterno. Eu observo en soidade. Cando a miña vida é mais interesante que a dos outros pingüíns doulle voltas aos meus problemas. Que si ela necesítame para ter unha vida menos seria, que si este país é un país de autómatas, que si eu non quero volver a un país no momento en que se extermina a miña lingua e cultura mentres soa música de festa… Aquí son un civil estranxeiro, tentando deixar atrás a torpeza do seu idioma infantil e cagándose en todo porque a muller elixida non me elixiu a min. No meu país son un loitador do bando que vai perder, que cada día fala distinto aos outros xerando maior ou menor conflito. Ás veces parece que é normal que fale o meu idioma e en canto estou relaxado nunha colonia de pingüíns no meu país, chega o acomodador, o pringadete que serve as ordes da colonia e do xestor da mesma, o que non está alá por gusto, e dime: Con leche? e xa saímos da normalidade, da aparente harmonía. Eu prefiro que me chame gilipollas, pero el, con toda a naturalidade fai como o Faro de Vigo coas súas entrevistas. Non me interpreta, nin me traduce, cambia as miñas palabras. E ese proceso de substitución, que ás veces parece tan inocente e involuntario, non se detén nas colonias de pingüíns. Continúa nas escolas de pingüíns, no parlamento dos pingüíns, nas escaleiras das casas dos pingüíns, na televisión dos pingüíns e fai de min un pingüín sempre anoxado, sempre derrotado e sempre en estado de loita.

A miña exnamorada non me quixo rescatar desta batalla que perdemos a diario. Algunha vez díxome que me viñera ben virme a Munique para que respectase un pouco máis o castelán e me distanciase do meu idioma e a miña cultura. Que sempre nos estamos a mirar ao embigo. Eu non estou dacordo e volverei á miña cultura, á miña xente e por suposto que volverei ao idioma que nunca deixei atrás coa convicción de que a nosa lingua galega florece en cada momento nos falares de pretos e brancos nas rúas de Munique. Nunca esquecerei as portas que me abriu o meu idioma no estranxeiro e a maneira que teñen de falar os latinoamericanos que falan español sobre os brasileiros. Os brasileiros non o saben, muitos deles tentan impostar un español saíndo das súas bocas pero os que teñen o español por lingua propia repúdianos dunha maneira sincera e calada. Algún sorpréndese dos meus esforzos en falar bo alemán e ri cando falo portugués, esa lingua que só molesta. Teño feito muitas veces de intérprete de portugués para castelán pero nunca de castelán para portugués. Aí reside o xene da parvura e a fachenda. Que non vos contaxien nunca!

O finadiño do Suso fala por min

Ollando o mar de Vigo

As campás desde a casa de meus pais soan sempre agarimosas. É unha das cousas que máis boto de menos cando estou en Compostela. É un recordo que penetra alá onde esteas e fagas o que fixeres na miña cidade de orixe. Onte despedinme da familia nun xantar familiar onde os vellotes mostraron o apoucados que están. Da magoa ver como nos facemos maiores e imos perdendo a capacidade de dirixir un destino minimamente autónomo. Ao principio a xente os trata con cariño e pregúntalle que prefiren pero chegado un momento a opinión do coidado xa non é un factor a ter en conta. Onte o meu avó vestiu chandal por primeira vez. El odia iso. Ou odiaba.

Agora mesmo oio as gavotas sobre a ría e (estamos cun certo temporal de vento) os barcos de vela axítanse na chuva. Mirando como están dentro da ría non lles recomendaría saír ao mar de fóra. Podo ver a igrexa da Guía, o peirao de Guixar onde deixaran unha balea morta por meses e cando a trasladaran (a onde fose) fora nun camión pola rúa principal da parroquia. O cheiro a balea morta era un espectáculo. Nin sequera lle puxeran un plástico por riba ou a trasladaran nun camión fechado. Non. A balea pasou pero o cheiro quedou unha semana. Supoño que fora a resposta dos que mandan ante a teimosía da xente contra a empacadora. Esa empacadora que nos tivo case dous anos sen iluminación pública e as rúas en estado de sitio. A mesma que agora miro de cor azul e cadrada chantada nas abas da Guía. Tardaron. Pero despois de muitas trifulcas acadaron o que querían e volvemos ser un barrio con iluminación de noite nas rúas.

