O alcohol e o amor

Despois de tanto tempo mantendo un silencio nesta bitácora da antiaventura atrévome a ecoar algunhas palabras nesta cova escura. Estaba lendo antes no metro e un home cheirento sentou á miña beira e con falas pouco intelixíbeis dirixiuse a min. Eu non simpatizo cos borrachos. De feito moléstanme bastante. Non adoito ser comprensivo con eles e desde que cheguei a Munique teño mirados milleiros. Fanche de todo. Berran, corren á beira do metro cando este está en movemento, os mais novos fan acenos obscenos ás xanelas desde onde son observados como se fose un zoo, ou máis ben un circo. E algúns mesmo lle tiran á xanela o casco da cervexa nunha actitude desafiante. O peneque de hoxe cheira mal e cuspe mentres fala. Mais parece que fala de amor. Creo entender que está fodido de verdade porque a súa muller deixouno e marchou casa dos seus pais. Isto non sei se o entendín ben, porque a verdade este home aparenta os seus 50 anos.

Eu non son capaz de falarlle de nada. Tamén non de consolalo. Colleume de volta dun encontro coa miña ex. Veño tristeiro. Hai que ir asumindo que non teño opcións. Ás veces parecía que si, pero hai xa mais dun mes que non entra a luz. Se fose un home de corazón libre estaría agora mesmo abrazado ao vellote borracho e compartindo unha ducia de birras con el. Son un covarde. O meu corazón pide anestesia. Gostei particularmente dese grupo do facebook que di algo así como troco coração por outro fígado, assim bebo mais e sofro menos. Pero non. Non me dei á bebida. O que si que fixen foi pensar que todos os borrachos que hai baixo o ceo teñan algo que ver co amor. Os casos máis graves serán da xente que nunca foi amada. Os máis novos, para poder atreverse a amar a outras persoas. Os máis tímidos para poderlle falar a esa roxa fermosa que devora corazóns. Os peregrinos do amor, para esquecer que existe esa persoa a onde se dirixen todos os camiños da terra e que só el sabe que están todos enfocados en función de onde está ela. Os fuxitivos do amor, beben para esquecer que a muller coa que casaron é un parche dos homes que amaron antes. Os desesperados atopan a calma. Os calmos descobren a faísca revolucionaria. Quen anda e desanda o camiño, ten por forza que parar nalgún momento a beber.

Hai momentos que se volven patrias. Tamén bebedizos. Eu lembro con nostalxia aquel licor café da Trincheira, ese bar de Vigo. Tan amargo. Tan terriblemente amargo! E ao tempo tan doce, tan cálido. Relembros de todo tipo de momentos, sempre con boas compañas. Facendo pirámides cos vasos xa bebidos. Falando con gusto entre gulapada e gulapada. As palabras dos amigos que acariñan os ouvidos. Que retumban nas noites de chuva en Baviera. Soños desta noite de chuva. Si, porque hoxe chove e chove en Munique. Leo as interaccións galegas en internet. Todos abafados da calor. En Twitter, en Facebook, nos chats, nos mails… a calor ocupa un papel principal nas comunicacións do meu país estes días. E aquí chove sen pausa. Chove e non hai amor. Chove e tamén non teño a valentía de ser un borracho máis nas rúas molladas. Chove e chove, lonxe de quen me le. Perto de quen amo e se mostra seca e distante. Chove e chove. Eu iría en río de volta á miña terra. Subiría con forza os Pirineus despois de evitar os Alpes. Atravesaría humedecendo a seca Castela, deixando atrás a euscaldún Navarra. Pisaría mais unha vez por Sahagún, por Carrión, por Rabanal, pola Astorga destruída polos suevos noutro tempo. Falaría de igual a igual coa cidade dos mantecados. Eu diríalle, atuándoa, que somos compañeiros. Ti destrozada polos suevos e eu pola frialdade dunha bávara que fai que a chuva non sexa importante. Somos compañeiros, Astorga. Ti non levantas cabeza desde o século IV e eu desde un abril desesperado. Oh astorga, secouche a cara. Vexo a natureza morta ao teu redor. Secáronche as fontes. Eu non o consentirei. Eu loitarei por ter un futuro na terra onde hoxe loce o sol. E parécevos un relato triste. O máis triste de todo é que non bebín nin a chuva da cidade, nin os beixos da roxa, nin a Weissbier que convida á calma, como a flor da marva.