Cando ti morras

Cando ti morras, tes que saber, que deixas, con certeza, un viúvo, cando menos.

Existen o tempo, e as persoas. Isto leva a que vivas hoxe e morras a cada segundo. Se falas contigo mesma de hai tres días ela falarache da pena e das caricias tristes que me fixeches, da incerteza. Se falas contigo de hai dous anos tes que temer pola túa integridade, leva casco. Se falas contigo de hai un mes falarías coa frialdade do cálculo racional e perfecto que avanza circular e a dentadas.

Se falas comigo, só ti, podes falar comigo de sempre.

Eu son teu e ti fuches miña. E nunca sen cando vai ser bo falar contigo. Teño que deixar de falar de ti. Salferir as miñas mans con sangue de relembros.
Ese sangue non sae
e proe,
proe,
como proe, carallo!

Outra neura morriñosa…

Son culpable, e o recoñezo, de querer recordar á xente que quero e ser recordado pola xente que quero e quixen. É unha maneira de saber que vivimos. Cando a vida acaba só quedan os recordos. A todos nos chega o noso día e este é o motivo polo que nacen as relixións e as ciencias. As unhas para tranquilizarnos e darnos unha escusa multitudinaria para que o noso existir non sexa un camiño autorrecoñecido cara un final sen sentido e con pouca individualidade (todos nos alegramos de cousas parecidas, aspiramos a cousas parecidas e tememos cousas parecidas; se non somos iguais somos bastante paralelos) e as outras para tentar facer ese camiño o máis prolongado e pracenteiro posible.

A soidade non é estar só no mundo, por moi paradoxal que isto pareza. A soidade é saber que quen che importa non se importa por ti. Por iso todos queremos ser importantes, ser os primeiros nalgo, na vida dos nosos queridos. Cada vez que a miña ex fale en español eu querería que se acordase de min, e dado que é mestra deste idioma, non creo que sexa un pensamento realista. O que si que sei é que cando oia, ou lea, o galego terá recordos do meu nome, da miña pel, da miña voz. O problema é que os galegos somos invisíbeis no mundo, tanto como eu no seu corazón. Non se pode dicir en realidade que sexa un kamikaze. No fondo, son un egoísta, unha persoa que buscaba unha mellor vida para si mesmo. Non é unha kamikazada ambicionar o mellor para un mesmo, aínda que tivese poucas oportunidades de éxito. Polo menos non cheguei e tiña outro mozo, iso si que había ser pavero de vivir… Eu loitei por min mesmo, non se pode dicir que fixese mal. Ben amargo había eu quedar no Tarasca pensando en que tería pasado se viñese a Baviera. Amargo para toda a vida, ou polo menos ata comezar outra aventuriña que sempre chegan cando un menos as espera.

Vaise para as montañas, as sagradas montañas dos alemáns aínda que están en Austria. Traballará alá agardando que eu me vaia da súa cidade. Mirarémonos escasamente estes 2 meses que me quedan na que foi a súa cidade pero non a nosa e mui pouco a miña. O meu obxectivo non muda. Aprenderei o seu idioma, aínda que non sei se me doerá oílo co tempo. A vida é así.

Pero non todo acaba. Os primeiros bicos quedan na memoria, e a primeira vez que se fai o amor, ou aquel atardecer, un picnic, un abrazo… sempre que son a primeira vez quedan na memoria, que xa non é tan xenerosa coas segundas veces e muito menos coas terceiras. Ás veces tendemos a pensar que a historia acaba, que xa nada novo se pode facer. Hai parellas que para fuxir da rotina viaxan e ámanse en diferentes lugares por primeira vez. Eu creo que a vida haina que vivir, viaxando e sen viaxar. Agora descubrín que estes meses son unha viaxe, algo con comezo e fin. Logo virá o regreso, a reconciliación co meu país. As apertas cos amigos e o sorrir que nace do corazón. Si chove… Que chova! Mil cousas novas pasarán na nosa terra e como non son un neno sei que non todas serán boas pero sei que nese lugar onde está a miña xente é onde mellor podo estar eu.