Tamén miro Cangas, Moaña e a ponte de Rande. A min non me gusta muito e paréceme como un edificio da zona nova compostelá. Mui funcional (que non tanto) e sen adubío ningún. Hai quen fai da ponte o símbolo dunha rexión. Pobre rexión se o seu símbolo é unha ponte modelo X do ano 73 (+ou-) feito ao estilo marcado por tal enxeñeiro americano acrescentado coas melloras das outras réplicas feitas previamente.

As bateas rimanen firmes como carballos entre a ondada que as tentan a ser barcos á valga. Así de fortes medrarán os carballos, dos que tamén me fun despedir a pasada semana na aldea paterna. Nunca esquecerei o fumegar da miña terra e o quente que estaba nas miñas mans e como as deixou negras. Tamén recordo ter ido esa tarde con amigos da cidade que rían como parvos sen dentes ante o desastre e só querían continuar a viaxe cara unha noite de festa con alcohol que seguramente xa non recorden. Eses risos non me abandonan nunca. E sei que non era crueldade. Só falta de corazón. O ecoloxismo é esa palabra chic que acrescenta o prezo do que comemos pero que é necesario pagar para ser xente moderna e con preocupacións solidarias. Pero xa agora medran rexas as carballizas emigrantes. As que fixeron o camiño desde un rocho na capital ata unha veiga sobre o Almofrei. E as miro, superviventes dos meus torpes coidados e dunha soidade absoluta lonxe do mar, lonxe da Sé, lonxe do clima moderado pero rozando coa súa presenza a ledicia de quen camiña por terra propia que non ardeu e que ten futuro. Competindo con toxos, fentos e unha vaca cagona que se nos mete na veigha ás veces.

O que vexo tróuxome recordos. A fin de contas, é posible que no verán estea de volta. Eu non o sei. E comezou a Coresma alí onde non ten nome.

O punto de non regreso

Na sociedade actual a xente tende a falar e falar e nada facer. Supoño, polo que contan os vellos, que antes a palabra valía máis do que vale agora. Eu levo dicindo xa tempo e tempo que marcho e non dou marchado. Entre os meus amigos hai quen pensa que non emigro. Que non son capaz. Que non teño palabra. E pode ser que non teña palabra. No momento en que tomei a miña decisión, tiña claro que tiña que ser firme. Unha das cousas que fixen para que fose collendo forma e tinturas de realidade foi ir tomando compromisos coa idea de realmente emigrar. Un deses compromisos, ou pasos na folla de ruta, foi crear este blogue. A xustificación é que non lle quero estar comendo a olla todo o tempo aos amigos con este tema pero as cousas que non se falan tenden a esvaerse. Unha vez que quedou escrito aquí que marcho se me rajo sería un falabarato e defraudaríame a min mesmo e á xentiña xentil que se tortura con estas leituras. Por iso escribín isto. Para agarrarme a min mesmo nun compromiso público. Sonche pouco duro!

Pero desde entón fixen todo o que faría unha persoa normal. Pedín a excedencia no traballo, aforrei todo o que puiden, a ex-namorada está avisada, os amigos saben que emigro, na casa díxeno este domingo e ata teño xa o billete para o domingo 28. Supoño que agora non queda dúbida ningunha de que o farei. Iso si, o medo é xigante. Tou con todos os sentimentos dándome voltas na cabeza cada vez que me deito ou acordo. Tamén no medio do día, mentres fago calquera cousa hai un momento en que se me vai o pensamento á incerteza do meu futuro a medio prazo. Non son un super-home. Xa normalmente son a dúbida personificada. Eu, como dixo aquel simpático que ten un blogue chamado “eu xamais terei un blog“, nunca faría nada así. De feito, emotivamente eu son mui pouco comunicativo. Non me gusta contar a miña vida e aquí me tendes a explicar paso a paso o meu proceso de emigración por un desencontro amoroso. A vida é así e teremos que rir con ela.

