Coller firme o temón!

Os barcos naufragan por diferentes motivos. Ás veces con dicir que naufragan porque si chega. Pero os que tendemos a pensar que as preguntas teñen que ter respostas gustamos de buscalas e canto máis aparentemente racionais sexan mellor. Máis convincentes. Por iso, non podo admitir nunca como explicación que un barco desaparece da superficie porque así tiña que ser. Ás veces as condicións son mui adversas. Mar embravescida, fugas de auga, mal deseño do barco… Aínda así, o capitán non pon as mans na cabeza e bebe un copiño de viño do Porto observando con admiración o proceso da súa fin. Aínda que el saiba que as posibilidades son poucas ou ningunha sería un kamikaze se non agarra forte o temón e tenta levar fóra de perigo o barco e maila tripulación. Ás veces as cousas non saen como un quere pero non temos dereito (ou si) a permanecer pasivos mentres todo sucede. Haino que tentar.

O medo non é un pensamento racional. Aínda que ás veces é facilmente explicable e con facilidade deixámonos levar por el. Eu son profundamente temeroso. De feito non sei que carallo vou facer cando desembarque na praia cara onde se dirixe a miña singradura. Unha praia tantas veces soñada que vai ter area real e auga que mollará as miñas botas. Pero eu decidín non deixarme engulir polo remuíño do que vén dado. É posible que todo acabe mal. Mui mal. Pero ninguén poderá dicir que non fixen o que quería facer. Que non tentei por unha solución a un problema que para min era mui importante. Chamádelle valentía, teimosía ou simplemente exercitación do dereito a pataleo con esta vida, pero eu vou mollar as miñas botas coa auga do areal que tantas veces soñei e recoméndolle a todo o mundo que faga o mesmo. Só hai unha vida.