Ser un descoñecido tomando café nunha terraza

A vida continúa. Aínda non fixen o inventario de canta xente coñezo na cidade pero non creo que chegue a 50. Eles son a miña cidade, o resto é decorado. É unha cidade con muito decorado, cousas interesantes e xente por todas partes. Ás veces, cando o aire do meu cuarto se fai irrespirable gústame imitar ás colonias de pingüíns e colocar o meu niño monoparental no medio da multitude doutros niños. Hai xeo para todos, é cuestión de buscar ben. En canto atopo o lugar adecuado, paseo o meu cu de pingüín polo medio dos outros niños ficticios e o pouso no lugar de destino. Cando vén a camareira, en Munique teñen sona de ser pouco amables pero isto non adoita ser certo aínda que cando o é quédase curto o que din dos camareiros desta cidade, pídolle a miña taciña de café. Creo que é do mais barato que se pode pedir aínda que non creo que baixe dos dous euros e medio. Sabe bastante mal. Cando estou nunha colonia de pingüíns xestionada por un italiano sempre me inclino polo espresso que neste caso é pequeno e concentrado e a prezo de cousa exótica pero é que realmente sabe a ese mesmo café dos bairros do Porto.

Algo ten en común cando vou tomar un café en Porto e cando o tomo no mesmo Munique dos meus desamores e é que nos dous lugares son anónimo entre anónimos e gosto de me sentir desta maneira. As dúas linguas, aínda que a do Porto é practicamente a miña, son linguas que tento aprender. A primeira fase do xogo consiste en pedir o que un quere sen que se note que non son dalá. Ou polo menos sen que o/a camareiro/a non me responda nunha odiosa e allea lingua imperial. As últimas veces en Portugal conseguírao e creo que ese é mérito propio. Na Alemaña, ás veces, non me responden en inglés por que son bastante bordes. E cando o fan é con ánimo de me dar unha mellor acollida.

Unha vez logrado o café e non ter destacado de entre o anonimato das outras persoas, gústame escoitar o silencio ou tentar descifrar vidas alleas. Serei un lercho pero é así. Gústame ser unha vida mais dentro do colonia e nese momento todos compartimos colonia de niños de pingüín. Algúns niños están petados de poliños e algúns poliños son maiorciños de máis como para alimentarse no niño paterno. Eu observo en soidade. Cando a miña vida é mais interesante que a dos outros pingüíns doulle voltas aos meus problemas. Que si ela necesítame para ter unha vida menos seria, que si este país é un país de autómatas, que si eu non quero volver a un país no momento en que se extermina a miña lingua e cultura mentres soa música de festa… Aquí son un civil estranxeiro, tentando deixar atrás a torpeza do seu idioma infantil e cagándose en todo porque a muller elixida non me elixiu a min. No meu país son un loitador do bando que vai perder, que cada día fala distinto aos outros xerando maior ou menor conflito. Ás veces parece que é normal que fale o meu idioma e en canto estou relaxado nunha colonia de pingüíns no meu país, chega o acomodador, o pringadete que serve as ordes da colonia e do xestor da mesma, o que non está alá por gusto, e dime: Con leche? e xa saímos da normalidade, da aparente harmonía. Eu prefiro que me chame gilipollas, pero el, con toda a naturalidade fai como o Faro de Vigo coas súas entrevistas. Non me interpreta, nin me traduce, cambia as miñas palabras. E ese proceso de substitución, que ás veces parece tan inocente e involuntario, non se detén nas colonias de pingüíns. Continúa nas escolas de pingüíns, no parlamento dos pingüíns, nas escaleiras das casas dos pingüíns, na televisión dos pingüíns e fai de min un pingüín sempre anoxado, sempre derrotado e sempre en estado de loita.

