Tantas cousas por facer…

Quedan muitas cousas pendentes. Adiadas. Agardando latentes o seu momento. Agardando a posibilidade de realizarse. Desexando abandoar o mundo das esperanzas para incorporarse ao das realidades. As apertas por dar e recibir. As arelas dunha terra diferente por descobrir. Tantos silenzos que matar. Tantas palabras por aprender. Tanta chamada para que vaia eu buscar o pan ou ti coller o brezel. Tantas montañas nevadas por subir e baixar. Tantas imaxes por sorrir… Tanta calor e mansedume que atopar ao teu lado.
Porque todo isto ata agora foi o antes e a historia comeza dentro duns meses.
Xa me tarda.

O santo poliglota

Trátase dunha imaxe que atopei na miña última viaxe á Bretaña. Alá, como en Baviera e non como en Galiza, a defensa da lingua e cultura propia está fondamente ligada á igrexa e o catolicismo presenta detalles que na Galiza nin soñamos. Isto é o millor que topei e que maquillei un pouco dunha imaxe que polas présas e a falta de práctica tamén eu saquei no seu momento pero con muito peor resultado. Unha imaxe sita entre dúas columnas da catedral de Kemper. Realmente impresionante aos meus ollos.

O texto que non se pode ler nesta imaxe pero que figura a xeito explicativo na parte baixa da mesma di: Le P. Maunoir Obtient Miracleousement Le Don De Le Langue Bretonne. Chamoume moitísimo a atención cando o mirei. Descoñezo quen é o tal P. Maunoir pero gústame que un anxo por imposición de man na lingua lle pase o don da lingua bretoa. A consideración do bretón xa só como realidade e recoñecelo como lingua é un punto ao seu favor e ademais que se lle nomee lingua e logo se lle outorgue categoría de don e transmitido de maneira máxica por un anxo é dignificación en estado puro (de mentalidade católica) da lingua. Gustoume tanto que non o puiden olvidar.
Pois ben, se mirades o desastriño de foto (refírome á maneira chafalleira da presentación) imaxinade como é o meu alemán. Ai mi madriña, isto non se aprende por imposición de anxos! E se si, que me digan a que santo teño que pregar para que me baixe o santo políglota e poliglotizador que xuro que comezo a rezar xa mesmo.
Ás veces desespérame a velocidade lentísima en que vou aprendendo o alemán.

Medo

Estou con medo.
Desde que dixen que ia mercar os billetes de avión para ila visitar até que o fixen pasaron así como 2 días. Cada pouco tempo miraba prezos e combinacións de voos. Ás veces desesperábame e o mandaba todo á merda. Outras pensaba que nin sei onde hei durmir. Ou si me virá recoller ao aeroporto. Ou se me fará falar o meu cutre alemán diante dela…
Acabo de mercar os billetes, disque via Frankfurt é máis barato pero está no quinto carallo de non teño tanto tempo como para ir por aí 6 horas de aventura ata chegar ou non a onde quero. Mirei mil opcións diferentes e como sempre irei por Madrid. Unha vez fun desde Porto pero tampouco me resolveu muito máis e tiven que chegar alá…
O grave non é pagalo, que é caro de carallo. O grave é a sensación que queda cando non sabes que vai pasar alá. Se se vai resolver ou non. Se vou durmir na súa cidade e sen ela. Se a vou cagar con calquera parvada… Vivir mancha e desta eu vou sen mandil. 4 días e non sei nada do que vou facer nese tempo.
Estou con medo.