Pois iso, en menos dun mes deixo o choio. Xa teño billete e un curso de alemán. Aínda non estou inscrito pero xa sei cal me interesa e onde. E estou no momento de buscar un piso, que é difícil. Vamos, que estou un pouco histérico! Iso quere dicir que todo vai como ten que ir :)

O pracer de vivir en Galiza

Pois si, sempre me ando a laiar do mala vida que é vivir agardando un momento e hoxe remato 24 horas de plena fartura galega, pedíndolle desculpas por iso ao recentemente finadiño do Morgan. Nas últimas 24 horas gocei dunha foliada caralluda nas Casas Novas. Tivo o seu toque subversivo porque estabamos a tiro de pedra da casa do presidente e as autoridades fixeron acto protagonista de presenza ao máis puro estilo guardia-civil-en-festa-republicana-en-peli-ambientada-na-guerra-civil-antes-do-alzamento-sanguento poñendo multas a todo o coche que puideron e mirando con malos ollares mentres a xente toca, canta e baila. Iso perdonarémosllo pero o decreto que acaban de sacar contra o galego nunca. Iremos ao inferno ou nos quedaremos sen unha super-mosa bávara pero esa noite pasámolo en grande. Espero que os que miraban con esas caras reprobatorias e boicotaron cutremente o acto preguen por nós, pecadores. (por certo, que creo que vou financiar ao Ratzinger cos meus impostos na Alemaña).

A foliada foi xenial, os que estaban eran boa xente e aínda faltaban, pero non se pode chorar polo que non se ten senón máis ben gozar do que si se ten. E a chuva non parou de mostrarse solidaria e omnipresente. Boas parolas e boas danzas! Pola mañán quedei con outros compañeiros e aprofundamos no pracer das eternas discusións bizantinas. Aquelas que se son entramadas como argumento para destruír outras persoas non fan ningún ben pero que pechados no Embora e con tempo por diante dá xenio telas de bo grado cando a compaña e grata. O xantar foi cunha boa amiga vighesa que vén facer un curso a Compos os sábados e aínda que á tarde non asistín ao soterramento do noso finadiño case non me chegaron as horas para facer mil cousiñas e volver xenialmente acompañado ao lar fraterno.

No lar fraterno tíñanme preparada unha limpeza de conxelador que só foi interrompida por unha boa amiga que chamaba desde Coruña á unha e pico da noite para dicirme que se vén a Vigho en coche para ir de festa ao furancho da Balsa e se me sumo. Eu, que estábame sentindo como cando vou á veigha a desbrozar escusei a miña presenza no furancho e recomendeille que “fixera” gasolina antes de se meter na autoestrada porque a estas horas están todas as gasolineiras pechadas.

Cando baixei do coche, en Vigo, na miña rúa, apresureime instintivamente a por o abrigo antes de coller a mochila pero pronto notei que estes do sul sonche uns privilexiados no que se refire ao clima, porque non facía falta por a chaqueta (ata con parvadas así desfrutei hoxe o día). Máis adiante case conxelo os dedos co xelo do refrixerador. Finalmente… 24 horas pasadas en toda sorte de situacións e vividas dunha maneira espectacular. Xa quixeran outros ter esta sorte.

E bueno, mañán toca algo durillo. Non vos comentei que os meus pais non saben que marcho do país en torno a primeiros de marzo? O mellor de todo é que pensan que sigo coa muller de pelo vermello e nome bíblico de evocacións nefastas. Non os vou quitar desa parte da ignorancia, porque así seguro que pensan que me vai ir millor nas afastadas terras frías de Múnic pero mañá cóntolles que emigro aínda que pode ser cousa duns mesiños. Non creo que o tomen mui mal.

Aínda teño pendente concretar o curso e o piso onde vivir, pero coa axuda dunha boa amiga que teño alá todo vai collendo forma. Por suposto non lle carguei ese marrón á miña ex-namorada, non vaia ser que se agoníe ;) Unha aperta a quen lea isto. Aquí rematan 24 horas felices.