A miña exnamorada non me quixo rescatar desta batalla que perdemos a diario. Algunha vez díxome que me viñera ben virme a Munique para que respectase un pouco máis o castelán e me distanciase do meu idioma e a miña cultura. Que sempre nos estamos a mirar ao embigo. Eu non estou dacordo e volverei á miña cultura, á miña xente e por suposto que volverei ao idioma que nunca deixei atrás coa convicción de que a nosa lingua galega florece en cada momento nos falares de pretos e brancos nas rúas de Munique. Nunca esquecerei as portas que me abriu o meu idioma no estranxeiro e a maneira que teñen de falar os latinoamericanos que falan español sobre os brasileiros. Os brasileiros non o saben, muitos deles tentan impostar un español saíndo das súas bocas pero os que teñen o español por lingua propia repúdianos dunha maneira sincera e calada. Algún sorpréndese dos meus esforzos en falar bo alemán e ri cando falo portugués, esa lingua que só molesta. Teño feito muitas veces de intérprete de portugués para castelán pero nunca de castelán para portugués. Aí reside o xene da parvura e a fachenda. Que non vos contaxien nunca!

O alcohol e o amor

Despois de tanto tempo mantendo un silencio nesta bitácora da antiaventura atrévome a ecoar algunhas palabras nesta cova escura. Estaba lendo antes no metro e un home cheirento sentou á miña beira e con falas pouco intelixíbeis dirixiuse a min. Eu non simpatizo cos borrachos. De feito moléstanme bastante. Non adoito ser comprensivo con eles e desde que cheguei a Munique teño mirados milleiros. Fanche de todo. Berran, corren á beira do metro cando este está en movemento, os mais novos fan acenos obscenos ás xanelas desde onde son observados como se fose un zoo, ou máis ben un circo. E algúns mesmo lle tiran á xanela o casco da cervexa nunha actitude desafiante. O peneque de hoxe cheira mal e cuspe mentres fala. Mais parece que fala de amor. Creo entender que está fodido de verdade porque a súa muller deixouno e marchou casa dos seus pais. Isto non sei se o entendín ben, porque a verdade este home aparenta os seus 50 anos.

Eu non son capaz de falarlle de nada. Tamén non de consolalo. Colleume de volta dun encontro coa miña ex. Veño tristeiro. Hai que ir asumindo que non teño opcións. Ás veces parecía que si, pero hai xa mais dun mes que non entra a luz. Se fose un home de corazón libre estaría agora mesmo abrazado ao vellote borracho e compartindo unha ducia de birras con el. Son un covarde. O meu corazón pide anestesia. Gostei particularmente dese grupo do facebook que di algo así como troco coração por outro fígado, assim bebo mais e sofro menos. Pero non. Non me dei á bebida. O que si que fixen foi pensar que todos os borrachos que hai baixo o ceo teñan algo que ver co amor. Os casos máis graves serán da xente que nunca foi amada. Os máis novos, para poder atreverse a amar a outras persoas. Os máis tímidos para poderlle falar a esa roxa fermosa que devora corazóns. Os peregrinos do amor, para esquecer que existe esa persoa a onde se dirixen todos os camiños da terra e que só el sabe que están todos enfocados en función de onde está ela. Os fuxitivos do amor, beben para esquecer que a muller coa que casaron é un parche dos homes que amaron antes. Os desesperados atopan a calma. Os calmos descobren a faísca revolucionaria. Quen anda e desanda o camiño, ten por forza que parar nalgún momento a beber.

Hai momentos que se volven patrias. Tamén bebedizos. Eu lembro con nostalxia aquel licor café da Trincheira, ese bar de Vigo. Tan amargo. Tan terriblemente amargo! E ao tempo tan doce, tan cálido. Relembros de todo tipo de momentos, sempre con boas compañas. Facendo pirámides cos vasos xa bebidos. Falando con gusto entre gulapada e gulapada. As palabras dos amigos que acariñan os ouvidos. Que retumban nas noites de chuva en Baviera. Soños desta noite de chuva. Si, porque hoxe chove e chove en Munique. Leo as interaccións galegas en internet. Todos abafados da calor. En Twitter, en Facebook, nos chats, nos mails… a calor ocupa un papel principal nas comunicacións do meu país estes días. E aquí chove sen pausa. Chove e non hai amor. Chove e tamén non teño a valentía de ser un borracho máis nas rúas molladas. Chove e chove, lonxe de quen me le. Perto de quen amo e se mostra seca e distante. Chove e chove. Eu iría en río de volta á miña terra. Subiría con forza os Pirineus despois de evitar os Alpes. Atravesaría humedecendo a seca Castela, deixando atrás a euscaldún Navarra. Pisaría mais unha vez por Sahagún, por Carrión, por Rabanal, pola Astorga destruída polos suevos noutro tempo. Falaría de igual a igual coa cidade dos mantecados. Eu diríalle, atuándoa, que somos compañeiros. Ti destrozada polos suevos e eu pola frialdade dunha bávara que fai que a chuva non sexa importante. Somos compañeiros, Astorga. Ti non levantas cabeza desde o século IV e eu desde un abril desesperado. Oh astorga, secouche a cara. Vexo a natureza morta ao teu redor. Secáronche as fontes. Eu non o consentirei. Eu loitarei por ter un futuro na terra onde hoxe loce o sol. E parécevos un relato triste. O máis triste de todo é que non bebín nin a chuva da cidade, nin os beixos da roxa, nin a Weissbier que convida á calma, como a flor da marva.

Meditando, Teresa Salgueiro

Nostalgia sim, derrota não

O meu novo amor muniqués

O meu novo amor muniqués, tranquilos todos (ou seguídevos tirando dos pelos polo meu grau de masoquismo), é a miña bici. É de todo feuchiña e valeu catro pesos nunha feira pero estame ensinando a cidade e non como o meu outro amor. Temos unha coordinación boa, aínda que cando a catalina vai grande e o piñón no máis pequeno escorrega por momentos a cadea. Estaba pensando se poñerlle o nome da miña ex á bici, por aquilo de me rir un pouco. Cando era mais novo púñalle nomes de persoa a obxectos importantes na miña vida. A bufanda negra de lá de cabra era Malvarez, o enigmático reloxo de peto que herdara de maneira rocambolesca tiña nome previsible (Feliciano), a gaita chamáballe Olivia e á pandeireta Teresa. Nomes de amores case de infancia.

Onde vai que escribira un post neste blogue contando como me gustaban as cidades europeas pola xente que as percorría en bici. Hoxe en 15 minutos púxenme no centro dunha maneira divertida e deportiva. O carril bici acompañoume nun 95% do traxecto e hei de dicir que cando saín me xoguei unha boa molleira porque xa apuntaban perigo as negras nubes que agora lostregan aí fóra.

A vida é bonita. A miña ex tamén. Pero son cousas diferentes

Pensando no útil que sería, ás veces, unha ouija

Non son eu desas persoas que dedican o seu tempo temas exotéricos e normalmente tampouco relixiosos. Gústame coñecer eses mundos desde o mesmo punto de observación que se ten da mitoloxía. Unha especie de achega por curiosidade e para comprender que se buscaba obter con esas historias, ou que coñecementos se obtiñan por medio destes relatos.
Creo que durante os primeiros anos de emisión (polo menos en Galiza) de Telecinco os membros da nosa xeración, nos nosos últimos anos sen internet papábamos a TV como tolos en busca de cousas novas. E foi daquela que nos bombardearon con Superdetective en Hollywood e Ghost sen piedade nin pedir perdón. Foi precisamente T5 o que insistiu case cada 6 meses en que mirásemos Ghost e un famoso cura parapsicólogo vigués sempre dicía que esa película mostraba esa realidade paralela dos espíritos de maneira bastante fiable.
Eu non tomara mui en serio estes detalles do espiritismo e a ouija ata que este home ocupou horas e horas da miña vida falando arredor diso e T5 nos bombardeou co filme xa citado. Dos dous o que non tiña unha canción de merda que se distribuíu até o infinito en calidade .midi por internet. Os comezos de Telecinco e da piratería na rede xuntiños e da man.
Pois ás veces, cando estou coa miña ex compartindo mesa nalgún dos elegantes bares de Munique dánme ganas de invocar á rapaza coa que eu saía e pola que eu amo tanto á que teño diante, que non é exactamente a mesma, ou non se comporta como tal. Ás veces gustaríame falar co espírito prisioneiro dela aínda que só fose, como na peli de Ghost, para despedirme e irme tranquilo ao lugar onde sei que son querido. Coa miña xente e coas cousas claras.
Pero como todo iso son caralladas… Sigo intentando lograr o que quero. Que hoxe, en día e tal e como están as cousas aí fóra, creo que é un luxo e mesmo un privilexio que non todos se poden permitir.